.....en daar sloeg ik die hond gade, die herdershond, die ongeduldig, gespannen en ongerust wachtte op zijn bazinnetje die verdwenen was in dat gebouw en die haar zo dolzinnig en enthousiast kwispelend begroette bij haar terugkomst..... Zo wachtte ik op jou, gedurende die zeven jaar van mijn kostbare, unieke, eenmalige leven dat ik liefheb boven…

Die schepen op de oceaan en kleinere zee trachten veel dieren te vangen. Wat moeten we daarvan denken? Felle haat voelt men voor de walvisjacht, die de prachtige vorsten der zee zo heeft teruggedrongen en er weinig van heeft overgelaten. Was die zachtzinnige reus niet in tel bij het natte scheppingsgewaad, dat zo sierlijk golfde? Men behoedt dit…

Er zat gisteravond ene Tim bij 'Pauw', samen met Angela Schijf, alweer Dolf Jansen, Midas Dekkers en de burgemeester Rob van Soest. De burgemeester vindt dat de burgers mensen met dure auto's moeten aangeven. Merkwaardig. Gaan ze dat in Wassenaar ook doen? Datzelfde geldt ook voor winkels, o.a. kapperszaken en fietsenwinkels, waarvan je denkt 'Waar…

Nog even en de akkers kijken weer heimweëend uit naar de klaprozen. Maisvelden rijken als grote deinende zeeën naar de hemel , hun gouden rijpen zwangere trossen roepen om geoogst te worden. Het kleine beekje vervolgt onverstoorbaar en kronkelend zijn weg. Het kabbelt rustig de herfst door de winter binnen. Ja de zomer is zachtjes voorbij aan…

Het was in die lang-vergeten zomer, mama!, toen de hitte zich als een deken over de wereld had gelegd, dat ik je opgezwollen klompvoeten heb gebaad in een badje met etherische, weldadige olieën. Je dankbaarheid zal ik me altijd blijven herinneren en hoeveel vaker was dit gebaar, deze geste nodig geweest! Het afscheid kwam onverwacht, plotseling…

Daar, in die luwte tussen de hoog oprijzende, beschermende berghellingen, aanschouwde ik eens jouw azuurblauwe, schitterende watervlakte..... Ik heb je nooit weer mogen zien. Onze schoolklas van gymnasiasten had de reis aanvaard die naar Rome had geleid en naar Pompeii en als dochter van een klein ambtenaartje mocht ook ik mee (het valt niet te ontkennen…

Wandelen langs boswegen geeft altijd weer rust en ontspanning. Maar je stemming kan opeens veranderen. Om je heen klinkt het geluid van schuifelende voeten, geritsel en licht gestamp. Word je beslopen en beloerd? Je kijkt spiedend om je heen, en bent gerustgesteld. Het is de klank van het jaarlijkse herfstconcert. Eikels en kastanjes vallen hard neer…

Ik zit in m'n luie stoel een blik werpend naar buiten alwaar het mistig is, de wereld dus erg klein; er vallen gestaag blaadjes naar de grond. Ik ben niet lui, de stoel is dat wel, het is somber buiten, de mistige deken, die over het land hangt, zorgt voor een wat kille omgeving. Een herfst-omgeving, die gezien de blaadjes die neerdwarrelen langzaam…

De Hasseltstraat is nog bezet met kramen, gelardeerd met gedeeltelijk aangeklede paspoppen; overblijfselen van de recente Braderie, als ik in de avond mijn weg zoek naar een ander gedeelte van de stad. Het Churchillplein bevindt zich in een uithoek daarvan, in een sfeerloos soort achterbuurt, bepaald geen oase..... Hier heeft mijn vriendin haar…

Stunten staan me op 't lijf geschreven, evenals het maken van blunders cq fouten. Ik hoor lezers denken: zo- die is ff eerlijk, maar daar hoef je niet per definitie eerlijk voor te zijn, want de fouten die ik maak zijn doorgaans makkelijk recht te trekken, zijn dus eigenlijk het vernoemen niet waard, maar toch haal ik er een paar aan! Op maandagmorgen…

Het leek me wel een leuke binnenkomer in de lingeriezaak: "Ik zoek een badpak, maar ik heb niet meer het figuur van toen ik zeventien was" Op de mededeling dat zoiets toch ook niet hoeft, antwoord ik dat ik het wel zou willen. Enkele badpakken met diverse kleurige prints en verschillende cupmaten mag ik meenemen naar een grote paskamer waar een…

Een aanzet van gele bladeren was al zichtbaar in het loof dat de bomen aan mijn raam siert en een toefje van grijze haren siert eveneens al het haar van mij en van de vriendin die mij op deze herfstdag kwam bezoeken. Zij kust mij de handen als weinig anderen omdat ik, eveneens als weinig anderen, eens de gang ging naar het psychiatrisch ziekenhuis…

In het geliefde sprookjespark bij Kaatsheuvel zie je heel afwisselend bos rondom de sierlijke vijvers en overal tussen de huizen en kastelen, die de eeuwenoude, edele vertelkunst beelden. Stevige dennen en pijnbomen van het ruige Noorden, geurige, bloeiende bomen en struiken uit het Zuiden, en ook de bedaagde, bemoste woudreuzen van ons Vaderland…

Wie is er nu in feite van onder de indruk dat in het hart van de stad razendsnel de kolos van "Hudson's Bay" is verrezen met haar metershoge spiegelende ramen? Wie denkt nu nog het grote geluk te vinden tussen de schappen met luxueuze en "gelikte" artikelen, wie denkt nu nog het geluk te kunnen kopen? Op zaterdagmiddagen schuifelt de menigte…

Deze keer draai ik het tot stand komen van een bijdrage eens een keer om. Nu is er niet éérst het verhaal en dan eventueel een daarbij passende afbeelding. Ik had opeens het idee om over onderstaande afbeelding het een en ander te kunnen en willen uiten. Een nieuwe of vernieuwende invalshoek? Dat betwijfel ik nadrukkelijk, maar het zou ook evengoed…

Ik koos uit mijn garderobe voor de gelegenheid een lang, donkerbruin, gebreid vest. Samen met het grijze haar dat mijn hoofd al gedeeltelijk overwoekerde en de rimpels in mijn gezicht die zijn als riviertjes die de vloed van mijn tranen al te vaak voortgestuwd hebben, verleende dit mijn verschijning mogelijk de gepaste gedaante. Eveneens grijze…

Vermoedelijk meende hij dat ik altijd al een voorkeur voor hem had gehad, omdat ik hem ooit voor meerdere diensten ontboden had en hij verscheen dan ook met de boodschappen waarom ik gevraagd had en wilde zelfs die avond blijven om gezamenlijk televisie te kijken. Maar ik had zijn walgelijke, overdadige, grijze snorrenbaard die zijn hele gezicht overwoekerde…

Bij een voorgaande gelegenheid had ik zijn enorme, gigantische buik geobserveerd die bol stond boven de aangesnoerde broekriem en toen mijn onrust en nood om mijn financiën hoog waren opgelopen had ik hem door de telefoon gesmeekt: "Hans, ik moet je een brutaal en onbeschaamd, maar eenmalig verzoek doen: "Kun je me vijftig euro schenken?" Bij…

Een wit licht schemert sinds kort door het matglas van de voordeur die van de mijne gescheiden wordt door het portaal. Slechts een eenzame stoel met paarse, gecapitonneerde zitting getuigt nog van het feit dat hier eens dat mensen woonden, dat twee mensen elkaar hier eens vonden tot het schreien van een onschuldige baby de oren van hun onbekende buurvrouw…

Ze had haar hele bibliotheekje: haar "levenswerk" of de basis van haar carrière als spiritueel genezeres of lerares bij mij gestald gedurende jaren in een kruipruimte of ruime berging onder mijn huis en kwam vier jaar na dato haar bezit opeisen en terughalen. De psychose had toegeslagen; haar haar was totaal vergrijsd en ze zag overal wezens.…