ONZE MAN 9
Afscheid
‘We zijn weer thuis pa’, klonk het opeens in de auto. Ze stopten voor een huis dat schijnbaar nog steeds van hem was. De man keek naar buiten, maar zijn gezicht gaf geen enkel spoor van herkenning. Ook in de woning, tussen zijn oude spullen, scheen er weinig tot hem door te dringen. Het huis was al een tijdje onbewoond, en volgens de arts van het verpleeghuis zou hij er niet meer in kunnen terugkeren. Om hem de gelegenheid te geven zijn oude huis nog een laatste keer te zien en er voorgoed afscheid van te nemen, had zijn zoon hem die middag opgehaald.
Nadat ze samen koffie gedronken hadden, zei de man terwijl hij opstond : ‘Kom, het is tijd om weer naar huis te gaan.’ Met enige verbazing hielp zijn zoon hem in zijn jas, maar ook met wat onderhuids verdriet. Want in de beleving van zijn vader leken alle herinneringen aan deze dierbare plek afgebroken, voorgoed uitgewist.
Onder een schrale winterzon reden ze stilletjes naar het verpleeghuis terug. Blijkbaar was dit voor hem de plek geworden waar hij zich thuis voelde. Gezien zijn kwetsbare omstandigheden was dit voor hem wellicht nog maar het beste.
Geplaatst in de categorie: ziekte