De harde grond van het leed.....

Ze staat met het blauwe, fluwelige hoedje op het lange haar, dat haar hoofd siert als een chique, elegante baret en dat haar welhaast verandert in een portret van Rembrandt, vlak bij de vergrendelde zware deur, die moet dienen om haar wanhoopspoging te verijdelen, zo grondeloos en grenzeloos eenzaam; een kwetsbare vrouw, verloren, verweesd, vertwijfeld en zonder regie over haar leven.
Een schertsende jonge verpleger die zich geheel onbewust is van de zielsafgronden die het innerlijk van Francesca beheersen, ziet hieraan achteloos voorbij, ziet aan HAAR achteloos voorbij en lacht en debiteert een vulgaire grap.

Op de ommuurde binnenplaats van het Psychiatrisch Ziekenhuis bloeien onopgemerkt, tussen het hoog opgeschoten gras, kleine, schamele, roze bloemen, onttrokken aan het zicht. Zij ontberen haast het licht, de warmte en de voeding om te overleven, maar zij heffen hun kopjes naar de hemel.

Zo wens ik mijn vriendin Francesca toe dat de wortels van haar leed zich, figuurlijk gesproken, diep zullen verankeren in de vruchtbare grond waaruit eens een boom zich zal verheffen; de boom van een persoonlijkheid die haar ten dienste zal staan met de bloemen en vruchten van liefde, wijsheid, mededogen en begrip......

psychiatrie leed lou leed loutering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 64