Drie minuten.
Ze staat in de superstore naar een supergroot TV-scherm te kijken.
Ze staat met één voet vooruit, op haar zwarte halfhoge hakken en vouwt met haar handen in de zij een halflange, zwartwit geruite jas naar achter, op haar rug.
Ze is niet jong, maar ze is jeugdig, ze straalt een enorme vitaliteit uit, en stijl, en dat op een heel charmante manier.
Ik weet het gewoon, het is ervaring, bij haar hoort eigenlijk een extravagante man, een showgozer, vuurrode das, grote leren hoed, en een vierkante bril met groen montuur!
Maar het zal wel een of ander muf en sullig figuur zijn, zo’n slaperige baardaap en ze hebben vast zo’n slome nitwit zoon met altijd een verkeerd T-shirt aan!
Hé, leuk mens! Ik grapte me bij jou naar binnen en je reageerde net zo spontaan! Ik wipte enthousiast op mijn andere been, en jij hebt je opgericht. Je hebt nu zelfs je jas losgelaten. Het was voor jou de normaalste zaak van de wereld dat er een man komt aanlopen die zomaar zegt: “Je kijkt toch zeker niet naar zo’n goedkoop dingetje?” Nee maar! Deze ouwe krijgt zomaar al jouw aandacht!
En we kletsen nog wat, ik weet niet eens over wat het ging, maar je bent een en al oor, je geniet zichtbaar van mijn aandacht. Hoelang hou ik dit vol, schiet het constant door mijn hoofd, een minuut of drie?
En ja hoor, vanuit mijn ooghoek zie ik ze al komen, twee man sterk.
De echtgenoot, een of ander muf en sullig figuur zijn, zo’n slaperige baardaap, wat een sufferd, wat een loser, hij heeft niet eens gezien dat z’n vrouw in een heel andere fase zit als hij, hij heeft niet eens door wat voor goud ie in handen heeft.
En ik? Ik heb beleefd en met een grapje gedag gezegd, tegen dat enorme stuk, tegen haar slaperige baardaap en tegen hun slome nitwit zoon. Geloof het, hij heeft een verkeerd T-shirt aan!
Wat kun je nog meer te beleven in drie minuten?
Ik heb niks meer te wensen.
Geplaatst in de categorie: vrouwen