ONZE MAN 14
Vervlogen dagen
De dagen, maanden en jaren gingen geruisloos aan hem voorbij. Zijn stille aanwezigheid was gaandeweg vanzelfsprekend geworden. Nieuwe bewoners kwamen en gingen, maar de man leefde rustig verder, schijnbaar ontsnapt aan de tijd. Wel was hij wat meer in zichzelf gekeerd, alsof hij ongemerkt aan zijn terugreis begonnen was. Een bewogen reis langs vage en oude herinneringen aan voorbije levensdagen, op zoek naar sporen van verloren stukjes verleden. Een vergeelde foto van een vrouw aan de waterkant, een lang vergeten naam, de geur van gras en mos, weemoedige klanken van een oude melodie. Misschien zat hij weer op de motor achter de brede rug van zijn vader of zocht hij de warme schoot van zijn moeder waar hij als kind in vroege jaren een stukje geborgenheid vond.
Toch had de man ook hier een eigen en vertrouwde plek, met uitzicht op het leven van alledag. Het gewone leven, daar hoorde hij immers nog altijd bij. Voor zichzelf, zijn medebewoners en familie, en voor alle mensen die hem dagelijks verzorgden. Die zijn rustige aanwezigheid zeker zouden missen als hij er niet meer bij zou zijn.
Geplaatst in de categorie: ziekte