In het dorp St. Willebrord, behorend tot de Gemeente Rucphen, koestert men in een merkwaardig museum een eveneens curieuze verzameling.
In enkele houten paviljoentjes treft men hier een huiskamer uit 1890 aan die zelfs herinneringen aan de Napoleontische tijd met zich meebrengt. Ook is hier een klaslokaal uit een zo ver, haast vergeten jaar waar het aloude leesplankje ("aap, noot, mies!") nog altijd geconserveerd wordt. Grote wandkasten en kussenkasten bevinden zich in enorme zalen waarvan de…

De lange weg naar de "Reeshof", de buitenwijk van onze stad die men door haar sfeerloze bebouwing bezwaarlijk een Eldorado dan wel paradijselijke omgeving kan noemen is goed begaanbaar door het busvervoer. De buslijnen sluiten op elkaar aan en als men een beetje geluk heeft, volgen ze elkaar snel op.
De grondeloze en gruwelijke eenzaamheid is wel de ultieme kwelling der mensheid maar deze wordt bestreden in de "Huiskamer van Dalem", een initiatief dat succesvol blijkt. De lotgenoten ontmoeten…

De witte auto van de Regiotaxi naderde een breed, groot pand dat zijn innerlijk vooralsnog verborgen hield. Van buiten af beschouwd leek het op een soort van "alternatief" kantoorpand. Bij nadere inspectie bleek het labyrintische gangen en kamers te bevatten en bevolkt te worden door tandartsen en hun assistentes, gehuld in witte beroepskledij.
Een van hen zou me vragen me uit te strekken op de eveneens alternatieve "chaise longue" die stond opgesteld in haar spreekkamer onder het licht van een…

In onze jeugdjaren, jaren van onschuld getekend door armoede, hadden we niet veel, maar eens bezochten we met onze ouders bij uitzondering Scheveningen, Den Haag en Madurodam.
Hoe goed herinner ik me nog de aanblik van het trotse en monumentale Vredespaleis, gesitueerd te midden van haar parkachtige omgeving! Madurodam was ook bezienswaardig en curieus met haar petieterige en wonderbaarlijke bouwsels!
En tot slot van ons eenmalige uitstapje bezochten wij in de avond de pier die zich…

Eigenlijk heb ik maar een vraag aan Mark Rutte. Keer op keer stelt hij dat Israël het recht heeft zich te verdedigen en dat recht wil ik Israël ook niet ontnemen. Het recht op verdedigen zit diep in ons rechtsgevoel. Je mag zelfs iemand vermoorden als dat nodig is om je eigen leven te verdedigen. Het recht op verdedigen gaat dus heel erg ver.
Maar nu mijn vraag: waarom hebben de Palestijnen in Gaza dat recht niet? Wie heeft hen het recht ontnomen om Israëlische tanks tegen te houden, de…

Eens sierde een dubbele rij bomen de langgerekte Ringbaan Oost die zich uitstrekte van de Gerard van Swietenstraat tot de Jan van Beverwijckstraat en nog veel verder en in haar midden was het ruiterpad. Daar zag ik voor het eerst in mijn leven paarden. En in de zomer van mijn vijfde levensjaar zag ik de vermiljoenrode zonneschermen aan de elegante gevels van de kapitale huizen aan de Ringbaan Oost.
In "ons parkje dat grensde aan de Ringbaan stond als vanouds de oude roodbruine beuk en we…

...en zo duikt dwars door de langdurige schemer van de jaren die zich opgestapeld hebben - vele jaren - in mijn bewustzijn mijn verre schooltijd op; op zaterdagmorgen naar school; "Deutscher Wortschatz"; "English Idiom for Grammar Schools"; de stalen poort die zich voor je sloot als je te laat was; het paraafje van de conrector (rode ballpoint!) in je agenda; de proefvertaling die je dan gedwongen was te maken. Het flesje Fanta voor de ijverige scholiere die je was uit de automaat op het…

Nu herfst en winter aanbreken en nu zij ons begroeten is de tijd gekomen van het afscheid van wat mij enige tijd tot onderdak en woning diende; de summier en provisorisch ingerichte maar van chique meubilair voorziene kamer op de vierde verdieping die mij vertrouwd werd maar waarin de eenzaamheid regeerde en deze mij omringde....
Iemand anders zal komen kennismaken met de "logeerwoning" en ik zal terugkeren in mijn vroegere thuis; het flatje dat op mij wacht en dat ik tijdelijk achter moest…

Bij Bruna, aan de Schouwburgpromenade, drentelde ik als verdwaasd en gedesoriënteerd, en peinzend, mijmerend, geruime tijd rond vóór de uitgebreide collectie kleurige tijdschriften die een hele wand beslaat. Voor de hitsige en frivole heren hebben ze daar zelfs de edities van "Playboy" met voluptueuze, rondborstige dames op de cover, maar voor de meer bescheiden, burgerlijke en moederlijke dames bevinden zich ook "Burda" en "Knip" in de schappen, hier nog altijd aanwezig, stammend uit een zo…

Soms schreeuwen mensen zo hard
zo hard als een ‘gloeiende’ groeiende sneeuwbal
welke met een dondervaart naar beneden rolt
en steeds groter en groter wordt…

In vroege jeugdjaren toen ik met mijn liefhebbende ouders de chique woning bewoonde in de doktoren- en specialistenbuurt rond het oude St. Elisabeth Ziekenhuis, keek ik vaak vanuit onze met roodbruin hout betimmerde zolder uit op het in mijn ogen magische huis van de zenuwarts Dr. Taverne die ik met de verbastering van mijn kinderlijke gebrekkige spreekvaardigheid Dr. Tavennere noemde.
Ik herinner me dat in die vroege tijd vaak overvloedig zonlicht de Reinier de Graafstraat overgoot en in de…

In het café strekte je plotseling en onverwacht je handen uit en pakte die van mij vast. Mijn oude, verweerde, maar tengere handen waar de aderen die mijn onschuldige bloed nog zo trouw vervoeren prominent als dikke, blauwe koorden, als kronkelige riviertjes zonder bestemming op liggen.
Je gebaar verwachtte ik nauwelijks; ik kon nooit vermoeden dat je al die lange jaren die achter ons liggen die warmte en vriendschap voor me koesterde die je verborgen hield in de cocon, in de schatkist van je…

Het meisje, onze klasgenote met de gitaar, genaamd Marijke, dat prijzen had gewonnen met haar zang en spel bij wedstrijden en songfestivals, vergezelde ons naar Rome. De touringcar had op onze reis via Frankrijk en Zwitserland de Eeuwige Stad bereikt en we vonden onderdak in een klooster in de buitenwijk Trastevere bij een congregatie van nonnen. Laat op de avond vergastte Marijke ons op het terras op haar gitaarspel en zang en op haar lied met de tekst: "If you find someone who gives you all…

...en dan zit ze vóór me in het café; in ons stamcafé, genaamd "Anvers" aan de Oude Markt en dan kijkt ze met haar trouwhartige, bruine ogen in die van mij. Veertig jaar geleden keek ik voor het eerst in die ogen. En dan is het of de lange jaren zijn overbrugd als met de machtige overspanning van een brug die men ergens ter wereld zou kunnen aantreffen; figuurlijk gesproken als met een gigantische stalen hangbrug die in staat is een kolkende, woeste rivier te overspannen, zoals onze…

BEA, NICO EN JAN JACOB spontane ontmoeting
en het TroostGedachtenis-concert en -Kerkdienst
van 12 en 26 november a.s. in de Westerkerk…

Vroeg in de morgen, toen de duisternis nog heerste, had het voor even opgehouden met regenen. Ik had het smalle, kronkelende pad, omzoomd met bomen, bewandeld dat al belegd was met bladeren en ik was de flat gepasseerd, mijn geliefde woning sinds dertig jaar. Een lichtschijnsel ontsnapte aan de ramen op de tweede verdieping en het afschrikwekkende, sonore geluid van de boren weerklonk. Dit betekende ongetwijfeld dat de heren bouwlieden bezig waren met de werkzaamheden die mijn toekomst in het…

De diepste roerselen
van de mens
Is dat lucht?
wat van tijd tot tijd opborrelt…

Vroeg in de morgen was ik vertrokken naar de zusterstad die mij zou verwelkomen....Het voertuig legde slingerend een parcours af door het labyrint van de dorpen op de route; langs de sfeerloze en desolate meubelboulevards en langs de eindeloze sequenties van woonhuizen en eengezinswoningen die uiterlijk nauwelijks van elkaar lijken te verschillen of de individualiteit van hun bewoners leken te demonstreren. Een rozerode gloed aan de horizon kondigde de nieuwe dag aan die ik zozeer…

Eens, in mijn kinderjaren, moet ik met mijn toen nog jonge ouders op treinreis zijn gegaan. Het landschap moet zich ontvouwd hebben aan weerszijden van onze coupé. En zo rapporteerden mijn goede ouders tot in latere jaren hoe ik de Domtoren had gesignaleerd die hoog uittorende boven zijn omgeving.
Vaak ben ik nog in Utrecht geweest en heb ook de genoemde kerk betreden, maar ik zal mijn eerste kennismaking met haar niet vergeten...

....en zo ken en herken ik het panorama van mijn stad dat tevens het panorama van mijn jonge jaren is en dat ik doorkruis en waarneem met veel weemoed;
daar is het lage gebouw van mijn kleuterschool en daar is het doktershuis, zo vaak bezocht tegenover ons oude kerkhof waar de doden voorgoed rusten. De school heeft haar brede toegangsdeur eens en voorgoed voor mij gesloten, lang geleden.
Het huis waarin ik lang geleden geboren ben in die brede, kapitale straat, mijn ouderlijk huis, wacht niet…