In het dorp is het zomerfeest in volle gang. Er is een kermis, er zijn spelletjes en elk kind heeft een mooie, gekleurde ballon gekregen. Er zit een kaartje aan met daarop een adres in het dorp en de vraag om een kaartje terug te sturen en te vermelden, waar ze de ballon hebben gevonden. Zo meteen zullen de ballonnen worden opgelaten in een weiland even buiten het dorp.
Daar gaan ze! Mooi om te zien, al die kleurige ballonnen in de lucht.
Drie ballonnen, een blauwe, een rode en een gele,…

Ze verlangde terug naar de tijd van toen ze nog arm en eenzaam was, veel overzichtelijker dan al dat geld en mensen waartussen ze moest kiezen. Het was een zware dag geweest, gedwongen gebogen over idyllische kwesties. Normen en waarden, haar beslissingsdrang was nihil. Twijfel bleef heersen in haar geest. Ze stond te vaak stil, bij het geroezemoes van de waan van de dag. Het onheilspellende nieuws dat altijd op de loer lag. De werkelijkheid was gruwelijk.
Ze viel voorover op de tekentafel,…

In de supermarkt ligt naast de broccoli, andijvie, spinazie en sperziebonen een bos oranje wortelen.
De groenten kijken een beetje lacherig naar de wortels.  Ze zijn met elkaar aan het smoezen over wie wat zal zeggen over de kleur van die wortels. Ze stoten elkaar aan, kijken steeds stiekem naar de bos wortelen en fluisteren dan weer met elkaar.
‘Ik vind het moeilijk om er iets van te zeggen,’ zegt de broccoli.
‘Ja, ik ook. Stel dat ze kwaad worden,’ zegt de spinazie.…

Op de Lange haven 65 in Schiedam is het absoluut niet pluis, maar de bewoner van dat Patriciërshuis Tinus van Lodensteyn houdt dat voor de buitenwereld goed verborgen. Zelfs zijn oude vriendin Liduina Biesheuvel, die in het pand op de Lange Haven 137 woont, heeft niets in de gaten, al vindt zij wel dat Tinus na zijn vakantie in Zweden erg in zichzelf gekeerd is geworden. 'Mogelijk heeft hij in Zweden iets naars meegemaakt en wil of kan hij daar niets over vertellen!', denkt Liduina verklarend.…

Op zaterdagmiddag speelt het jeugdelftal van de voetbalclub zijn eerste uitwedstrijd in een naburig dorp. Met een bus zijn ze ernaartoe gereden. De ouders zijn uiteraard ook van de partij. Sommigen gaan mee met de bus, anderen met hun eigen auto.
Tijdens de wedstrijd wordt er door de ouders van beide clubs raadgevingen geschreeuwd.
‘Die bal had je makkelijk kunnen hebben.’
‘Het doel is aan de andere kant, hoor!’…

Ik ga dagelijks naar de bron. Tenminste zo wordt dat gezegd, benoemd en beweerd. Maar ook echt gevoeld, in onze wijk. De bron van alle gedachten wordt het meditatie proces genoemd. Een reis naar binnen, zo diep en zo ver, totdat er niets meer is, daar, waar, hoewel er niets is, in de kiem alles aanwezig is.
Door de Covid gekte werd alles lam gelegd. Nog net ervoor had ik een mooie wandelreis in Karinthië gemaakt. Maar had me toen ook afgevraagd waarom we telkens maar die bergen op en af moeten…

In het bos ligt op de grond een nestje met eieren erin en ernaast. De eieren zijn nogal groot. De dieren hebben er al eens langsgelopen, maar weten niet van wie die eieren zijn.
‘Ze zijn niet van mij,’ zegt de koolmees, die boven in een boom alles gadeslaat, ‘daar zijn ze veel te groot voor.’
‘Het lijken wel eieren van een kip,’ zegt de vos, ‘Toen ik op een boerderij in het kippenhok keek, zag ik ook zulke grote eieren.’
‘Nou, daar was je vast niet zomaar. Zeker weer een kip…

Met deze woorden beginnen bijna alle sprookjes en sommige verhalen. Afgelopen week moest ik onmiddellijk, naar aanleiding van een pijn veroorzakend incident, aan deze openingszin denken. Aangezien ik, ook al ben ik vier keer overgrootvader, zo nodig met de tijd mee wil gaan, helpt dat soms enkele pijnlijke ouderdomsklachten als minder heftig te ervaren. Ik wil niet ouderwets gekleed zijn en ondanks het feit, dat ik qua lichaamslengte tot op heden 7,5 cm ben gekrompen (en menig lichaamsdeel…

Ze loopt door de donkere, verlaten straat. Een man volgt haar. Ze gaat sneller lopen, hij ook. Ze begint te rennen, hoort aan de voetstappen achter haar dat hij ook rent.
Eindelijk, ze is thuis. Zenuwachtig opent ze de voordeur met haar sleutel. Het lukt gelukkig in één keer. Ze smijt de voordeur dicht en leunt er opgelucht tegenaan. Ze kijkt voorzichtig door het kijkgaatje in de deur, niemand te zien.
Maar dan ziet ze een schim in de halfdonkere gang. O nee, de tuindeur is niet op slot!…

Natuurlijk vraag ik hoe het was. Dat hoort zo. Beatrijs zou trots op me zijn. Of me op z’n minst bemoedigend toeknikken. Kan niet meer. Ze is dood, net als Schubert een poosje eerder, en Leonard Cohen. En ik, en jij. Pas over een tijd dan mag ik hopen.
Maar. Is het wel zo beleefd om iemand iets te laten vertellen waarvan je bij voorbaat al weet dat het je eigenlijk geen bal interesseert. Of misschien nog erger: dat je wel degelijk bezighoudt, omdat het ervan afhangt of je nu wel of niet een…