Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Sinterklaas

Waar blijft ze nou. Staan we met z'n vieren al een hele tijd op de afgesproken plaats langs de route, ontbreekt mammie.
Hebben we eindelijk een keer een goede plek en dito uitzicht, is zij in geen velden of wegen te bekennen. Voorgaande jaren waren we meestal te laat en stonden we altijd ergens achter aan, krullen tellen. Of net in een verkeerde
en tochtige bocht.
Nee, dan vandaag: een perkeerplaats vlak bij het centrum en mooi op tijd, moet zij zonodig een boodschap doen. Hier sta ik dan met mijn jongens van vier, zes en negen jaar.
Ja jongens mamma is pleite. Mamma kon weer even niet bij de groep blijven. Ik spreek deze zinnen niet hardop uit want voor je het weet heb je bij thuiskomst de grootste heibel, papa zegt...

Het wordt steeds drukker op de trottoirs, volgens mij gaat het ook harder waaien. Ik zet de kraag van mijn jas op. De jongste kijkt mij aan met een blik van, moeten wij dit nou alleen met jou beleven?
Het huilen staat hem nader dan het lachen. Ook dat nog.

'Koud hè pap', zegt de oudste, 'ja kind, altijd hetzelfde deze tijd van het jaar, zet je capuchon maar op'. Gelukkig, hij doet wat ik zeg. In de verte klinkt geroezemoes, mensen gaan half op straat staan.
Waar blijft ze nou, ze weet toch dat we voor de Italiaan staan!

De kinderen raken lichtelijk opgewonden.
Muziek klinkt. Als je muziek hoort komt het verwachte gevolg er meestal gelijk achteraan. Dat is een vaste wet bij optochten.
Mijn zoon van zes vraagt: 'papa, zal ik even gaan kijken waar mamma blijft?'
'Nee,' zeg ik. Sip draait hij zich om. De muziek komt steeds dichterbij, of is het de wind die het geluid zo'n eind vooruit jaagt. In de verte zie ik schimmen opduiken. Kleur. Jutezakken. Uit volle borst zingen de kinderen om mij heen 'zie ginds komt de stoomboot'.
De ouders zijn bijkans nog opgewondener dan hun kroost: wie komt hier voor wie!

De hemel trekt een grijze jas aan. Het waait steeds harder, de kinderen kijken me aan, ze hebben het koud. Ik lach inwendig om hun rode kabouterneusjes. Ik enthousiasmeer ze met: mooi hè die piet, lief zijn hoor, zwaaien, zingen en jullie handjes ophouden voor de pepernoten.
Ze kijken mij aan met van die half twijfelende gezichten. Ze weten nog niet zo goed wanneer en hoe ze in de maling genomen worden maar, als ik mij niet vergis, denken ze: hoor hem. Ze hebben gelijk, maar wat moet ik?
Zolang mammie er niet is moet ik wel geestig blijven! Gelukkig er komt nog een hele schuit pieten aan, dus we kunnen nog even vooruit.
De pepernoten en tum-tum vliegen ons om de oren.

'Wat op straat terecht komt laten we liggen jongens', sommeer ik, 'we hebben geen honger! Als de optocht voorbij is komen er nog wel hondjes langs die wat lusten'.
'Lusten hondjes snoepgoed?' vraagt de jongste. Hij verlangt geen antwoord.
De sint, gezeten op een mooie schimmel, komt in ons vizier. Hij doet verwoede pogingen te zwaaien, maar dat lukt niet vanwege de harde wind. Hij moet naast de teugels ook zijn mijter vast houden. Eigenlijk zou er een piet bij hem op de schimmel moeten zitten om deze taak over te nemen.
Alstublieft een suggestie voor volgend jaar!
Sint vervolgt zijn weg en de kinderen hebben hun handjes vol snoepgoed. Ik opper om het bij mij in de jaszak te doen.
'Ja ja', zegt die van zes, 'dat kennen we wel dan eet jij alles op'.
'Nou dan hoeven we niet naar MacDonald', laat ik vallen.
Woutje, de jongste zet het op een huilen.
'Hé, kleine grote man van papa, wat is er aan de hand?'
'Heb je het koud?'
Hij huilt door.
'Moet papa jou even op de schouders nemen?' hij knikt, een grote waterbel siert zijn neus. 'Kom maar op, éen twee huppekee', roep ik, hij lacht door zijn tranen heen. 'Op naar Mac...
'Hè hè eindelijk weer bij mijn mannen terug', roept ze vrolijk. Verbaasd kijken we om.'Waar kom jij nou vandaan klinkt het in koor'.
'Ik stond aan de overkant en kon niet oversteken vanwege de drukte,' zegt ze onschuldig, 'ík heb nog wel staan zwaaien.'
Het wordt steeds frisser. 'Je hebt geluk we gaan warme neuzen halen bij MacDonald'.
Woutje lacht.

Schrijver: Christien Damman, 20 november 2002


Geplaatst in de categorie: sinterklaas

2.3 met 75 stemmen 4.522



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
sabine
Datum:
4 november 2004
Email:
elsfrederikshotmail.com
Beetje lang vind je niet?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)