Over werk (6 van 7)
Ik heb er geen zin meer in. Ik wil aan niemand uitleggen wat ik wil, wat ik zoek, wat ik kan, wat ik gedaan heb en waarom. Ik wil niemand meer overtuigen van iets dat hij niet kan geloven. Heb ik niet al lang een modus vivendi gevonden om mijn bestaan voort te zetten zonder overweldigd te worden door de leegheid en nutteloosheid daarvan?
Zo is het, maar die ene rat blijft af en toe knagen aan mijn stoelpoten: de zekerheid dat mijn financiële bronnen eindig zijn, zolang ze niet aangevuld worden. Die ga ik dan nu onmiddellijk de kop omdraaien besluit ik. Ik ga gewoon zo gemakkelijk en simpel mogelijk een beetje geld verdienen, genoeg om van te leven. Ik doe afstand van elke ambitie of pretentie. Dat ik kan typen en de telefoon aannemen daar zal niemand aan twijfelen. Ik besluit secretaresse te worden. Ik bel een bemiddelingsburo voor secretaresses bij advocaten- en notariskantoren, en doe mijn verhaal. Het afwijzend antwoord klinkt licht beledigd: ‘Mevrouw, secretaresse is een vak’. Het maakt me zo woedend dat ik de krant pak, de eerste de beste wervingsadvertentie van enig formaat voor secretaresse eruit knip, op mijn cv alle functies wijzig in directiesecretaresse en deze met een kort begeleidend schrijven verzend. Drie dagen later zit ik verkleed als secretaresse in het gelikte gloednieuwe kantoor van Ellen & Bovary. Het gesprek verloopt uitermate soepel, en ik blijk ineens geen enkele moeite te hebben met het spuien van leugens. Ik word zelfs zo overmoedig dat ik een salariseis neerleg waarvan ik weet dat die mogelijk boven het mutsenbudget ligt. Maar de dame die mij te woord staat verzekert mij zich te willen inspannen om een plekje voor mij te vinden bij een van de ‘wat zwaardere partners’ van het kantoor. Buiten loop ik de granieten trappen van het kantoorpand af, gniffelend om deze mop die blijkt te werken. Toch wordt het bij de aankondiging van het gesprek met de partner in kwestie mij akelig serieus. Ik kom niet op mijn besluit terug, ik gedraag mij moedig en leg me neer bij het vooruitzicht mijn dagen te vullen aan de zijde van een stijve notaris. Maar voor het zover is plopt er op een nacht een mailberichtje binnen. ‘Please contact me urgently. You can call me at any time of the day or night.’ Ik neem het niet echt serieus maar besluit toch te bellen. Vierentwintig uur later haal ik opgelucht adem, omdat ik Ellen & Bovary beleefd kan bedanken voor de eer en ben ik weer voor een half jaar onder de pannen. Verder gaat mijn loopbaan als zwerfwerker.
Van de ene op de andere dag betreed ik een andere wereld. Om acht uur ’s ochtends verlaat ik mijn huis en ben ik één onder de mensen in onze straat die druppelsgewijs hun dagelijkse kantoorweg gaan. Ik begeef mij naar het kantoorhart van de hoofdstad, ik loop mee met de stroom naar binnen, ik schaar mij in de rij, en klik mijn pas in de veiligheidspoort die ook voor mij open gaat. Ik wacht op de lift temidden van anderen die mij groeten als één van hen. Ik log in op een systeem en word toegelaten. Er zijn berichten gemarkeerd met hoge importantie binnengekomen. Alles wijst erop: hier wordt op mij gewacht, het zal opgemerkt worden wanneer ik niet kom, ik hoor erbij, ik heb een functie, ik ben iemand.
wanadoo.nlGeplaatst in de categorie: werk
werk
1.415
Geef je reactie op deze inzending: