Ratten in Oslo

Er was een oude, vrouwelijke gids, die mijn reisgroep met de bus Oslo liet zien. Ze sprak voornamelijk over haar persoonlijke, economische besognes, wat ik niet erg interessant vond. Waar ik wel enorm van genoten heb, was het park met de hoogst indrukwekkende beelden van Gustav Vigeland. Ik heb de naakte borsten van de gebeeldhouwde dames letterlijk omarmd en vastgepakt. Ik was nu eenmaal dolenthousiast. De pilaar met op elkaar gepropte, naakte mensen is adembenemend kunstzinnig en boezemt een en al ontzag in.
De volgorde van de bezichtigingen in Oslo ben ik nogal kwijtgeraakt, maar het eerste wat ik bezocht, was het Munch Museum. Dat is heel modern en groots gebouwd en ik moest wel anderhalf uur wachten voordat ik er in mocht. Dus wat in de souvenirwinkel rondgeneusd en koffie gedronken. In Noorwegen kost een biertje in het hotel 15 euro. In feite zijn alle Noren miljonair en hebben zij een ruim gevulde schatkist. Die van Nederland is gevuld met miljarden aan schulden. De Noren steken hun geld duidelijk in moderne gebouwen. De schilderijen en tekeningen van Edvard Munch bevinden zich op diverse verdiepingen en het zijn er enorm veel. Ik stond echt versteld van zijn productie. Ik ben met veel van zijn werken op de foto gegaan en ook met 'De Schreeuw', die slechts een bepaalde tijd te bewonderen is. De tijd van presentatie wordt geheim gehouden. Ik zag twee van de drie versies. Ook één gekleurde. Die worden extra goed bewaakt. Ze hebben heel veel geld in de beveiliging gestoken. Dat hebben ze immers.

Mijn antidepressiva werkten blijkbaar uitstekend, want ik had de grootste lol bij het zien van Edvards sombere schilderijen. De bewakers raakten helemaal in de war door mij. De gids bracht ons ook naar het gemeentehuis, waar de Nobelprijzen voor de Vrede worden uitgereikt. Daar moest je eerst langs een strenge beveiliging, die je ook op vliegvelden vindt. Ik zag er een beeldschone bruid en ik sloot me even aan bij haar feestgenoten. Ze zag me al gauw en zei heel lief 'Hai!'. Later heb ik nog een foto van haar en haar bruidegom genomen. Ze poseerden heel spontaan voor mij.

's Avonds ben ik op een leenfiets van het Scandic-hotel naar de binnenstad van Oslo gefietst. Dat was pittig voor mijn leeftijd en met mijn conditie, maar ik genoot met volle teugen. Ik fietste langs een haven met zeilboten en ik meende even Duracelletje daar te zien neuzen. Duracelletje is de bijnaam voor een 85-jarige, zeer vitale en levenslustige reisgenoot en miljonair uit Den Bosch, die een speciale, uiterst zeldzame zeilboot zocht, waarmee hij dan via Denemarken naar Nederland wilde varen. Tijdens een speech in een hotel nodigde hij alle dames van de reisgroep uit om bij hem in zijn hotelkamer te komen slapen. Dat was na een biertje. In Malmö, waar een groot zangfeest en een kermis waren, wees hij mij op een moeder, die haar kind op straat de borst gaf. Haar gigantisch opgezwollen borst leek wel te kunnen barsten van de moedermelk. Ik stond haar met open mond aan te gapen. Ze glimlachte.

In de kunstgalerie MIVA Fine Art op de Engelbrektsgatan 18 in Malmö hangt een kunstwerk met het gezicht van Jim Morrison. Wanneer je vanuit een andere hoek kijkt, is er een tekst van Jim zichtbaar. Het kost 13.000 euro. Duracelletje heeft al jarenlang een rechtszaak met zijn vervelende buurman lopen. Miljonairs onderling is ook geen lolletje. Als Wilders-aanhanger heeft Duracelletje een gruwelijke hekel aan Marokkanen en andere buitenlanders. 'Het zijn van oudsher allemaal dieven en criminelen!', zei hij. Erg generaliserend en radicaal. In Malmö hebben ze veel last van criminaliteit en schieten concurrerende bendes op elkaar. Daar hebben de Zweden veel last van Iraniërs. Duracelletje vond de reis ook een culinaire reis, wat klopte, want het buffeteten in de Scandic-hotels is overdadig en overheerlijk. Op een gegeven moment stond Duracelletje bij de hotelreceptie in Oslo openlijk een jongedame van achter de balie te versieren, die hij alvast uitnodigde voor op zijn nieuwe zeilboot.

Ik fietste naar het Koninklijk Paleis, waar de wisseling van de wacht gaande was en ik fietste door de paleistuin met veel prikmuggen en langs het parlement, waar Anders Breivik zijn bom had geplaatst. Aan de buitenkant van het gemeentehuis dronk ik uit een fontein en ik zag daar in hartje Oslo enkele ratten lopen. Hoe rijk ze daar ook zijn, de ratten weten de vuilnisbakken daar wel te vinden. Dat vond ik best even schokkend. Tijdens het drinken van wat limonade, keek ik nog even om naar het standbeeld van een zeehond. Ik had een gevonden petje op zijn kop gezet. Lichtelijk beschonken jeugd ging op weg naar een feest. In de supermarkten is het bier nog redelijk betaalbaar, al is het niet zo'n goedkoop Walhalla als in Nederland. Waar precies weet ik niet, maar ergens donderde ik met mijn fiets van een stenen trapje. Ik had geen verlichting en het was daar donker. Doordat ik meteen remde, viel ik ongelukkig neer en beukte de achterkant van de fiets op mijn ribbenkast, met gekneusde ribben als gevolg. Een Noor snelde mij te hulp en hij nam zijn hoed voor mij af. Ik zei stoer dat het wel ging. Hijgend en volop zwetend kwam ik bij het hotel aan.

De volgende ochtend werden wij naar een openluchtmuseum gebracht, het Nors Folkemuseum, en dat was ronduit fantastisch. Er was een oude, donkere, mysterieuze staafkerk en talloze oude, Noorse gebouwen. Een ouderwets geklede gids wees ons in de staafkerk op de tekening van een vulva op een houten paal. Iemand moet zich verveeld hebben. Het is een soort Archeon, maar dan met nog meer gebouwen. In een bakkerij at ik een soort van pannenkoeken, die ik met zoute boter besmeerde. Er brandde een open haard en de baksters waren mooi verkleed, zoals de vrouwen er vroeger hebben uitgezien. Er waren allerlei kinderspelen en ik heb nog voor de gein met twee uitgestrekte armen twee melkemmers omhoog getild. De gebouwen schuiven steeds verder op in de tijd. Alles heel secuur en zorgzaam gedaan. Op een gegeven moment zat ik ook in de jaren 60, 70 en 80. Ik zag een elpee van The Eagles en van ABBA. De architectuur en interieurs werden er niet mooier op. Ik neusde liever in een oude apotheek met een kruidentuin. Ik kwam zelfs tijd tekort voor het hele museum.

Tijdens de wandeltocht naar een veerboot liep ik plotseling langs het witte kasteel, dat ik de nacht daarvoor zo van de overkant van het water had bewonderd. Ik weet nog steeds niet wie daar woont, maar het moet wel haast een filmster zijn. Het blijkt het zomerpaleis Oscarshall te zijn, dat in 1852 door de architect Johan Henrik Nebelong is voltooid. Het is voor koning Oscar I en koningin Joséphine op het schiereiland Bygdoy gebouwd. Vanaf 1881 is het al een museum. Ik had er helaas geen tijd voor. In 2023 opende koningin Sonja daar de Queen Joséphine Gallery. De reisbus, die bij de Nationale Opera stond, bracht ons terug naar het hotel en de volgende ochtend verliet ik Oslo en die opmerkelijke ratten daar bij het gemeentehuis.

Oslo ratten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 9 stemmen 95