Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Over werk

Ik heb zojuist mijn voordeur geschilderd. Het heeft me moeite gekost maar geen hoofdpijn, nauwelijks een gedachte. Met uiterste concentratie ben ik onbepaalde tijd, zeker langer dan het mij scheen, bezig geweest om alle spijltjes tussen de ruitjes zonder knoeien netjes te schilderen.
Wat een genot het wit van de grondverf onder je handen te zien veranderen in glanzende donkergroene lak, nadat je besloten hebt het proces van voorbereiding eindelijk als voldoende klaar te beschouwen. Het schoonmaken, verf afkrabben, schuren, gaten rot hout blootleggen, groter maken en dichten, weer schuren en stof- en vetvrij maken, is voor het domme oog niet erg bevredigend. In de regel ziet het verfobject na behandeling er veel slechter uit dan toen je eraan begon.
De constatering dat de grondigheid van je aanpak op de lange duur een beter effect teweeg zal brengen dient dan ook tijdens dit nare werkje voortdurend in verschillende bewoordingen onder de aandacht van passanten te worden gebracht om je zelf te overtuigen van de noodzaak er mee door te gaan.
Als je buiten langs een stoep aan het werk bent, zijn er altijd voorbijgangers die zich met je bemoeien. Dat komt omdat het zo duidelijk is dat je aan het werk bent en dat het een nuttig en noodzakelijk werk is. Wanneer waardering kosteloos is, wordt deze gul uitgedeeld aan de verrichters van eenvoudig handmatig vakwerk. Misschien spreekt het de getuigen tot de verbeelding, roept een schilderend mens op een zonnige maandagmorgen de vergeten herinnering op aan de romantiek van ‘eerlijk’ werk. Hier wordt niets berekend, ligt ruis niet op de loer, is handeling en doel helder als glas aan elkaar verbonden. Hier zijn hoofd en handen één.
In lange tijd ben ik niet zo tevreden geweest over mijn werk. En zoals altijd wanneer mij dit gevoel overkomt, knoop ik daaraan de conclusie vast dat ik nu misschien werkelijk mijn roeping heb gevonden. ‘Ik moet vakman worden! Nee! Ik ben het al!’ juicht het in mij.
Toch verdien ik er niets mee. Natuurlijk, ik noem het werk en maak me zelf wel wijs dat ik geld verdien, het inhuren van een schilder is immers kostbaar en verzorging van onroerend goed leidt misschien niet tot waardevermeerdering, het bestrijdt in elk geval de waardevermindering. Maar feitelijk heb ik, sinds ik besloten heb mijn professionele aandacht en lijfelijke beschikbaarheid te wijden aan verbetering van de staat van mijn huis, alleen nog maar meer geld uitgegeven dan gebruikelijk is: een ladder, verf, kwasten, krabbers, lijm, zaag, vulmiddel, anti-houtrot. Als je er aan begint blijk je steeds meer nodig te hebben.
Het laatste probleem dat ik nog moet oplossen voor ik de deur weer gewoon kan gaan behandelen als een middel om naar binnen en naar buiten te gaan, is het slot. Het was een heel goed idee om dat te verwijderen voor het schilderen, zoals ook bel, brievenbus en deurknop, want wat er niet is, daar kun je ook niet op knoeien. Het ziet er dan ook strak uit als ik alles weer in elkaar geschroefd heb. Maar het ene dingetje dat ik overhoud – een schijnbaar onbetekenend wit plastic buisje van ongeveer 1 cm, en dat nergens in lijkt te passen – moet toch een essentiële functie gehad hebben. Want de sleutel past nog steeds, op slot draaien lukt ook, zij het met een hoeveelheid kracht die volgens mij niet helemaal overeenkomt met de half-slapende toestand waarin deze beweging voorheen uitgevoerd kon worden, maar opendraaien gaat niet meer. Ik klim over de tuinmuur van de buren, loop door de openstaande keukendeur mijn huis in, en begin opnieuw, sneller dan de eerste keer, maar nu vloekend over zoveel domheid, zoveel ongeschiktheid voor dit werk, aan het demonteren van het slot.

Schrijver: Tille, 13 mei 2003


Geplaatst in de categorie: werk

3.3 met 7 stemmen 1.722



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
josiene
Datum:
27 september 2007
Email:
jweijsdenversatel.nl
heb echt genoten!
en ga morgen aan de slag.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)