De Pad Vinder

De titel is wel degelijk goed gespeld want ik ben iemand die het pad weleens bijster is en moeilijk weer terug vind. Nee wees gerust, ik ben wel op leeftijd maar toch betreft het hier niet die beruchte kwaal die sommigen treft (hoop ik ten minste).
Nee, dit is een kwaaltje dat ik van jongs af aan al heb gehad. Als er bijvoorbeeld iets in het buitengebied van ons dorp gebeurd was, en pa vertelde dat het daar en daar was. Dan betrof het op mij welbekende namen, maar ik wist niet precies waar het dan wel was.
‘Dat ken je toch, daar ben je toch weleens geweest?’ merkte hij dan op. ‘Nee natuurlijk niet,’ zei ik dan, ‘wij mogen immers nooit te ver van huis.’
Wat waar was. Echt, moeder hield in de gaten waar wij, als jonge kinderen, rond hingen en soms werd dat ook nog weleens subtiel gecheckt, zonder dat je het merkte. Dus vormde dat verder ook geen probleem.
Trouwens dat zouden de ouders van tegenwoordig ook eens vaker moeten doen. Soms af en toe eens checken waar je kind uithangt – in welke milieus ze vertoeven. Misschien is dat vandaag de dag blijkbaar moeilijker of ze hebben het te druk met werk en carrière. Misschien handig om je locaties via de mobiele telefoon met elkaar te delen.

Wij waren heel erg op thuis aangewezen. Veel later werd dat steeds losser. Maar zoals gezegd, ik ging nooit echt ver van huis –hooguit wanneer ik als klein jochie door broers moest worden meegenomen. Dan had moeder ook eens rust en de handen vrij.
En het allerbelangrijkste wat aan mijn ‘de weg kwijt raken’ ten grondslag ligt is mijn unieke gave om heel gemakkelijk te verdwalen. Zodoende noem ik mezelf dus een heel slechte pad vinder. Misschien was het wel goed geweest dat ik bij de padvinderij was gegaan. Gelukkig was dat financieel niet haalbaar voor mijn ouders. Ik zou het, als einzelgänger, verschrikkelijk hebben gevonden.
Tegenwoordig reizen de padvinders, thans scouts geheten, naar Zuid-Korea voor een Jamboree. Jongelui tussen de 14 en 17 jaar komen daar bijeen.

Ik vraag me dan ook af uit wel milieu dat soort kinderen komt – niet uit die van mij in iedere geval. Zo’n reis lijkt me nogal prijzig. En geloof me die kids doen daar meer dan alleen maar het beoefenen van touwtjes knopen en spoorzoeken. Hooguit het losmaken van knoopjes en het speuren naar (voor die leeftijd hopelijk nog) verboden plekjes.
Dat scouting gedoe heeft ook iets engs. Allemaal dezelfde pakjes aan. De rangen en standen – het heeft iets militaristisch. En oudere kerels die met jonge kinderen omgaan heeft ook iets engs. Net als kerels die werken bij een kindercrèche. Paters en koorknaapjes. Bij voetbal waar leiders van de welpen soms schreeuwen om ze te intimideren? Ze zijn nooit helemaal te vertrouwen, natuurlijk, even voor de duidelijkheid, de meesten doen hun werk met liefde en zijn integer, maar ze zijn er die het misschien doen uit (machts)wellust omdat ze thuis of op het werk niets in te brengen hebben.

Laatst liep ik door het dorp en op een kilometer afstand van het voetbalveld hoorde ik een leider tegen de kleintjes brullen: ‘Binnenkant voet Japie. Wat heb ik je nou uitgelegd!’
Toen ik er langs liep vroeg ik of het dove kinderen betrof en merkte op dat ik hem halverwege het dorp al hoorde schreeuwen. Die kleintjes kunnen er trauma’s aan overhouden. En je loopt het gevaar dat sommige van al die jongetjes zich later bij een of andere rare politieke groepering aansluiten. Die vinden dan mogelijk het juiste pad niet meer.

Mijn probleem doet zich op de meest vreemde plekken voor. Ooit was ik bij de Ikea en raakte het spoor weer eens bijster. Ik hield het halverwege wel voor gezien, maar kon met geen mogelijkheid ergens tussendoor de uitgang bereiken en werd gedwongen de hele zaak door te lopen.

Trouwens bij bouwmarkten hanteren ze dit systeem ook weleens. Moet je schroefjes hebben en spijkers. Ligt het een in die uithoek en het andere in een andere. Vooral bij die grote zaken als Hornbach, Bauhaus of Gamma is het een puinhoop. Het maakt niet uit wat je wil hebben, je maakt veel meer meters dan noodzakelijk is. En dan beland je bij de tuinafdeling en word je gelokt door prachtige planten en struiken en kom je weer met iets thuis wat de vrouw al lang in de tuin heeft staan.
Zelfs in sommige supermarkten laten ze je graag zoeken. Wil je koffie of thee prima, het staat keurig in een daartoe bestemd schap opgestapeld, maar de daarbij benodigde koffiemelk en suiker staan er niet bij en na lang zoeken heb je het gevonden. Soms word je, als je gewoon zoiets simpels als brood wil kopen, eerst heel subtiel langs de gebakjes geleid. En ja dan kun je soms het laatste doosje met kwarkpunten met 35% korting niet laten liggen. Wat je anders niet zou hebben gekocht. En als je even later in die buurt nog iets zoekt wat je vergeten was zie je in de vitrine weer twee laatste doosjes met dezelfde soort kwarkpunten liggen en weer met 35% korting. Rara.

Ach, ik maak me daar geen echte zorgen over. Vermoedelijk zijn er meer mensen die in deze valstrikken lopen en het hoofdpad bijster raken. In de stad waar ik jaren heb gewerkt raak ik toch het spoor soms nog bijster ook al door de vele eeuwigdurende wegwerkzaamheden. Ja, inderdaad dat moet wel Groningen zijn.
Nee, het echte probleem ligt in ons naastliggende kleine bosje van zo’n 60 bij 300 meter. Daar zijn met de tijd diverse paadjes in ontstaan waarvan ik de loop in het begin bijster was. Ik wil niet zeggen dat ik er verdwaal, maar hoe ze nou precies lopen heeft me enige tijd gekost. Nu herken ik de bepaalde punten zoals bij die geknapte boom links af of die afgebroken tak rechtsaf.

Heel soms heb ik het ook met een verhaaltje, dan kan ik geen slot, geen uitgang, uitweg vinden om het mooi af te ronden en moet ik concluderen dat ik in mijn eigen verhaal het pad een beetje kwijt ben, gewoon een heel klein beetje verdwaald en dan doemt het radeloze en machteloze woord
– HELP! – op.

verdwaald padvinder scouting uitweg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 85