Crème de la Crème selectief met feiten
Bij mij slaat vermoeidheid vreemd genoeg speciaal toe als ik selectief lees. Eigenlijk dus niet lees maar tekstwouden op woorden navlooi. Op wat erin verborgen zit. Wat mij persoonlijk aangaat is meestal de maatstaf. Meer een soort visuele controle maar dan positief. Niet dat die teksten niet waardevol zouden zijn, oh nee wie ben ik. Maar het zijn de tijden die wringen. En minder meer de primaire interessen die dringen.
Echt vermoeiend, dat navlooien, met al die massa's woorden en zinnen. Ook al daar veel ongezien overslaan om in te zien wat je wel wil inzien geconcentreerde energie vreet. Waar al zo weinig van voorradig is. Dat mag algemeen bekend worden verondersteld.
Daarbij komt nog dat vlooien veel secundair afgesplitste opmerkzaamheid vraagt. Soms schrijven lieden breeduit gewoon zonder echt de punten te benoemen waar het om gaat. Wolkenbreiers en waar blijf je dan als selectieve lezer?
Of auteurs die zich uit olympische hoogten in raadselen hullen. Dan moet je getruct zijn om vanuit een zelf aangeleerd laagje normaliter onderbewustzijn met waakpuntjes te kunnen acctiveren en vlammen. En nooit kun je definitief vaststellen of het wel heeft gewerkt.
Daar wordt een mens pas echt helemaal doodmoe van.
Zeker in het besef dat de vlooipartij eerste viool speelt. Waarmee veel kracht stilletjes rond on- en halfbewustzijn, intuïtie, fingerspitzen en instinkten wordt bezet en afgeroomd.
Gisteren had ik er één bij toeval te pakken. Een hoogvlieger. Op een literaire site nog wel - dus niet eens een echte tekst. Op internet veranderen teksten vaak al lezende of ze verdwijnen als sneeuw voor je ogen. De vluchtigheid van beeldschermen. Terwijl echte wetenschap en literatuur tot in de puntjes vastligt - dat weten wij allen.
Deze site was en is trouwens een gunstige uitzondering. De spelregels over de plaatsingsduur staan aangegeven - www.hernehim.nl/cultuur.htm
De redactie is vaak menswaardig qua uitstraling en plaatst vanuit intersubjectief getoetste maatstaven. Ze oordelen als het ware samen en ze zweren bij onafhankelijkheid.
Teksten en gedichten blijven doorgaans staan zoals ze het opzetten. Schatz geschreven als Schat wekt vertedering. Houdt iets onbevangens ondanks de gestapelde boekenwijsheid op burelen, en komt niet zo puriteins of perfectionistisch over. Behalve als ze het opmerken - dan wordt het zwart voor ogen heb ik me laten vertellen.
De Hernehimredactie vraagt immers niet alleen schrijftalent van inzenders, maar ook ambitie zorgvuldigheid goede omvangsvormen en last but not least ook voeling met toppoëzie en -proza, spontane kniel- en knipperhoudingen handkussen révérences en nederig teneer slaande ogen bij topauteurs. Logisch dat de lezer dat in hun kolommen op zijn minst bij voorbeeld verwacht.
Kortom hoogwaardig die redactie. Sans doute zonder valse gêne. Dat moet ook om je zo te laten kennen. Ik lees hun pages vaak graag en intens en volledig ter bevordering (en waar mogeljk onderhoud) van mijn goede smaak.
Ditmaal had ik inderhaast een verslag nagevlooid van een voorleesmiddag waar ik mij bescheiden als genieter bij gevoegd had. Wat later aangekomen dan anderen om de vertolkers voor de volle 100% waarachtig aandacht te geven. Naar de nieuwste inzichten van de grootste theoristen op het vakgebied 'Timemanagement and Personal Efficacy: the last implications of fundamental factfinding'.
Dat hou ik strikt bij, kost tijd maar levert naar verhouding honderdtwaalf keer zoveel tijdwinst op.
Tot mijn verbazing werd ik ter plekke zonder drang mijnerzijds ook nog gevraagd om een afsluitend woord. Door de gerenommeerde Chef du Salon Littéraire zelf. Naar zijn zeggen om het publiek tevreden en dankbaar bij het vertrek te stemmen.
En niet, zoals een scherp omlijnde dame me bij Gevonden Voorwerpen later straf toesprak, 'omdat een stem soms veel goed maakt.'
Neen het moeten mijn zachte zinnen zijn die het doen.
Kortom, een opsteker aanvaard in alle nederigheid die het ambacht mij toereikt.
Duidelijk dus dat ik zocht naar een juiste weergave. Enigszins op mijn quivive gezien de quatsch van voornoemde dame bij Verloren Voorwerpen.
Daarbij stuitte ik zowaar oogluikend toch op de volgende deelrapportage:
"O, ben ik nog iets vergeten? Kort voor het einde komt nog iemand
binnensluipen. En al valt het einde - zoals gewoonlijk - weer voorbij
de klok van 5 uur, déze dichter mag toch nog iets laten horen.
Wie? Ja, wie...."
Zo'n zin had ik er normaliter nimmer uitgevlooid. Nu had ik mazzel. Stuitend zoals ik al zei. Het hele verslag is geschreven in een voor de alle bij naam genoemde voordragers strelende stijl.
In fluwelen taal heten allen 'meeslepend' 'uit de moderne romantiek' 'stoer overdrachtelijk' 'bekroond' en wat al niet.
En ik? Ik krijg de rol van heimelijke 'insluiper' die 'toch nog iets mag laten horen'. En dan suggestief 'Wie? Ja, wie....'
Schokkend toch als je door een Crème de la Crème op zo'n klein gebiedje tot respectievelijk insluipmuis dwaallicht vergeetvraag bijzitter omhoogvallende mazzelpik bordenlikker en puzzelobject wordt bestempeld met onbenoemde slotact.
Bij nader inzien is een en ander met ruimere blik naar mijn overtuiging nog wel te pruimen. Ze hebben trouwens de uitsmijter nog tegoed.
Geplaatst in de categorie: tijd
'Lezer' schrijf uw grieven met argumenten feitelijk uit en stuur ze in onder eigen naam. Zo gaat men niet om met elkaar.