Hospitalet del Infante
Ik blader in een oud boek en ruik een bekende geur, het herinnert mij aan een dorpje aan de Costa Dorada veertig jaar geleden. Ik las toen op het strand een oud boek dat ik in het appartement had gevonden, het was uitgedroogd en verkleurd en het rook precies zo.
De autostrada moest nog aangelegd worden, er was alleen de eeuwenoude smalle kustweg die door de bergen liep zonder vangrails. Hospitalet del Infante een dromerig dorpje onder de Spaanse zon, een half uur autorijden onder Taragona. De afslag naar het dorp vanaf de kustweg reed je voorbij als je niet goed oplette. Het dorp bestond uit een aantal wit gekalkte huizen, een plein met waterpomp waar de straatjes op uit kwamen en een treinstationnetje buiten het dorp. Aan het plein stond een grote ruïne van een voormalig hospitaal van de infanterie, waar het dorp zijn naam en bestaan aan dankt.
Een paar kilometer verderop werd aan zee een kerncentrale gebouwd en Chernobyl. . . . was nog ver weg. We aten in restaurant Jordi, qua interieur niet meer dan een kantine, het eten was goed en niet duur. Het lawaai was oorverdovend door de slechte akoestiek van stenen wanden en vloer.
Onze buurman, een advocaat uit Madrid, was de eerste die er een villa had gebouwd met grote tuin omzoomd door een witte muur, ver voor de bouw van de kerncentrale. De familie uit Madrid kwam ‘s weekends in de villa logeren. De vader zat vaak op het stenen muurtje voor de villa in gedachten verzonken naar strand en zee te kijken. In huis en tuin klonken de stemmen van uitgelaten mensen. Ik keek nieuwsgierig naar het gelukkige welvarende gezin, misschien was ik jaloers, zoiets kende ik van huis uit niet. De watersproeiers stonden volop aan en de Madrileense kinderen dansten in het water. In de keuken klonken geluiden van pannen en eetgerei en de vrouw des huizes zong een Spaans liedje.
De herinneringen door de geur opgeroepen deed ons besluiten eens te gaan kijken. Het dorp heeft een metamorfose ondergaan, het is een toeristenplaats geworden. Er is een jachthaven aangelegd en een boulevard door het energiebedrijf wegens toenemende weerstand tegen kernenergie.
De villa ligt er verwaarloosd bij. Ik herken in de man van middelbare leeftijd die op het muurtje voor de villa zit, de zoon van de advocaat. Hij herkent mij ook. Hij vertelt dat hij in het dorp is om het huis te verkopen. De stilte van het huis doet hem zeer, zegt hij, er liggen te veel herinneringen. Ik weet wat hij bedoelt.
Voor hem was het uiteenvallen van de familie door sterfte en huwelijk van de kinderen een geleidelijk natuurlijk proces. Ik moet het in minuten verwerken, herinneringen aan toen en de werkelijkheid van nu botsen op elkaar, na acceptatie blijft de zachte pijn van weemoed, het treuren om de vergankelijkheid.
Een leeg huis, een klapperende luik en een raam zonder glas, de Madrileense oase eens boordevol leven is stervende. Onverwacht is een paar jaar geleden de stilte over de villa gevallen, ze komen die zomer niet naar zee, de kinderen zijn uit huis en de reis lijkt dat jaar langer en de wegen gevaarlijker.
Ik stap via de tuin door het glasloze raam het huis binnen. In een hoek ligt eenzaam een oude pop met porseleinen kop. De muren hebben alles gehoord en gezien. De familie komt door m’n aandacht tot leven, hun witte gezichten verschijnen in het vuilwitte plamuur van de muren. Ik hoor stemmen, er klinkt een Spaans lied uit de keuken. De concentratie vreet energie en ik verlies de greep op het tafereel, de verschijningen verdwijnen, het is weer doodstil.
Voor we vertrekken breng ik een laatste bezoek aan het huis, monument van geluk maar ook van vergankelijkheid. Ik neem de pop met het porseleinen hoofd mee naar huis, ze lacht naar me.
Inzender: Janneke Koster Baas, 23 maart 2010
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: vakantie
Hospitalet
754
Geef je reactie op deze inzending: