Alle inzendingen van I. Broeckx

De kuikens staan al hoog op de poten..... In juni nog pas zijn ze geboren. Gehuld in het donzige, lichtgele verenkleed worden zij omringd door hun moeders die hun alerte koppen als uitkijkposten hoog op de door de Natuur bont gedessineerde halzen dragen, de snavels lichtjes opengesperd, gereed...

Het was nog maar zes jaar geleden dat Vera Lynn had gezongen over "Berkeley Square" en "The White Cliffs of Dover" en dat een wrede, onzinnige oorlog continenten had verscheurd. Ze was naar de huisarts gegaan met de vraag: "Kan ik met die jongen van Broeckx in zee gaan?" "Ik zie geen...

Levendig staat mij nog voor de geest hoe wij als kinderen de lange tocht maakten, helemaal te voet vanuit een ander deel van de stad naar het Goirke, naar de beide bejaarde tantes in de monumentale kamer die door de hoge ramen een blik bood op een binnenplaats. Tante Lee was nooit getrouwd...

Bezoekers zijn altijd welkom in de lage paviljoens van "Prisma" in Biezenmortel die verspreid liggen over een parkachtig terrein en ook in het gebouw met de kale, "prikkelarme" maar door geldgebrek weinig opgesierde wanden waar sinds jaar en dag mijn broer verblijft. Vele "cliënten" van...

Het huis is onttakeld; het ademt een sfeer van leegte, verlatenheid en verval. Het hart en de ziel zijn eruit gesneden, de doodsheid regeert en overheerst. Dertig jaar huwelijksleven zijn er gepasseerd als een ijlende windvlaag en nu doolt mijn vierentachtigjarige tante, haast mijn enig...

In mijn woonkamer, die wel iets weg heeft van de kamer van een overjarige studente, staat sinds kort een fleurige plastic tas met het joyeuze en "optimistische" opschrift "Top Toys" in felgekleurde letters. De tas bevat de cadeautjes die ik, in weerwil van het bepaald niet zachtzinnige maar...

"Out of the blue" kwamen plotseling mijn langvergeten neven met hun echtgenotes uit het verre Canada naar mij en mijn oude moeder. Terwijl onze Nederlandse familie razendsnel uitstierf als ratten tijdens een pestepidemie, bleken wij ineens te beschikken over een aantal aantrekkelijke jonge...

De klokken in Bangkok, Toronto en Moskou tikken gelijkluidend in hetzelfde ritme. Hun wijzers spoeden zich om steeds dezelfde trajecten langs hun wijzerplaten af te leggen. "Bid voor ons in het uur van onze dood!" Het uur van onze dood? Het uur van mijn vaders dood? Waar en wanneer zal het...

De voorzitter van de vergadering zat verbijsterd, verrukt en gebiologeerd naar de management-assistente te staren, die een nieuw zomerjurkje droeg dat de aanzet van haar borstjes onbedekt liet en die op verleidelijke wijze wapperde met een paarse, gelaagde waaier, tevens om haar...

Gisteren nog aanschouwde ik de paars begroeide heuvels en de bruine, beige en zwarte wilde paarden van de heide; vandaag wordt appèl voor mij geblazen. Als ik van huis ga, staat nog een volle, ronde, bleke maan aan de hemel en heeft mijn kleine, lichtgele kanarie nog het kopje in de veren. Ik...

We waren bijna de enigen in de enorme bioscoopzaal en we zonken weg in de diepe roodpluchen stoelen en terwijl de film zich alsmaar voortsleepte (een film over parende edelherten, ingegraven insecten en grote zwermen laagvliegende vogels) gingen mijn gedachten uit naar mijn enige zus, naar mijn...

Mijn "vriendin" Sarah ging zichzelf nu eens echt verwennen, waar niemand anders dat deed. Zoals een kind aanstormt op de Sinterklaascadeautjes na een verwachtingsvol doorwaakte nacht, greep, grabbelde en graaide zij hartstochtelijk in de stapels kleding, curiosa, snuisterijen en rariteiten die...

Overal is het leven te betrappen, overal doet het zich voor, in vele gedaanten.... Het was Eerste Paasdag. Een nieuwe zomer was aangebroken; een vroege zomer met een nieuw licht dat zo schitterend was, dat het leek alsof de lange jaren en dagen er niet geweest waren; ze waren hoe dan ook...

Zij behoorde niet tot die meisjes, die de dubieuze eer genieten dat hun geslaagd uitgevallen gezichten en hun ideale proporties reeds als zij zeventien zijn de covers sieren van de "glossy magazines" en die op jeugdige leeftijd onderwezen worden in de finesses van de liefdeskunst door hun...

In het zaaltje dat deel uitmaakt van het complex en de woonstede van een communiteit van fraters in Tilburg-West dat ik ken van eerdere gelegenheden en waar een zwart-glanzende piano, die met haar klanken op weldadige wijze veel zou kunnen verzachten, staat te verstoffen tegen een wand, zijn...

Misschien bent u onder de indruk van de onmetelijke, gigantische afmetingen van de kosmos. Ik kan u echter verzekeren, dat dit nog niets is, vergeleken bij de tijd, die een "Veolia"-bus gewoonlijk op zich doet wachten. Wanneer het vehikel uiteindelijk voorrijdt, bent u, arme passagier,...

Haar ouders hebben haar "Victoire" genoemd, lang geleden. Ze moeten triomfantelijk en intens-gelukkig en trots geweest zijn om de geboorte van het dochtertje. De babypop van Victoire, een overblijfsel uit haar verre, voorbije jeugd is nu slordig weggeworpen in mijn berging, naast de hele...

De avond zal niet meer oneindig lang op zich doen wachten. Nu nog spelen de schaduwen en het licht van een late augustusdag over het groen-geschakeerde grasveld van het park waarop het lege, blauwe nylon van de ballon lusteloos en slap ligt uitgestrekt als een vermoeide dagreiziger na een...

Mijn arme, liefste, zieke zus is naar Tilburg, onze geboortestad, gekomen en ze bracht postpapier mee, bedrukt met een afbeelding van een vrolijke regenboog, die een klein poëtisch landschapje, een lieflijk dorpje met huisjes met rode daken overkoepelt; een tafereeltje dat bezwaarlijk de gang of...

Richtingwijzers aan weerszijden van de snelweg geven aan: "Den Bosch" en "Waalwijk". We zijn op weg naar Drimmelen om een boottocht over de Biesbosch te gaan maken. Het wijde en weidse land strekt zich links en rechts van het asfalt, waarover de auto voortraast, uit. In de verte de koepel van...

Teder koesterde ik, toen ik nog een kind was, mijn schamele en armzalige bezittingen en ik bewaakte ze streng, als waren het de Kroonjuwelen. Als de tijd weer was aangebroken dat de jaarlijkse Kermis de centrale pleinen van de stad in beslag nam, kreeg ik soms een babypopje met toebehoren als een...

"Kom in de kerk" heet het uitnodigend op een groot banier in het voorportaal van het neogotische bouwwerk waarvan de klokken al even uitnodigend hebben geklonken en dat met al haar plaatsvervangende allure de provinciestad toch niet kan voorzien van een "echte kathedraal". In de mist van mijn...

Op een mistige, nog nevelige en koude avond in het vroege voorjaar van het jaar 2015, heb ik koers gezet naar een Wijkcentrum om een avond voor zogenaamde "hooggevoeligen" en "liefdesverslaafden" bij te wonen. Mijn gesprekspartners hebben al plaatsgenomen op de oranje en rode skai banken in...

Altijd heb ik graag door de straten van mijn geboortestad gewandeld. Op de tweeëntwintigste augustus j.l. was ik op weg om via de Beneluxlaan het grote Zorgcentrum te bereiken dat bij aankomst hoog boven me oprees met haar sequenties van eendere ramen, waarachter de appartementen van de bejaarden...

Het geluk vermengt zich momentaan vaak met andere sentimenten; vooral in de terugblik is men gelukkig. De positieve elementen die de ervaring begeleiden borrelen op uit de brij, uit de soep van het leven als uit een destilleerkolf; de negativiteit zinkt naar de bodem vanwaar men haar niet meer op...

De ruimte die ik van eerdere gelegenheden ken en waarin ik ooit schrijflessen volgde, is sinds enige tijd omgetoverd tot het atelier van een bekende en bevriende kunstenares. We waren hier samengekomen; vier kinderen en drie volwassenen en de kinderen hadden met de wreedheid die kinderen mij...

Eens per zes weken mocht ze komen. De trein snelde door afwisselende landschappen en bracht haar naar de spreekkamer die rijkelijk voorzien was van absurdistische en surrealistische kunstwerken. Aanvankelijk had haar ziekte haar in zijn ban en was ze blind, doof en onwetend ten opzichte van de...

Ze staat met het blauwe, fluwelige hoedje op het lange haar, dat haar hoofd siert als een chique, elegante baret en dat haar welhaast verandert in een portret van Rembrandt, vlak bij de vergrendelde zware deur, die moet dienen om haar wanhoopspoging te verijdelen, zo grondeloos en grenzeloos...

De eerste herfst is aangebroken waarin de WAO-ers niet meer stoken. De weldadige, behaaglijke warmte die hun bestaan nog enigszins opfleurde, waar zij al uitgesloten zijn van de arbeidsmarkt en daardoor ook ongeveer uitgestoten uit het menselijk verkeer, is hen nu ook ontzegd. Naast de zweepslag...

Daar moet het zich afgespeeld hebben; daar waar de massieve kolos van het gebouw van de Holland Amerika Lijn verrijst; daar waar het water tegen de kade klotste toen Rotterdam nog niet haar na-oorlogse silhouet verkregen had, maar de St. Laurenskerk in de verte niettemin haar toren verhief, zoals...