Armoedige tijd
Ik werd vader van een zoon toen ik 22 was (1953). Mijn zoon is nu al 60 jaar, waar blijft de tijd. Dini heeft nog vier kinderen op de wereld gebracht. Ze zijn allemaal getrouwd en hebben zelf kinderen. Het was kort na de oorlog nog een armoedige tijd. Je moest rond komen met weinig geld en je had nog erg koude winters, zodat je ook nog veel geld kwijt was aan kolen.
In de huiskamer stond een allesbrander en daar kon je van alles in stoken, tot oude schoenen toe. Cokes was de goedkoopste brandstof en briketten. Alleen de huiskamer werd verwarmd en je moest wel dichtbij de kachel zitten om het een beetje warm te krijgen. Meestal stond er nog een houten rek omheen waar de was aan was opgehangen om die te drogen.
De behuizing was sober en op de grond lag zeil met een mat erop. Televisie hadden we nog niet, wel radiodistributie. Dat was een luidspreker in en kastje van de PTT en je kon vier zenders kiezen, namelijk Hilversum 1 en 2, en twee buitenlandse zenders. Later toen we het een beetje beter kregen heb ik een echte radio gekocht en met een lange koperdraad als antenne kon je veel zenders ontvangen op de middengolf.
De warme avondmaaltijd was een heel gedoe. De kleinste zat in zo’n kinderstoel die je ook in een lage stand kon zetten en er zaten wieltjes onder. Het was me een herrie van jewelste met dat getimmer van de vorken en lepels op de tafel. Ik kan mij herinneren toen ik zelf nog een kind was, dat mijn moeder een pan eten kookte en dat voedsel had je maar te eten of je het lustte of niet.
Maar bij ons was het een ongeregeld zooitje. De één lustte geen andijvie, de ander moest appelmoes hebben en mijn vrouw maakte de verschillende groentes nog klaar ook voor ze. Er stonden wel een paar soorten groenten op tafel. Die gasten waren echt vervelend voor wat het eten betreft, maar het was ook weer gezellig als ze tevreden hun bord leeg aten.
Dini had van mij geen last, want ik lust alle soorten groenten, vooral op stamppot ben ik gek. Mijn moeder kookte op zondag een pudding van volle melk en er zat altijd een dik vel op de bodem. Daar keek ik bedenkelijk naar, want ik lust geen vellen, ook niet op de koffie. Onze kinderen hadden ook een hekel aan vellen in de pap, zodat mijn vrouw voortaan pudding maakte van bijvoorbeeld vanillepoeder in koude melk. Dat werd stijf geklopt en je had een heerlijk puddinkje.
De oudsten had ik al gedrild de tafel af te ruimen en moeder te helpen met de vaat af te drogen. Ik ging dan tevreden in mijn rieten stoel zitten en las de krant. Tegen half acht moesten ze naar bed en dat was me een toestand. Voordat ze goed en wel allemaal in bed lagen was je al drie kwartier verder.
Ik moest altijd lachen als de kindertjes op hun blote voetjes over het koude zeil trippelden. Natuurlijk moest ik een verhaaltje vertellen uit een sprookjesboek, maar dat was altijd lachen geblazen want ik fantaseerde er de gekste dingen bij. Wat hadden ze een pret, maar die gasten waren zo link, dat ik steeds weer een ander verhaaltje moest voorlezen, alleen maar om de tijd te rekken.
Op een keer deed ik net of ik effen weg moest, maar in een onbewaakt ogenblik had ik mij verscholen onder het bed van één van de jongens en ben daar languit gaan liggen op het zeil. Mijn vrouw bracht de jongens naar bed en die knapen waren met elkaar aan het praten. Op een gegeven moment begon ik met de nagels van mijn vingers op het zeil te tikken, net het geluid of er een muis op de grond liep. Toen zei de oudste, wat is dat?
Zwaar lag ik te genieten onder dat bed en trippelde weer met mijn vingers op het zeil.
''Misschien wel een rat'', zei de ander. Ik bleef steeds harder het trippelgeluid maken.
De oudste riep:
''Ga jij papa even halen, stel je voor, dat die rat op het bed springt.''
''Doe jij het maar held'', zei de jongste.
Ze scheten bagger en ik had de grootste lol, zo erg, dat ik gedempt moest lachen en dat hoorde de jongste. Ik lag onder zijn bed en zag opeens zijn hoofdje verschijnen en hij zag mij.
''Het is papa'', zei hij.
Wat waren ze opgelucht, maar ik heb het geweten, want dat werd matten met die twee. Tot overmaat van ramp kwamen de meiden ook op het lawaai af en werd het een grote bende.
Ook heb ik een keer de jongste meid Carina tuk gehad. Ze moest naar de wc en toen ze daar vanaf kwam heb ik stiekem een namaak drol op de houten stankafsluiter gelegd.
Die had ik in een feestwinkel gekocht. Toen heb ik Carina (3) geroepen en gezegd:
''Carina, als je weer moet poepen, doe het dan in de wc, maar er niet bovenop.''
Had je dat gezichtje moeten zien van dat arme kind. Ze begreep er niets van.
''Ik heb het in de wc gedaan papa'', en ze begon bijna te huilen.
Dat vond ik niet zo leuk en ik pakte de drol in mijn hand en stopte die in mijn broekzak. Had je haar moeten zien kijken zeg, maar haar broertjes stonden er bij te lachen en zeiden, dat het een nep drol was. Toen had ze ook de grootste schik.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: geschiedenis
armoede
115
Geef je reactie op deze inzending: