Alle inzendingen van an Terlouw

Moet ik toch even wat kwijt, samen met mijn maatje maken we de gemeente onveilig met de gemeente cabrio. Moesten verschillende dingen doen en tja het is heerlijk weer toch? Dus van profiteren. Híj wil eventjes naar de gamma, en ík dacht, ik tuf achter hem aan...rats, klap BOEM, stíl stond ik. Ik denk, mijn cabrio gaat dood, zul je net zien. Nou…

Normaal ben ik een tevreden mens, dus over 't algemeen gesproken kun je stellen dat ik een gelukkig mens ben. Lachen doe ik vaak en veel, ook al valt er soms niet te lachen, het gekke is dat, wanneer bijvoorbeeld manlief tegen de hardhouten tafel zijn been, niet al te zachtzinnig parkeert, ik grrr achter me hoor, dit op mijn: ik noem het maar, lachspieren…

Ik zou dat mens wakker willen schudden, zo ontzettend hard dat de botten rammelen, ik zou haar toe willen schreeuwen tot een schorre keel aan toe, dat ze bergen vijanden maakt. Ik zou, oh wat zou ik graag tegenover haar gaan zitten, zonder ondertekende petities, zonder andere mensen, gewoon puur en alleen om te vragen: heb je hier nou voor gestudeerd…

Hij wil niet meer, mankeert van alles wat, zit er doorheen, is overspannen, zit in een depressie en praat over dood. Hij kan niet meer, is moe, levensmoe of gewoon moe, dat meldt de historie niet. Hij ziet er niet uit, ik bedoel, hij ziet er slecht uit, loopt met de dood in zijn schoenen, vermits hij de moeite neemt die aan te trekken, want het komt…

Ik denk zomaar dat de oplaaiende discussie over al dan niet doneren van organen het een en ander losgemaakt heeft. Vele reacties op mijn eerdere column nopen mij een tweede deel te maken, want er zitten nogal wat negatieve kanten aan, die we ook wel moeten belichten. Kijk: ik begon de vorige column n.a.v.het feit dat men emotioneel reageerde op het…

Pia kon wel huilen, toen ze hoorde dat de wet waarschijnlijk zou worden aangenomen; de wet die ervoor zorgt dat wanneer je niet bijtijds laat weten geen donor te willen zijn, je dit automatisch wel bent, wanneer je wat overkomt. Emotioneel werd ze ervan en ineens zijn de pluche-zitters mensen, mensen met een kloppend hart. Het enige jammer is, dat dit…

Ze moet wennen aan haar gemeente-cabrio oftewel aan vooral het achteruit parkeren in de kelder, voor de rest maakt ze de gemeente onveilig door er simpelweg te rijden. Het is ook een tikje onduidelijk waar je nu wel en waar je nou juist niet mag rijden met dat ding. Een openbaring en ze geniet, niet alleen vanwege het mooie weer, maar ook vanwege…

Een zonnige zondag en met een van de kleinkinderen loop ik even een klein stukje met de hond, wanneer drie kinderen met een tintje op de fiets ons tegemoet komen. Ineens roept een van die knapen naar de ander dat ie moet opkankeren. Jawel je leest het goed. Met aan mijn hand een kleinkind van zeven jaar, schiet ik zo vreselijk in brand dat ik zeg…

Een stroomversnelling, zo is het 't beste te omschrijven, want ineens gaat alles snel, zeg maar supersnel. Afspraken werden ineens nagekomen, de scootmbiel oftewel de "gemeente-cabrio" zoals ze hem noemt werd afgeleverd door een koerier. Een alleraardigste man die totaal geen kaas gegeten had van het apparaat, maar dat vond ze niet zo belangrijk.…

En zo kroop zij vanmorgen in de telefoon, het eerste gebeld met de gemeente. Tja, de gemeeteambtenaren waren niet bepaald blij, wel met haar telefoontje maar niet echt met al het gedoe omtrent die scootmobiel die na alle (loze) beloften nog steeds niet geleverd was. Er bleken meer klachten te zijn en dat gaf het slachtoffer dan toch weer een beetje…

De titel zegt alles al natuurlijk, maar intussen gebeurde er het e.e.a. dat het gehele verhaal een soort van "wordt vervolgd" wordt. Nadat ze zelf de stoute schoenen had aangetrokken en het bedrijf in kwestie gebeld had, kreeg ze te horen dat vandaag: jawel echt vandaag tussen twaalf en vijf uur de scootmobiel zou worden afgeleverd. Ze zat er klaar…

Op veel kaarten en in liedjes tegenwoordig ten gehore gebracht staat: afscheid nemen bestaat niet, nou ik verzeker je, dat bestaat gewoon wel en dat het ook nog eens verrekte pijn doet, ook dat kan ik je verzekeren. Op jonge leeftijd afscheid nemen van een dierbare deed toen pijn, maar niet zoveel pijn als wanneer je je allerbeste vriendin verliest.…

Voorlopig geen plofkippen in de schappen, die zijn namelijk op de rijksweg geploft.…

Iedere tien jaar, een decennium, elke tien jaar zijn er momenten, gebeurtenissen die niet meer weg te denken zijn en op het netvlies blijven liggen. Elk decennium, zolang ik vertoef op onze aardkloot, zijn er wel momenten die we na kunnen vertellen en die we met huiver en sidderingen hebben gevolgd. Elke decennium heeft wel zo'n moment, als je…

Het is alweer een poosje geleden, dat mensen van de gemeente bij haar langskwamen omdat ze steeds slechter ging lopen. Ze kwam amper nog buiten en als dat al het geval was, bij het nakomen van een afspraak voor het ziekenhuis, tandarts, of gewoon boodschappen doen: ze was altijd aangewezen op mensen die voor haar reden. Tot de arts zei: u moet een…

Ze vroeg me: heb je even tijd voor me en ik zei natuurlijk, kom maar, de deur staat open. Ze was er zo, alsof ze achter de deur had gestaan. Ik wil zo graag gewoon, gewoon zijn zei ze en ik liet haar. Hier ben ik gewoon, gewoon zei ze, maar daar, daar wordt zo op me gelet dat ik niks zeggen kan, daar wordt naar me gekeken alsof ik anders ben. Ben…

Toen de kinderen klein waren, was elke nieuwe uitvinding er eentje waar je meteen de halve wereld voor belde, zo van: moet je nou 's horen wat hij of zij deed....het eerste mamma en pappa: nee zei hij, hij zei eerst pappa, en zij zei: niks hoor, het was mamma. De onderlinge strijd tussen de ouders was vaak onderwerp van gesprek, wanneer was de…

En daar kwam de wind, met een behoorlijke kracht gelukkig hoor ik iedereen want ik lag te zwemmen vannacht. De hitte verdwijnt langzaamaan met kleine streepjes, het wordt wat koeler...maar je kunt er donder op zeggen, dat al die klagers van afgelopen week over een paar maanden lopen te mopperen: 'k heb het zo koud... Ik/ wij daarentegen zijn gewoon…

Het kan me gestolen worden, die hele politiek maar terwijl ik dit bedenk is het meteen niet handig om zo te denken, net zo goed als dat het niet handig is te roepen: ik ga niet stemmen. Maar ja, ik ga dus wel stemmen dat dan weer wel en de verkiezingsellende is weer losgebroken. Geert heeft zijn wensen, al dan niet haalbaar, op een simpel A4tje gezet…

Zo ging ik eerder naar bed dan eega, hij zat een film te kijken en ik dacht: eventjes het nieuws zien...maar al zappend komt Youp in beeld. Ik heb wat met Youp, hij is raak, treffend, soms grof en vaak heel grof maar ook zacht (jawel echt wel) en ik geniet van het feit dat ie het over een wigwam heeft, hij daar in ligt, terwijl ie zelf op het podium…

In deze warme periode hebben vooral de ouderen en de zieken onder ons het niet gemakkelijk. Moeilijk is een beter woord omdat: mensen met een luchtaandoening b.v. COPD of mensen met een hartprobleem last hebben van ' te weing zuurstof in de lucht'; het lijkt wel alsof dat minder wordt, naarmate het warmer wordt, zeker op de middag langzaam overlopend…

Aan de rand van het immense weiland stond ik te kijken, turend in de verte...nog even en de zon zou ondergaan om plaats te maken voor het mooie avondrood- vervolgens zou de vooravond langzaam...hè? Wat hoor ik nu, langzaam verdwijnt het vergezicht. Ik zie allemaal spikkels mijn kant opkomen. Nee, het zullen toch geen wespen zijn, ik ben als de dood…

Al een poos heb ik last van kramp, midden in de nacht vaak. Je wordt er van wakker en zolang de kramp duurt blijf je wakker, want lollig is anders. Pijn, onbeschrijfelijke pijn. Wanneer je kramp in je tenen hebt, of in je kuiten weten we allemaal wel wat eraan te doen. Maar deze kramp is er eentje waar je niet over praten wilt - kunt- of gewoon durft…

Na de koffie met gebak tijdens de verjaardag wordt de boel afgeruimd, wat naar de vaatwasser kan, verdwijnt erin en wat met de hand dient te worden gedaan, krijgt een sopje in het aanrecht of is het DE aanrecht? Ik hou het op HET aanrecht, wel zo gemakkelijk. Intussen (volle kamer) gaat een van de familieleden met een blocnootje en een pen de kamer…

Drama, geen goud drama, je niet in kunnen houden, gelukkig Dafne is het bijna december, zet dan op je verlanglijst MENS ERGER JE NIET, dan leer je vanzelf tegen je verlies te kunnen, alhoewel: verlies is een groot woord, wanneer je met ZILVER naar huis komt!…

Met de aanslagen in Nice nog vers, te vers in het geheugen werden de mensen in een stadje een aantal kilometers verder tijdens een avondje stappen geconfronteerd met een aantal harde knallen. Je hart staat stil van schrik, je voeten doen eventjes niet wat ze zouden moeten doen, je hoofd knalt bijkans uit elkaar: wat doe je, wat moet je wat wil je: wat…

Er zijn van die mensen die altijd alles beter weten, ik noem ze dan ook Betweters, of je ze mannelijk of vrouwelijk hebt, vermeldt de historie niet want stel je voor dat er ook een vrouwelijke is dan is dat dus een Betweterin, of een Betweteresse? Dit woord wordt natuurlijk nooit opgenomen in de normale vocabulaire, zoveel is zeker. Maar die mensen…

Doorlopend heeft hij het over bukken, telkens maar weer, dondert er iets op de grond, bukken maar weer, wil je bloempjes vers van de grond: bukken in plaats van dat je stond. Een knip-buiging naar b.v. de Koning, weer een buk-sessie. Weer valt er iets uit m'n handen; ik ben bijna geneigd het te laten voor wat het is, plant ik mijn voet er maar…

In de ban van de spelen, velen dan...mij boeit het niet zoveel...nee nee niet allemaal over me heenvallen nu, de reden dat het me namelijk niet zo boeit is het giga-schrille contrast van het land. Armoede, lompen, vergane hutjes waar nog in gewoond wordt ook. Het bedelen dat je amper in beeld ziet, maar met af en toe zappen komt er dan toch een armoede…

Toch gek eigenlijk: vroeger werd er over opvoeden nooit zoveel gesproken, men kreeg kinderen, in sommige gezinnen zoveel en zo strak na elkaar, dan de oudste als vanzelf een beetje de taak van de moeder verlichtte. Die hield dat kind dan thuis van school ( zou nu strafbaar zijn) en het kind draaide mee als tweede moeder als het ware. Niemand die…