Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De barones kwam mij ophalen

Aan de burgemeester had ik gevraagd nog een half jaar te mogen wonen in het huisje bij de hei en dat mocht, dat scheelt mij veel geld. Mijn huurwoning in het dorp tien kilometer verderop is bijna klaar en die van buurvrouw kenau Alie ook. Ze was tijdelijk bij mij, omdat ze ruzie had gekregen met haar vriendin Greetje, maar ze hebben vrede gesloten en is ze weer bij haar in Den Haag.

Nu ben ik weer alleen met Bonky mijn herdershond. Hij speelt graag met mijn twintig witte muizen, die ik voor het circus spelletjes had geleerd, zoals fietsen, touwtje klimmen en schommelen. Eerst had ik veel last van veldmuizen in de huiskamer, want ze waren gek op stukjes koek en kaas die ik had gemorst, maar mijn witte muizen hebben de grijze rakkers weggejaagd de tuin in.

Ik kan goed tegen alleen zijn, maar kenau Alie van meer dan twee meter met haar grote smoel was toch een verademing in mijn huis. Ze kon lekker koken vooral Indonesisch en we dronken samen een borrel en meer dan één. Ze sliep toen in het logeer kamertje en ik werd vaak wakker door haar gesnurk en keiharde winden die ze liet, maar dat kan je verwachten van iemand die langer is dan twee meter en één meter breed.

Ze werd in het dorp niet voor niks kenau Alie genoemd. Ook was ze oersterk, op een keer zag ik, dat ze twee vechtende grote kerels in een café van elkaar trok en ze een biertje trakteerde. De mannen waren toen heel vriendelijk tegen haar en de veldwachter, ook een beer van een kerel, hoefde niet op te treden, hij was al lang blij, dat hij een borrel kreeg.

Dat overdacht ik allemaal in mijn fauteuil voor het raam met uitzicht op de mooie hei in Drenthe en stil dat het hier is, geen mens komt voorbij
Ik keek op de klok en zag, dat het elf uur was, dus tijd voor een biertje met een kruidenlikeur, elke ochtend is dat vaste prik en is goed voor me kwalen.

Terwijl ik genoot van de slokjes bier en nipjes kruidendrank ging de telefoon. Ik hoopte, dat het Alie was en ze weer terug bij mij zou komen, maar het was de barones, die dichtbij het dorp woont. Ik verdien vaak flinke fooien wanneer ze mij weer nodig heeft als butler bij feestjes van hoge pieten uit Den Haag. Ik ben dan belast met het schenken van de alcoholische drankjes en die knakkers weten daar goed raad mee.

Ik nam de hoorn van het toestel en ik hoorde haar bekakte stem al:
''Hé, ouwe rakker van me, hoe gaat ie? Moet je horen, heb je zin vanmiddag naar een pas gekocht schilderij te komen kijken.''
Ik antwoordde:
''Kunt u mij dan ophalen, want ik heb geen vervoer en ik loop slecht?''

''Natuurlijk mijn beste. Om twee uur ben ik bij je, woon je nog steeds in die krot?''
''Ja, mevrouw de barones, maar mijn woning in het dorp is bijna gereed, maar ik mag van de burgemeester nog een half jaar hier blijven wonen, ik woon hier gratis en kan ik geld sparen als ik straks nieuwe spullen nodig heb.''

Als ik op visite ga bij haar dan trek ik altijd mijn blauwe kostuum aan met een wit overhemd en een zwarte das. Precies om twee uur stopte haar witte lelijke Eend vol met deuken voor de deur. Ik liep al naar buiten en sloot de deur achter mij.

Ik ging naast haar zitten, en ze zei:
''Zo schat van me'', en ze gaf mij een zoentje. Ze reed de smalle weg op richting het dorp en toen erom heen naar haar villa een paar kilometer voorbij het dorp. Ik was benieuwd wat voor schilderij ze had gekocht.

Wordt vervolgd.

Schrijver: kees niesse, 1 november 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 2 stemmen 894



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)