Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Dichten als therapie

Mijn leven is niet alleen maar kommer en kwel. Dankzij mijn zelftraining met het dichten in het tegengaan van breedspraak en het meer controleren van emotionele verstoringen.
Ik ben namelijk N.A.H.-gehandicapt. 'Belemmerd' moet ik zeggen sinds mijn in 1998 gevolgde neuro-therapie.
N.A.H.: Niet Aageboren Hersenletsel. Hersenletsel opgelopen na geboorte door ongeluk, bloeding, hersenziekte etc.
Mijn succes nu: ik ben voor het eerst in staat de dag van het ongeluk te beschrijven zonder me te verliezen in de war en in de perseveratie van emotionaliteit. Perseveratie: een tunnel van zelfbevestiging waarin in- of externe bijsturing niet of nauwelijks meer mogelijk is. Je bent niet meer open voor contacten en signalen. Griezelig!
Het is 2005. In 1998 werd ik erkend als gehersenletseld eind 1971. Ik leefde 27 jaren vanuit een foutieve uitgangspositie door foute diagnosticering. Het lijkt klein maar voor mij een groot succes: die dag op een rijtje gekregen. Ik schreef dit tien dagen terug. Daarna toch een inzinking. Want ik wil het hele verhaal schrijven. En wel zo dat ik het kan gebruiken om uit te leggen wat wanneer en waarom gebeurd is. Hieronder.

13 november 1971
Ik studeer aan de Universiteit van Amsterdam. Ben van eenvoudige afkomst: ouders in de tuinbouw, niet meer dan lagere school. Lieve integere sobere vader en moeder. Westland. Ik ben de oudste van 9 kinderen. Een ordentelijk maar streng katholiek gezin.
In 1966 in Amsterdam komen wonen voor de studie in de Algemene Politieke en Sociale Wetenschappen. De toen roemruchte Zevende Faculteit. In 1966 net 18 jaar oud. Ik ben geboren Maria Hemelvaart 1948.

13 november 1971: 's morgens begin ik om 07.00 uur te werken aan het benzinestation van de Stichting Onderlinge Studenten Steun (SOSS). Na 1945 opgericht door overlevende joodse zakenlui om joodse studenten te kunnen laten verdienen om hun studie te bekostigen. De weinigen die overleefd hebben. Later voor werkstudenten ook zonder joodse achtergrond. Zoals ik.

13 november 1971 het is zaterdag. En geen vrijdag. Ik ben jong en sterk. De nacht er voor als zo vaak doorgehaald: feestgevierd. Maar ik werk en goed. Op het benzinestation van Kriterion.
Er wordt gebeld. Door mijn voetbalclub Amstel. Of ik kom spelen in de middag. We kunnen kampioen worden. De club waar we tegen spelen uit Amstelveen is naaste concurrent. Ik zal komen. Het gaat door ondanks het natte nazomerweer van de laatste dagen.

13 november 1971, ik ben 22 jaar oud en midden in mijn studie voor het doctoraal. Het gaat goed in deze onwijs brede studie, waarin ik gigantisch veel te lezen krijg. En relatief vrijwel niks in het Nederlands. Engels, Frans, Duits. Ik ben trots maar ook heel onzeker. De mentale kracht die deze studie met zoveel zeer begaafden en welbespraakten vraagt, komt niet vanzelf.

13 november 1971: ik neem de spitspositie in bij vv Amstel, de club ooit van Piet Keizer(!!!) en Wim Suurbier. Die laatste zie ik vaak: op zaterdag komt hij doorsmeren bij ons op Kriterion. Piet ken ik van een paar kroegavondjes. Drie zesjes gooien. Bloody-Mary-Piet: erg aardige man.
Het loopt als een trein. Ik scoor drie maal. Als het loopt dan loop ik iedereen er uit. Want ik ben snel, passeer makkelijk. We winnen met 3-0.
I am the hero.
Omgekleed, en er staat een batterij glazen bier op me te wachten. Een beetje supporter tracteert.
Ik denk aan A. Met haar woon ik samen en ben op haar brommer. Zij zit alleen op de woonzolder die we pas betrokken hebben. Ik bel herhaalde malen dat ik er zo aan kom. Zij is bang alleen.

13 november 1971. Ik drink en velies besef van tijd. Het wordt steeds later. Ik krijg gevoelens van splijting in mijn hoofd. Schuld, mijn roepend lief op de eenzame vreemde zolderverdieping op de Nieuwe Achtergracht. En mijn heldenstatus die steeds onbeheersbaarder proporties aanneemt met elk ingenomen glas bier. Tot ik veel te laat vetrek uit het clubhuis. Al meer dan drie kwartier niet gebeld naar A.. Paniek, vaag maar diep schrijnend slaat het in mijn hoofd terwijl ik de brommer ontsluit. Niet gebeld dat ik er aan kom: dat kost alleen maar extra tijd. Rijden, full speed!

13 november 1971, ik rij met windkracht 14 in de rug vanuit Diemen voluit op een lichte brommer. Alles is zwart. Het regent hagelt stormt. Niemand te bekennen, iedereen thuis achter kachel en aan de koffie of diner.
Ik rij met een vaart van 110 kilometer op de hoek Middenweg - WethouderFrankenweg tegen een fietser op. Een verpleegster argeloos overstekend. Sla over de kop. Vier maal en kom tot stilstand liggend op de weg. Met dubbele schedelbasisfractuur. Zware hersenschudding. Bloed lopend uit mijn oren.
De verpleegster ligt ook. Hersenschudding.
Alles nat en koud en donker.
De verlatenheid van een totaal uitwonende herfstverschrikking.
Het duurt enige minuten voor iemand de moed heeft te gaan kijken wat de oorzaak was van de verschrikkelijke klap. Zich buitenshuis begeeft in de striemende herfststorm.
15 minuten later word ik met gierende sirene vervoerd naar het Wilhelminagasthuis.
Niet dat ik er weet van heb - ik lig in coma.
Niet dat A. er weet van heeft. Zij is doodsbang en hoort de gierende sirene in de loei van storm. Vreest het ergste maar moet raden....
Zij zit alleen, weet niet wat te doen. Wachtend tot de volgende ochtend.
Zonder bericht.

Schrijver: jos zuijderwijk, 7 juli 2005


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.2 met 25 stemmen 1.850



Er zijn 10 reacties op deze inzending:

Naam:
Vanhengel Sven
Datum:
7 januari 2006
Email:
RiFuXeHotmail.Com
Dit is een pakkend verhaal. Erg knap geschreven, chapeau voor de moed zoals velen hier zeggen ook.
Ik sta er even van stil.
Naam:
Jantien
Datum:
28 december 2005
Ik las je verhaal met huiver en bewondering zoals je het beschrijft.
Naam:
Willy Vittali
Datum:
15 oktober 2005
Wat een verhaal Jos, Dapper dat je dit op deze manier kunt vertellen. Ik ben onder de indruk.
Naam:
Almaresáre
Datum:
9 juli 2005
Email:
Almaresarehotmail.com
Nogmaals ben ik komen lezen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik heel trots ben op jou dat je deze stap hebt durven nemen!
groetjes, Almaresáre
Naam:
Stella
Datum:
8 juli 2005
Email:
s.broekmanhome.nl
Een hele eer om dit te mogen lezen.
Een dag uit jouw leven, maar wel een allesbepalende dag. Inderdaad dichten kan voor bepaalde mensen als therapie werken. Veel Succes.
Naam:
Laurine Vandepitte
Datum:
8 juli 2005
Email:
laurinevandepittewanadoo.nl
Ik had het niet beter uit kunnen leggen, noch omschrijven.
Een tien met een griffel, Jos en een pluim voor je dapperheid, om deze ervaring uit je eigen leven met anderen te durven delen.
Veel sterkte.
Naam:
jos zuijderwijk
Datum:
8 juli 2005
Email:
zuyde038planet.nl
Günther speciaal bedankt. Ik begrijp je vertwijfeling. Voor wie nog twijfelt: het blijft onwerkelijk. Voor mij.
Bedankt iedereen, dit doet me heel veel.
Naam:
Lia
Datum:
7 juli 2005
Email:
l.schutterwanadoo.nl
Het lijkt me heel moeilijk om te vertellen wat er door je heen gaat op dat moment... alles gaat op het moment dat je erover schrijft weer door je heen... je voelt.. je schrijft voelend.. knap..
Naam:
Günter Schulz
Datum:
7 juli 2005
Email:
agschulzhotmail.com
Heb jouw verhaal met diep respect gelezen, en nog eens, en nog eens... Zo terug kunnen vechten is één - zo kunnen schrijven is een gave. Ik heb het vakje met een 11 nergens gevonden; het vakje links ernaast was het enige logische alternatief. Mocht je dat overdreven vinden, bedenk dan, dat ik deze site, als senior, nog maar sedert kort regelmatig bezoek.
Naam:
car
Datum:
7 juli 2005
Email:
Jeetje Jos wat een verhaal grijpt wel aan!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)