Het kost wat moeite maar: gelukt!
Al een poosje ben ik op zoek naar een horloge. Nou weet ik wel waar Abraham de mosterd haalt, net zo goed als ik weet waar ik een horloge kan kopen maar ik kreeg toch echt het gevoel dat er een vloek rustte op mijn idee van: een horloge kopen!
Hoe ik erop kom, nou dat is snel uitgelegd: op de dagen dat eega en ik op stap gaan, is het dus de afgelopen maand maar liefst driemaal voorgekomen dat hij werd opgenomen in het ziekenhuis. En tja, dan doe je wel de gebruikelijke boodschappen, laat je de zware dingen meenemen door de mensen die dat graag voor je doen en laat je de rest voor wat het is, immers zijn er belangrijkere dingen dan een horloge! Hoewel het verdraaid lastig is, als je onderweg bent en aan anderen moet vragen hoe laat het is?
Als hij weer in het ziekenhuis is beland, het beter gaat, zeg ik: nou ga ik vanmiddag echt even uit op een horloge hoor, het is zo lastig om je mobiel uit je zak te moeten halen om te zien hoe laat het is!
Zo gezegd, zo gedaan! Rijdend met m’n scootmobiel tuf ik in het zonnetje richting het winkelcentrum waar de juwelier zit….Tot zover gaat alles nog goed. Ineens zie ik echter aan het einde van het fietspad een aantal borden en hekken staan die me vertellen dat de weg (rotonde dus) is afgesloten, oh dat is lekker zeg!
Er nadert een fietser die zegt: er is een opening, je kunt erdoor. Maar ik kijk en zie een hoge stoep, tja daar ga ik niet vanaf met een driewieler. Want al is er een bed leeg naast eega, ik voel er niks voor om daar te belanden! Ik zeg tegen de wildvreemde man: ik rij een stukje terug. Ik kom de stoep op en rij via het voetpad maarre: wilt u even wachten of alles wel goed gaat? Ja natuurlijk doe ik dat, voorzichtig hoor zegt hij nog, maar dat deed ik automatisch al.
Met een slakkengang kom ik aan de andere kant, roep: gelukt en dank je wel voor het opletten! Een hartelijke groet is het antwoord… Op naar de juwelier, ze herkent me want ik was er twee maanden terug ook al en het is er druk… Ik kijk op de klok en twijfel, wacht ik of ga ik weg….het is immers zo bezoektijd en je wilt niet te laat komen?
Uiteindelijk redelijk snel een klokje geregeld en via een behoorlijke omweg net op tijd in het ziekenhuis… Maar ik hield de gedachte in m’n achterhoofd: volgens mij mag het gewoon niet, want zeg nou zelf, tegenwerking was er meer dan genoeg met nu één voordeel, ik kan klokkijken!
casema.nlGeplaatst in de categorie: vrouwen
Horloge
97
Geef je reactie op deze inzending:
Hopen maar dat jouw man niet zo vaak meer naar het ziekenhuis.
zal hoeven.