Het woord van God
Bleke gezichten. Ernstige gezichten. Jonge gezichten. Naar bruin vergeeld zwart-wit. Onleesbaar eigenlijk. De jongens - zijn het jongens? Het lijken meer mannen, voor 16 ouwe zakken zelfs - de jongens staan of zitten stil, voorgoed. Maar eens moeten zij bewogen hebben. Die daar met die verwaande kop, die heb ik nog gekend. Hij zit in een klas met jongens om zich heen, en krijgt daar degelijk onderwijs, van de Jezuïten. Natuurkunde, wiskunde, Grieks en Latijn, van die dingen, en natuurlijk ook het Woord van God. Meestal zwijgt hij. Hij kijkt, hij ziet, hij haat en slikt. Hij bemint en stikt. Hij weet dat er geen bal van klopt. En alle anderen met hem. Het leven bestaat uit codetaal en de basisregel luidt hypocrisie. Wie die goed onder de knie krijgt zal het van hen nog ver gaan schoppen. Wil hij het ver schoppen? Welk jong mens wil dat niet? Hij niet. Hij wil alleen maar schoppen. Maar bang is hij ook. Bang van de schaamte. De verhalen van de bijbel werden stevig ingeplant in een tijd dat hij nog weerloos was. Het was toch schoonheid, of niet soms? De geur, de kleur en klank van lied negen. Troost van een grote jongen die naast hem knielde in de harde kerkbank, en heel heel zeker weten zijn hand had aangeraakt. Wie had het zo smerig gemaakt? Welke vuile lage onverlaat? Nu zat hij ermee. Hij gooide alles weg. Hij spuugde erop zodra het kon. Hij schopte zijn leven lang in stilte. En roerloos had hij lief, want niemand mocht het weten. De schaamte zou hem nooit verlaten.
In een huis rondlopen waar de bewoner niet meer zal terugkeren, maar dat nog vers is en vol van zijn levende sporen toont de kwetsbaarheid van de doden. Op de looproutes briefjes aan muur of deurpost met plakband vastgeplakt. Daarop bijvoorbeeld berekeningen van de maanbaan met datum tijd en plaats. Eronder een foto van een zonsverduistering, genomen van een televisiescherm. Eindeloos veel boeken, opengeslagen of weer met andere texten ertussen geklemd, daar waar de lezer gebleven was. Beelden van jeugd en schoonheid verspreid door alle tijden. Op de tekenplank een schets, of eigenlijk maar een paar lijnen, waarnaast de jonge Wittgenstein met wijd opengesperde ogen - het voorhoofd strak en wit - naar wazige verte staart, recht in mijn gezicht.
'De vraag blijft: hoe kunnen wij tot kennis komen?' luidt de krantenkop erboven.
Drie geluidsapparaten. Ik klik de bandjes die er nog inzitten aan. In de slaapkamer leest Reve voor uit eigen werk. In de keuken hoor ik de stem van mijn vader, opgenomen door hemzelf. Hij leest van de Emmausgangers, ontsteltenis om blijvend ongeloof en twijfel. En uit de speler op de werktafel klinkt lied negen.
'Hij neemt mijn hand en brengt mij thuis.' Iets van die strekking.
Zoveel geleerdheid en zoveel kinderlijk verdriet.
wanadoo.nlGeplaatst in de categorie: religie
woord
2.229
Geef je reactie op deze inzending: