Alle inzendingen van peterdw.

Ik zie de lege spreuken op de volle blaadjes van mijn kalender. Spreuken in de stijl van dat ik de wereld wel kan verbeteren en zo, maar toch vooral maar bij mezelf moet beginnen. En de rest van de ruimte hebben we zelf volgeschreven, wanneer ik naar de dokter ben geweest en zo. Voor wat zou dat dan geweest zijn? Geen idee! Dan heeft hij me wel hele…

En nog herinner ik me die keren dat mijn Vader me mee nam op zijn arm om mij vervolgens op het tuinpaaltje van de kleine voortuin vol met paardenbloemen en goudsbloemen te zetten, zodat ik, naar rechts kijkend, als klein ventje, ook de schepen kon zien die door het kanaal voeren. En die keren dat ik samen met mijn moeder te voet naar het…

Zij die alreeds handenwrijvend hebben uitgekeken naar het moment dat ze de door hen zelfbedachte necrologie van ondergetekende konden gaan rondbazuinen, komen weer bedrogen uit. Hun moment is niet gekomen, de grafredes kunnen de prullenbak in. Deze van elke vorm van intellecten gespeende zielige troep halfanalfabeten druipt nu de wonden likkend af…

Heeft er misschien iemand geluk gezien of kan iemand misschien zeggen waar het ligt of waar ik het kan vinden? Ik meende het laatst nog gevonden te hebben, maar raakte het plotseling ook weer kwijt. Of is geluk niet iets wat zomaar wordt gevonden, moet dat misschien afgedwongen worden? Het zou ook best kunnen dat geluk in een klein hoekje zit, net…

Het land van mijn dromen kan ik niet bereiken, maar ik kan het wel zien. Elke dag gaat het door mijn hoofd, elk uur, elke minuut en elke seconde, altijd denk ik aan het land van mijn dromen. Het is waarschijnlijk, omdat ik weet, dat het nooit van mij zal zijn, maar dan ook nooit, nu niet, en nooit niet. Het zal altijd het land van mijn dromen blijven…

Je zult je toch maar gaan ergeren, aan alles wat ik doe, want op den duur slaan irritaties toe. Heus, zo gaat het namelijk altijd. Altijd komen al die kleine dingen samen, en vormen ze samen een complot. Je zult je gaan ergeren aan mijn sokken naast de mand, en aan de tube zonder dop. Aan mijn verkeerde broek bij mijn verkeerde shirt, aan mijn te harde…

Zachtjes, zonder je te storen, heb ik me uit bed laten glijden. Mijn slippers weet ik blindelings te vinden en het schroefje aan de muur waar mijn ochtendjas hangt bereik ik met een grote stap naar rechts. Ik kon de verleiding bijna niet weerstaan om je heel zachtjes een kus in je hals te geven, maar dat zou je juist gewekt hebben, dus daar zie ik…

“De naam is me even ontschoten, maar ik herinner me U nog als de dag van gisteren meneer!” Twee priemende ogen keken me aan. Enorme dikke wallen eronder maakten hem een vermoeid uitziende man. Ik liep haast tegen hem op met mijn nog lege winkelwagentje, bij een kopstelling met weer een nieuw product in mijn supermarkt, iets met voorgekookte rijst…

Afijn, 10 uur later, ja je leest het goed, 10 uur later, mocht ik er uit, aan de riem van het baasje, ik ben geloof ik nog nooit zo blij geweest! En druk dat het daar was! Een enorme hal met haastige mensen, roltrappen, gewone trappen, een enorme hal met niet zo haastige mensen, winkels, enorme rijen TV's die ze in dit land hoog in de lucht hangen,…

Ik ben een hond, ik weet niet eens hoe meer hoe oud ik ben, maar neem maar van mij aan, minstens een jaar of tien. En ik heb een leven waarvan ik jaren lang heb gedacht, dat het zo hoorde. Maar daar ben ik sinds een paar jaar anders over gaan denken. Het zit zo: ik woonde met heel veel andere honden op Aruba, da's een eiland, maar dat weet ik…

Ik lig in bed, op mijn zij, met de dekens half over mijn gezicht getrokken. Ik heb me zelf er nog even lekker ingedraaid, nog geen zin om er al uit te komen. Jij bent er wel al uit, en je zoekt in het halfdonker naar je kleren. Je doet alles langzaam en zachtjes, om mij niet wakker te maken. Maar ik zie hoe je voorzichtig de juiste kledingstukken…

Ik ben nog verschillende keren terug gegaan naar de plek waar ik je toen zag. Het is langs de route die ik dagelijks rij en het was echt een stuk dat je met gemak in-the-middle-of nowhere zou kunnen noemen. Je liep langs de kant van de weg en ik dacht: “Jeetje wat is die klein!”. Nou weet ik het niet precies, maar ik schatte je zo’n tien weken oud…

In de plaats waar ik woon hebben we een Boulevard, een hele lange Boulevard. Nou en? zult U zeggen, dat hebben wel meer plaatsen. Maar met de Boulevard in de plaats waar ik woon is iets bijzonders aan de hand. Op zich is het best wel een mooie Boulevard, maar het bijzondere is dat zodra er ook maar één zonnestraaltje door het wolkendek heen breekt…

Kom eens even hier? Pak mijn hand eens? Hou je stevig vast! Ik neem je ergens mee naar toe, naar een plek die ik je wil laten zien. Het is een plek, niet zo ver hier vandaan, en de reis duurt ook niet lang. Je moet je nu heel stevig vast houden aan mij, en zorgen dat je voeten stevig op de grond staan. Kijk nu naar mij, kijk naar mijn ogen…

Ik lag vroeg in de morgen te draaien in mijn bed. Ik zag een kleine vrouw met een doorleefd gezicht en vriendelijke ogen. Ze was nog lang niet zo oud als ze er uit zag, de dubbele jaren hadden haar rug gegeseld. En het was zo vertrouwd dat ik niet kon spreken. Ze zei me dat het goed was en dat ik vertrouwen moest hebben. En dat ik vooral in mezelf…