Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een geruststellende brief (2)

Toch weet ik mijn plaats als winkeldienaar en waak ik ervoor mijn gasten te laten merken dat hun wereld ongevraagd de mijne binnendringt. Het is gewoon een kwestie van onderscheid aanbrengen tussen opslaan van informatie die van belang is en voor mij bestemd, en als water laten afglijden van woorden die niet van betekenis kunnen zijn voor mij. Het is eenvoudig. Men verwart ook niet de gebeurtenissen in een droom met de handelingen die men overdag heeft verricht. Ieder weet toch elke dag opnieuw waar men de vorige dag voor het vatten van de slaap gebleven was?
Ik kan u dus geen verslag doen van het gesprek dat half plaatsvond in mijn zaak, alleen kan ik zeggen dat de hoorn vele malen gewisseld werd tussen de man die met zijn barse stem de hoofdrol vervulde in dit gezelschap en de andere die een ongewoon hoog keelgeluid voortbracht. Precies op het moment dat het gesprek beëindigd werd, waren de consumpties klaar en serveerde ik ze met trots. Kinderijs is eigenlijk een wat laatdunkende benaming voor de heerlijkheid die ik daarvan maak. Zij hadden dat beslist nooit ergens anders eerder geproefd.
‘Mevrouw, heren, alstublieft’ zei ik terwijl ik met een nonchalante routine de drie glazen kelken voor hun zette, maar heimelijk wachtte ik op de bewondering die zij zouden gaan uitspreken over mijn werk. Het liep heel anders.
De twee mannen begonnen ijverig aan hun portie maar toen zij merkten dat de vrouw geen aanstalten maakte om te gaan eten, hielden zij op en keken haar vragend aan.
‘Het parapluutje’ sprak de vrouw.
‘Het parapluutje?’ vroeg de hoofdman nu aan mij alsof hij optrad als tolk voor haar.
‘Mijn excuus’ zei ik, ‘ze zijn op, maar volgende week komen ze weer binnen’.
De man keek mij nu zwijgend aan, en het kwam me zo lang en dreigend voor dat ik begon te bazelen: ‘Het is niet mijn bedoeling......’
Daarop wierp hij zijn zware bovenlichaam over de toonbank heen en greep met een ijzeren klem mijn pols vast.
‘Denk erom’ zei hij.
Ik begon te trillen want ik begreep niet waar zijn plotselinge uitbarsting vandaan kwam en probeerde hem te sussen door te zeggen dat zij natuurlijk niet hoefden te betalen. Dat hielp. Hij trok zich terug op zijn kruk en begon achter elkaar zijn glas leeg te eten. De andere twee deden precies hetzelfde, het leek een wedstrijd wie het snelste ijs kon eten, zodat ik vreesde voor pijn in hun hoofden. Zonder omhaal verlieten zij vervolgens de zaak.
‘Tot ziens’ zie de man nog.
Weet u moeder, het is niet altijd leuk of gemakkelijk om winkeldienaar te zijn, maar nadat ik het gebeurde nog eens overdacht heb, ben ik tot de slotsom gekomen dat het een hoopgevend voorval was. Zij hebben alle drie met smaak hun gerecht opgegeten, dat getuigt van grote waardering. Ik heb het hun gratis gegeven, dat heeft beslist goedgezindheid bij hen gekweekt. Zij zullen er over vertellen aan hun buren of vrienden. Bij het weggaan lieten zij met hun groet ‘tot ziens’ weten weer te zullen komen. Zij brengen vast nieuwe gasten hierheen. Mond-op-mond reclame daar moeten we het toch van hebben. Nee, er is geen enkele reden de toekomst somber te zien.
Nu sluit ik af. Ik hoop dat uw ziekte draaglijk blijft zoals de laatste keer toen ik u zag. Ik kom u gauw bezoeken, zodra de omstandigheden het toelaten.

Uw zoon L.

Schrijver: Tille, 27 april 2003


Geplaatst in de categorie: werk

2.2 met 6 stemmen 1.607



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)