De bespotting

Door de klap van een liniaal schrok ze op uit haar dagdroom.
'Zitten we weer te dromen?', klonk de zware stem van de meester.
Ze staarde naar het blaadje dat op haar tafeltje lag. Er stonden sommetjes op.
'Je bent weer niet klaar!'
De klas begon te lachen omdat haar lip begon te trillen.
'Ik snap het niet', zei ze zacht.
De rest van de klas rende lachend naar buiten omdat het half vier was.
'Ga jij het krantenhok maar schoonmaken, dame'.

Bang keek ze hem aan en dacht aan de vorige keer. Het was zo vies en benauwd in dat hok en vol vieze beestjes. Langzaam stond ze op en liep als een bang vogeltje naar het krantenhok waar een groep kinderen voor stond. Ze durfde er niet langs te lopen uit angst dat ze haar gingen pesten.
'Daar is ze', hoorde ze een jongen zeggen.
Het groepje kwam op haar af en pakte haar vast.
'Zullen we haar uitkleden en opsluiten?'
Terwijl ze zich hevig verzette trokken ze haar kleren uit, ook het zomerjurkje dat haar moeder had gemaakt. Met een enorme duw werd ze in het hok gegooid. Achter haar hoorde ze de deur dichtvallen en daar stond ze naakt en doodsbang. In het hok was een klein raampje waardoor de kinderen naar binnen gluurden. Machteloos en vol schaamte pakte ze oude kranten om er zich mee te bedekken. De jongens voor het raam lachten en wezen naar haar naakte lichaam dat ze vanaf die dag zou haten en blijven bedekken.

Het duurde een eeuwigheid voor ze de deur weer open deden. De kinderen renden weg en zij bleef zonder kleren achter in de kille junizon. Haar kleren waren weg. Huilend vond ze haar kleren die over het plein verspreid lagen. In de struiken hoorde ze de jongens lachen en fluisteren. Bespot en vol angst rende ze naar huis, maar daar was niemand te bekennen.

pesten verdriet angs verdriet angst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 22 stemmen 746