Alle inzendingen over ouders

46. Toen ik opgroeide waren er geen regels en afspraken waar ik me als kind aan diende te houden, behalve één en die was héél belangrijk: vooral géén aandacht trekken. Aandacht trekken was een doodzonde. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik me daarvan bewust was. Tussen de middag aan tafel sprak Meester - mijn vader - vaak over kinderen, ouders…

Als Charlotte me het verhaal vertelt is ze al jaren dood. Mijn Woemi, haar Woemi. We drinken thee aan de grote tafel die bezaaid ligt met kranten, post, reclameblaadjes. Dezelfde tafel waar ze vroeger op Woemi en de rest van haar kroost zat te wachten. Met thee, een overjarig kaakje en een halve, vaak al uitgedroogde sinaasappel. Klaar om te luisteren…

44. Mijn leven met mijn ouders was voor mij zo normaal dat de gedachte dat het om verwaarlozing, mishandeling, misbruik ging jarenlang niet in me op kwam. Toen ik een keer in een folder iets las over misbruik door een vertrouwenspersoon dacht ik: “O gelukkig, dat is bij mij niet aan de orde”. Bij een vertrouwenspersoon dacht ik aan een huisarts…

Als ik mijn kind had aangedaan wat mijn moeder mij heeft aangedaan, hang me dan in de eerste boom die je ziet. Ik ben het niet waardig om moeder te zijn. En als mijn kind door mij beschadigd zou zijn voor het leven, zou ik niet vergeven willen worden voordat het leed is geheeld.…

Wie een vrouw als mijn moeder op de foto ziet, ziet haar genadeloosheid, hardheid en nietsontziendheid, maar ook haar schoonheid, de spirituele vrouw, de zakenvrouw. Dat de lieve mensen die roepen dat de liefde alles overwint bijzonder manipuleerbaar zijn, lijken ze zich niet te realiseren. Een paar échte krokodillentranen zijn genoeg, om deze mensen…

En u denkt dat een moeder die een kind met de dood bedreigd, een moeder die haar dochter naar een school stuurt die zij haat, naar een opvoedcursus zal gaan om een betere moeder te worden? U gaat er vanuit dat álle daders zelf getraumatiseerd zijn, als waren zij slachtoffers van hun misdadige verlangens, die smeken om door ons, goedwillende mensen…

In oktober 1951 moest ik in militaire dienst, allemaal jongens van ongeveer 20 jaar. Tegenwoordig zie je ook vrouwelijke soldaten tussen de mannen rondlopen. We waren allemaal dienstplichtig en opgekomen in Bergen op Zoom. Op het kazerneterrein werden we al bedreigd met de krijgstucht. We maakten veel lawaai en toen een Indische kapitein naderde schreeuwde…

Daar staan vader en moeder op de foto; vader plechtstatig poserend, zoals hij placht te doen, moeder aan zijn zijde met de hond Driekus op een afstandje aan een strakgespannen lijn. Op de achtergrond de houten blauw-witte school die sinds jaar en dag afgebroken is en waarvan vandaag de dag een kale ruïne resteert en het grijze water van het Wilhelminakanaal…

Op een winterdag in Kollum kwam Sinterklaas op bezoek in de school, dus ook in mijn klas. Het was nog zo'n echte winter met halve meters sneeuw en broodnodige sneeuwschuivers. Het was of een kleuterschoolklas of een eerste klas op de basisschool, dat weet ik niet meer precies. Het was een oud schoolgebouw, dat wel. Sinterklaas kwam binnen in vol ornaat…

26. Het is een warme zomerdag en mijn zusje Rosa en ik gaan op de fiets naar het zwembad in het dorp zo’n tien kilometer verderop. Ik ben een jaar of tien en mijn zusje is vier jaar jonger. Mijn moeder gaat niet mee. Ze houdt niet van zwembaden. Als we bij het zwembad zijn, zie ik dat veel kinderen wel een moeder bij zich hebben. Soms is er zelfs…

17. Als kind hunker ik naar aandacht en liefde van mijn moeder. Maar al heel jong heb ik het gevoel dat ik voor haar moet zorgen. Ze is vaak ziek, zwak en misselijk en ik denk dat ik haar moet helpen en tot steun moet zijn. Als oudste dochter zie ik dat als mijn taak. Als ik ’s middags uit school kom, ligt ze vaak op de bank te slapen. Ik durf…

Welke benaming je er ook aan geeft, het NU is niet meer het NU van toen, dat kan natuurlijk ook niet want er zit een wereld van verschil in de tijd van NU, niet alleen qua tijd maar ook van een aantal decennia. Waren onze ouders slecht af? Waren wij slecht af? Misschien wanneer je nu terugkijkt had het toen allemaal mooier, beter en geweldiger gemogen…

9 jaar en op een middag buitenspelend met de buur kinderen, "bordje tik" al dan niet met een bal, want dat spelletje kon je net zo goed met een stukje hout doen, maar dit maal met een balletje. Er hangen bordjes naast de voordeur die voor ons flatbewoners aangaven welke nummers er in dat portiek huisden. En dat bordje was het mikpunt om bovengenoemd…

4. Ik ben een jaar of twaalf. Het is een kletsnatte, stormachtige dag in de zomer. Ik zit in de voortent van de caravan te lezen met een slaapzak om mijn benen tegen de kou. Ik ben alleen, mijn ouders zijn vertrokken naar kennissen die op dezelfde camping staan, mijn zusje is bij een vriendinnetje. Omdat het zo koud is, heb ik het gaskacheltje…

2. Ik ben een jaar of acht. Ik ren op sokken de trap op naar mijn kamer. Door de sokken glijd ik uit en ik stoot mijn grote teen tegen de deurpost. Het doet meteen enorm veel pijn. Zo veel dat er een vlaag van misselijkheid door me heen gaat. Ik kijk naar beneden en zie dat mijn teen een beetje omhoog en scheef staat. Ik roep huilend naar beneden…

Eens kocht zij het bambihertje voor haar zoontje. Ze was gelukkig, want het kind scheen bij uitzondering te willen spelen met het opblaasbare plastic bruine hertje met de witte stippen, terwijl het al het andere speelgoed dat zij hem zo zielsgraag gaf achteloos, onverschillig en nauwelijks aangeraakt in een hoek smeet.... Nu had zij het kind blij…

Wanneer je de berichten mag en moet geloven is ouder worden bijna een milieuramp aan het worden. Toen mijn grootouders nog leefden, was dat niet zo, althans niet in mijn ogen. Ouders hebben er ook niet veel last van gehad en over dat laatste gaat het nou net! Het lijkt er de laatste tijd bizar veel op, dat ouderen een last voor de gemeenschap zijn.…

Ik mocht in mijn geboortedorp met vader en moeder mee naar de kermis. Ik was net vijf jaar. Toen we daar kwamen was het al druk. Tegen de zin van mijn ouders was ik al vooruit gelopen en zat plotseling midden in de menigte. Een draaiorgel speelde gezellige melodietjes. Mannen en vrouwen hosten en zongen om de orgel heen. Als kleine jongen vond ik het…

Na schooltijd lever ik mijn zoon af bij zijn vriendje en spring weer op mijn fiets. Thuisgekomen pak ik de topzware Yucca uit de pot en sleep hem naar de tuin. Daar zaag ik de grote plant in stukken. T. heeft het niet zo op weggooien. Dit keer laat ik me niet kennen. Snel google ik naar een geschikte, nieuwe kamerplant. Ik ga voor de Kentiapalm. Hup…

In het dorp waar ik ben geboren werden de eerste banken in de kerk nog bezet door de notabelen van het dorp. De huidige huisarts zal er misschien meewarig om lachen, maar toen hoorde de dokter ook voor in de kerk. In de jeugd van mijn ouders beschikte hij vaak als enige over de luxe van een auto en een telefoon. Nu, op de valreep van de herfst van 2013…

Het meisje dat ik net had leren kennen vroeg of ik mijn kind ooit George zou noemen. Ik mag er niet aan denken. ‘George, komen eten,’ dat is wat je veel te hard roept naar je grootvader, die op nog geen vijf meter zit, want grootvaders durven nogal eens hardhorig zijn. Bovendien eet een George niet veel, tenzij het fijn gemalen is, want er rest hem…

Henk en Ingrid zitten in hun huiskamer op de bank. Tussen hen in bevindt zich de bijna drie maanden oude Junior, die eigenlijk Henk heet maar om misverstanden te voorkomen Junior wordt genoemd. Ingrid behoedt haar zoontje voor omvallen door hem stevig aan de achterkant bij z’n kraagje vast te houden en zegt om de 10 seconden ‘mama’ tegen hem. Henk […

''Man, eet nou eens beschaafd, dat gesmak van jou is niet om aan te horen.'' Hij keek Mien met zijn trouwe hondenogen aan, dat onnozele manneke. ''Ja, kijk maar niet zo onschuldig, je weet best wat ik bedoel. Ik heb je veel nette manieren geleerd Wouter, maar je vervalt steeds weer in je oude gewoonten.'' ''Neem me niet kwalijk darling,…

Wie kent ‘het’ niet? Het stemmetje van je vader en/of je moeder in je hoofd. Met goede bedoelingen hebben zij je iets mee willen geven. Maar vaak is het een irritant stemmetje dat op een doordringende manier attendeert op wat je wel en niet moet doen. Altijd op de momenten dat je precies het tegenovergestelde doet of wilt gaan doen. Laatst vertelde…

De tijd maakt zich zichtbaarder wanneer men ouder wordt, en de jaren doen met een mens wat geen pen kan verwoorden of verklaren. Het is de tijd die het lichaam betast, die diepe groeven maakt op het gelaat en ons wegrukt uit dit leven. Het is dezelfde tijd die mij hielp om jou te beschrijven in je slaap, om jou in beelden te tekenen, te schilderen…

“Je moet het loslaten”, wordt altijd gezegd tegen iemand die dat juist heel moeilijk vindt en niet begrijpt hoe je dat dan moet doen. Loslaten is namelijk doodeng, wat gaat er gebeuren als je loslaat? Juist vasthouden en de regie houden, geeft controle, zekerheid en veiligheid. Loslaten gaat daarom niet zomaar. De buurvrouw die tegen je zegt: “Tsja,…

Ze is de rust zelve, mijn buurvrouw op de moestuin. Ze schoffelt, kruit mest en in de tussentijd heeft ze alle aandacht voor haar kinderen. `Kijk eens jongens wat ik noú gevonden heb,´ roept ze dan. Of: 'wat heb jíj een prachtig taartje gemaakt!´ De ideale moeder. Zonder dat ik zie wat er nou allemaal precies ontdekt en gemaakt wordt in die tuin…

Hij lijdt aan het OUDERVERSTOTINGSSYNDROOM deelde de psychiater mee. De enige mogelijkheid voor hem om zijn eigen identiteit te kunnen ontwikkelen. Zijn vader en moeder, Opa en Oma lijden erg mee, geen contact meer met zijn gezin, dus ook met de kleinkinderen. Is er genezing mogelijk?…

Moederschap maakt dik met mooie gevolgen.…

Rinus was veertien jaar en woonde bij zijn ouders in een achterbuurt. Zijn ouders waren aan lager wal geraakt, ze dronken teveel. Zijn vader, die ook Rinus heette, zag er niet uit zeg in zijn veel te wijde manchester broek met bretels. Hij pruimde tabak met de vier tanden die hij nog bezat. Hij had brede schouders en flinke knuisten. Hoe hij aan geld…