Hoop
Ik haat het om ouder te worden, de buitenkant rimpelt en groeft, want de binnenkant rookt en drinkt. Ik voel de tand des tijds, ontwortelde mijn jeugd, onontkoombaar meld ik dit mijn kinderen, anders word ik nooit ouder.
Deze ochtend wandelde ik in het park, in de herfst van mijn leven vond ik de berkenboleet als zwamproleet grafstenend de zomer naar een eind. Laat u dit niet weerhouden van verder lezen, ik draai altijd positief, ik heb een potje op het vuur. En dit dus letterlijk, op de spaarbrander staat een pan, in emaille, de riblapjes worden in de tijd superzacht.
Deze middag ging ik langs mijn ouders, mijn moeder ligt er ruim een jaar, mijn vader is al veel langer daar, koos wel de plek. Misschien vreemd, maar ik had twee borrelglaasjes meegenomen en proostend bij elkaar op het graf gezet, berusting vond ik vijf minuten later op een rustiek bankje, draaide in stilte een shaggie en kringelde hoop in rook.
Deze avond schrijft de nacht in een ochtend die mag worden verwacht.
Geplaatst in de categorie: ouders