Alle inzendingen over algemeen

Het huis waar de achtjarige Jennie en haar pop Rubberientje woonden, was groot. Een oud, zes kamers tellend landhuis. Een zolder strekte zich boven het hele huis uit. Die zolder was vol rommel. Een zware kist en nog veel meer. Mama kwam en zei: “weg allebei, ik wil deze zolder brandschoon maken!” Maar vlug nog had papa een matje met een schommel…

’t Was nog vroeg op deze zomeravond, uurtje of zeven, toen ik een telefoontje kreeg van mijn geesteskind Mar. Een hele meid inmiddels, pittig ook – ze viel gelijk met de deur in huis: of zij en haar vriend Bert morgenochtend bij mij konden komen koffiedrinken? ‘Dat komt me niet best uit, Mar, de zaterdagochtenden besteed ik altijd aan mijn cursus Leren…

In het kleine zeer warme vergaderzaaltje had de schouwburgintendant zijn peloton medewerkers verzameld voor een laatste briefing. De controle van de kledij van de zaal- en de vestiairewachters was niet van de poes en de make-up mocht hier en daar wat worden aangepast vond men: het teveel eraf en dààr waar er te weinig aankleefde "sofort retoucheren…

Waar is de tijd. De tijd waar er nog zekerheden bestonden. Pas 18 en je mocht er donder op zeggen dat binnen de kortste keren je oproepingsbrief in de bus zou vallen. Nee, dan spreek ik niet over een kiesbrief voor één van onze veelvoudige regeringsvormingen. Dan heb ik het over ‘de brief’ waardoor je definitief ‘man’ werd. Voor velen was het de…

Negen is hij, als er met de eeuwwisseling naar 1900 bij de buren een baby wordt geboren. Al gauw neemt hij haar mee uit wandelen in haar wagentje. Hij speelt vaak met haar. Twintig jaar later geven ze elkaar het jawoord. Onder de huwelijkscadeaus is een sierlijke vaas. Nuances lichtgroen met roze rozen… Een heel ander meisje. Hoe oud is ze als ze in…

Het is genoeg geweest. Nu stop ik ermee. Zij kunnen voor mijn part met z’n allen de boom in. Wat ik ook doe of laat, nooit zullen zij tevreden zijn. De ene verandering op de site is nog maar doorgevoerd, of zij staan al aan te schuiven en te roepen dat het anders moet. Zij zouden het veel liever op hun manier gezien hebben, steevast gevolgd door een…

Het ruziemaken, kibbelen, dat is wat mij opvalt als ik grasduin door forums van uiteenlopende schrijverssites. Soms ontaardt een heel onschuldig topic tot hoogoplopende ruzies, met nog net geen verwijten naar elkaar toe. Het is soms zo erg, dat de betrokkenen uiteindelijk niet meer weten waar het oorspronkelijk om te doen was. Ze doen maar raak en verpesten…

Zij ergeren mij mateloos. Wat zeg ik, het is veel meer dan dat. Ik haat ze gewoon. Overal kom je ze dan ook tegen, op de onmogelijkste plaatsen. Op sommige dagen zie je er geen, op weer andere, véél meer dan je lief is. Zij hebben nooit mijn sympathie kunnen wegdragen, en dit al sinds mijn jeugdjaren. Na wat ik toen heb meegemaakt zit de haat er…

Toen Ilse naar buiten liep, was de nieuwe klusjesman bijna klaar met zijn werk. Robert. Vast al een jaar of twintig. Hij lag op zijn knieën boven op de schuur en sloeg nieuwe dakspanen vast. Hij had zijn T-shirt uitgetrokken, zijn spieren glommen in de zon en hij zag er ontzettend sexy uit in z’n oude, gerafelde spijkerbroek. Waar was hij gisteravond…

‘…Vandaag alles onder controle en tot niets in staat. Vandaag welgemanierde aftakeling en veerkrachtige benauwenis. Vandaag meer dan ooit minder dan niks.’ (Peter Drehmans: literaire scheurkalender 2004) Drie zinnen waar ik vandaag volledig achter sta en die ik in mijn dagboek neerpen. Want daar is een dagboek ideaal voor. Het is dé plek om te klagen…

Bastiaan, ook wel Bas genoemd, was een graag geziene gast in café Reve dat beter bekend stond onder de naam “de Bieb”, vanwege het grote aantal boeken dat er in de loop der tijd achtergelaten was. Uit eerbetoon voor de literatuur en het vrije woord maar in het geval van enkele gasten ook vanuit een verregaande hang naar snobisme. In het laatste geval…

Na ongeveer drie uur te hebben gelopen door het heuvelachtige terrein, hield ik halt bij een huis aan een modderige landweg. Er stonden twee grote paarden en wat schapen in het veldje naast het huis. De rook die mij uit de schoorsteen tegemoet kwam mengde zich met de mist en herinnerden me aan de gebraden kalkoen van mijn grootmoeder. Het had de…

Tijdens de hevigste donderbui in het najaar van 1988 sloeg de bliksem in het kruis van de kerktoren aan ons pleintje. We zaten net aan tafel, mijn broer schepte op maar ik hield niet van witlof. Rachmaninov speelde die avond in onze huiskamer. Dat deed hij wel vaker als het onweerde. Mijn broer en ik liepen naar buiten, mijn vader kwam er achteraan.…

Al eens stilgestaan, bij wat ze in de volksmond noemen, ‘zijn of haar laatste dagen, zijn bijna geteld.’ Pijnlijk, dat wel, maar onoverkomelijk, voor ieder van ons. Dan toch nog iets in deze wereld dat een zekere vorm van rechtvaardigheid betracht, alhoewel ook dit zéér relatief is. In ons land zijn het bijvoorbeeld niet enkel je dagen die geteld…

Een beetje verontschuldigend zegt ze: ‘Ik dacht nog wel: wat is die verwarming heet achter me. Ik keek achterom. Toen zag ik het pas… En ik begon nog te lachen ook...’ Ze is duidelijk geschrokken. Het gebeurt tijdens een verjaardagsfeestje. Het is druk. Hapjes en drankjes staan uitgestald en iedereen kan toetasten. Ze staat bij de tafel en is in diep…

Eén september 2004. Een zomerse dag dan nog. Enkele verspreide witte wolken en droog. De weerman glundert op TV. Ik geniet van zijn woorden en maak hem niettemin meteen monddood. De tuin ligt er zalig bij. Bloemen en planten geven zich bloot aan het zonnelicht. Een koolwitje dartelt her en der. Durft zich niet neer te zetten en fladdert en fladdert…

‘Het is haast niet te geloven, hoe heeft het ooit zover kunnen komen. Zouden ze nu tevreden zijn, is het dit wat men wou bereiken‘. Dit zijn de eerste bedenkingen die mij door het hoofd flitsen Keer op keer bekijk ik de mail die ik deze morgen opende, nog steeds komen de woorden als zweepslagen op mij af. Niet dat er zoveel te lezen valt, nee, enkel…

Ik heb al uren lopen tobben over de vraag waar ik moet beginnen. Meestal denk ik dan, begin bij de dageraad. Omdat ik me vaag voorstel dat elk verhaal daar begint, alsof hun ritme en orde samenvalt met de dag. Waarom zou het niet beginnen in het holst van de nacht, ergens in een dampende havenkroeg, met wat blues op de achtergrond. Of in het volst…

Je zal maar regenschermen staan verkopen op de wekelijkse marktdag, terwijl de thermometer 30 graden aanwijst. Of even erg, proberen zonnebrillen aan de man (of vrouw) te brengen wanneer het pijpenstelen regent. Dat is zo van die dagen waarop je zegt, hoe is het in godsnaam mogelijk, waar ben ik mee bezig. Gelukkig zijn die dagen eerder zeldzaam,…

Op internet kan je, via de groensite www.groen.net, je Keltische boomhoroscoop raadplegen. Neem even de moeite om via deze leuke groensite je eigen boomhoroscoop op te zoeken. Het is een horoscoop die, na het intikken van geboortedag en maand, je eigen boom tevoorschijn tovert. En dat is nog niet alles! Je krijgt ook een leuke karakterbeschrijving…

Goedemorgen mevrouw: heeft U goed geslapen. Mmmm.... mompelde mevrouw Van de Berg Ze is al op hoge leeftijd, moet U weten. Negentig jaar en ze is nog altijd goed bij de tijd. Komt U maar overeind, o laat mij U maar helpen. Wat bent u stilletjes vandaag, is er iets aan het handje? Mmmm....knikte mevrouw Van de Berg wederom. Het is toch zo'n…

Doorweekt en uitgeput komt Sofie thuis. Ze draait de voordeur van het slot, hangt haar kleddernatte jas aan het oude hertengewei dat ze nog van Mark, haar ex-vriend, heeft gekregen, en ploft afgepeigerd neer op de bank. Haar natte haar drupt in haar nek. Met tegenzin staat Sofie op van haar comfortabele bank en loopt de oude statige trap op naar haar…

Met knikkende knieën en klotsende oksels doe ik langzaam de deur open. De weg naar de blauwe stip is oneindig en het lijkt een eeuwigheid te duren voor ik met beide benen op de stip sta. Daar zitten ze dan. De gezichten die ik, samen met de rest van Nederland, inmiddels zo goed ken. Die dikke met de krullen, die leuke met die bril, de botox-vrouw en…

Ik zit op een dag in oktober 's ochtends vroeg in de trein van Zoetermeer naar Utrecht. Het is ouderen-reizen-gratis-dag en de trein zit vol ouden van dagen. En ik zit ook, gelukkig. Lekker plekje bij het raam, tafeltje erbij, goed gedaan. De trein rijdt weg van station Zoetermeer. Het is een mooie dag, helder en de zon schijnt door de vlokken…

‘Dag buurvrouw’ staat er boven een artikel op de voorpagina van Trouw. Een inwoner van Soest heeft dit geschreven als afscheid van een lieve buurvrouw Juliana. Het zal zijn omdat het voorjaar eraan komt dat ik meteen denk aan een idyllisch tafereel. Juliana trekt een onkruidje uit in haar tuin. Bernhard ernaast, filosoferend over een nieuw perkje, daar…

Is de kracht waarmee een hamer een spijker raakt gelijk aan de kracht waarme de spijker de hamer raakt? Het antwoord op die vraag leek mij plotsklaps van groot belang. En kort daarna werd ik overstelpt door medelijden met het enorme leger van mensen dat nog minder geschoold en geleerd is dan ik, en dat dagelijks gekweld moet worden met dit soort vragen…

Vol schrik schiet ik in het holst van de nacht wakker, badend in het zweet, rillend. Verdomme, hoor ik me hardop zeggen, het is nog maar de vierde keer deze nacht dat ik wakkerschiet. Ik slaak een diepe zucht en besluit dat het geen enkele zin heeft om verder te slapen. Even niets denken, rustig blijven liggen. Natuurlijk komen dan weer gedachten…

“Only you can make this world seem right,” galmt sentimenteel maar kneuterig door de luidsprekers. De toon werd gezet en een knipoog nodigt me uit naar de dansvloer. Ter plaatse trappelend zegt Hans, de voorzitter van de voetbalclub, dat hij er geen bal van snapt, elk jaar komt er meer volk naar het feest, elk jaar klinkt de muziek anders. En oeps daar…

Wie kent nu die “mysterieuze” glimlach van de Mona Lisa niet? (Wie er achter zit is wat anders.) De schaterlach van ons aller Margriet H. is overbekend, al dan niet irriterend voor bepaalde gevoelige oren. Bij de bulderlach van onze koning kunnen we zelf onze glimlach niet onderdrukken. Lachen doèt lachen maar daar vertel ik jullie wat verder meer over…

Oudste zoon de deur uit. Een half jaar later de volgende. De twee zonen die voorlopig nog thuis blijven wonen werken graag mee aan een interne verhuizing naar de zolderverdieping. En dan is er ineens zomaar ruimte vrij. Ruimte voor een echte eigen werkkamer, helemaal voor mij alleen. Waar ik kan schrijven, naaien, knutselen, schilderen… en zomaar de…