Hoop
Zomaar scheurde de aarde open, zomaar op een dinsdagmorgen in mei. De stad baadde in een brutale voorjaarszon. De eerste ontluikende bloemen glimlachten voorzichtig naar het verse gras. Dan gerommel, het geluid van een uitéénscheurende aardkorst. Gebouwen zakten als kaartenhuizen ineen. Voertuigen, hoe groot ook, verdwenen in het niets. Autosnelwegen werden doormidden gekliefd door de wild bijtende tanden der aarde. Voetbalvelden veranderden in kraters. Bioscopen veranderden in begraafplaatsen van de helden van de cinema. De stad is verworden tot het mortuarium van de vernieuwing. Geen computer had het kunnen berekenen, geen onderzoeker had het verwacht. Deze stad lag niet op een breuklijn. Deze stad was veiliger dan veilig kan zijn. Deze stad was de kus van God. De aarde bulderde van het lachen. Ze had haar werk gedaan, gewonnen van het menselijk vernuft. Zij had alles onder controle. 8.350.000 doden. Miljarden aan schade. Branden. Watertekort. Ratten. 'De stad is het slachtoffer van Gods toorn', zeggen de fundamentalistische christenen. Meer dan een 500.000 belijdende broeders en zusters vonden hun einde onder het neervallende steen. Kerken werden aan het kruis van de natuur genageld.
Vanuit de lucht gezien was de stad woest en ledig. Een rotslandschap van architectonische kaalslag. Vanuit de lucht maakte een officier van de luchtmacht foto's van het rampgebied. Vanuit de lucht gezien leek het of hemel en aarde nog niet geschapen waren. Over het land bereikten hulptroepen de dode stad. En God zeide: Dat de aarde voortbrengen levende wezens hun aard, vee en kruipend gedierte en wild gedierte naar hun aard; en het was alzo. Het enige dat de soldaten vonden was een jong katje, gaaf, hoe was het mogelijk. Een sergeant pakte het op, koesterde het. Het diertje zoog zich in de nek van de militair vast, blij als het was een moeder te hebben. Verder kadavers van varkens, koeien, paarden, honden, katten, muizen, ratten… En God zeide: Laat ons mensen maken naar ons beeld, als onze gelijkenis.
De reddingswerkers zagen de lijken tussen het puin, zagen de dood tussen de kapotgeslagen weelde van de stad. Met de meest geavanceerde apparatuur zochten ze naar leven. Probeerden ze een hartenklop of een menselijk geluid te traceren. Niets. En God zeide: Dat de wateren op één plaats samenvloeien en het droge tevoorschijn komen. De helden van het reddingswerk vluchtten. Alle waterleidingen waren gesprongen, de rivieren traden buiten hun oevers. Het droge werd geëlimineerd door het vocht. Sodom en Gomorra in het westen. Het goede overwonnen door de zonde. Het katje was de enige die het overleefde. Een heilige kat is het. Aanbeden door de gehele natie. Het gouden kalf van een kapotgeslagen vooruitgang.
En niemand kijkt meer naar de stad om. Verdwenen in de aarde lijkt het een paleis van Poseidon. Maar ergens in de diepte, ver weg, in de krochten der aarde, leeft een man. Eenzaam maar vol hoop, hoop de redding. Hij werkte in de keuken van 'Chez Suzanne', het beste restaurant in de stad, drie Michelinsterren, met kans op meer. Hij voelde de grond onder zich wegzakken. Hij voelde hoe hij in de aarde verdween. Hij hoorde het gegil. Het ging zo vlug, zo verdomde vlug. Hij maakte mosselen schoon voor de bouillabaisse. Het was niet eens een klap, meer een lift. Als of hij vijftien etages zake met een lift. De keuken bleef hangen in een eeuwenoude onderaardse luchtbel. Toen het stopte had hij nog steeds een mosselschelp in zijn hand. Het ging zo vlug. Zeker een stroomstoring of een lichte aardschok. Hij doet de deur naar het restaurant open: aarde, niets dan aarde. Hij sluit vlug de deur en neemt de situatie in acht. De keuken is in tact. Opent de ijskast. De verse snoekbaars glimlacht hem geel verlicht tegemoet. Er is licht. Diep in de aarde brandt het licht der gastronomie. De directie van het restaurant heeft haar maatregelen bij noodsituaties getroffen. Batterijen, alles werkt op batterijen. Hij maakt zijn werk af, bereidt een prachtige bouillabaisse. Hij eet zijn angsten op.
De maanden verstrijken. Het aggregaat is overleden. De prachtige zalmmoten ontbonden. De ratten eten de verrotting. En hij.. hij eet rat met witte peper of met tijm, da's ook lekker. Wormen vol proteïne in een kruidenmelange van salie, rozemarijn en oregano. Watertandend eet hij zijn hoop op. Hoop? Hoop is niet op te eten. Altijd levend. Zijn hoop is de hoop dat de aarde open zal splijten. Dat de lift hem omhoog zal stuwen naar de welvaart.
En de warme tijden komen. De zon beschijnt de aarde. De wateren wijken voor zonnestralen. De aarde lijkt open te barsten. De kok drinkt de laatste fles Margeaux. De favoriet van de sommelier heeft hij tot het laatst bewaard. Verdomme, wat een goede afdronk heeft dat wijntje. Met een smeuïge oorwurm smaakt de grand cru nog sappiger. Het lijkt alsof hij en schaaldier leegdrinkt. Of hij verdrinkt in een oester. Boven zijn culinaire paleis is een woestijn verrezen. De zon verandert de verse zwarte aarde in rood gebarsten steen. De kok voelt trillingen. Voetstappen van mensen. Hij gilt, klopt, roept, hoopt. Hoopt. Hoopt op bevrijding. Hij graaft, Graaft naar hoop. Hij eet, eet van hoop. Hij bidt, bidt om hoop. Eén mens hoort zijn hartenkreet. Een mongool. Ze vertelt aan iedereen dat zij de aarde hoorde spreken. Dat er een mens onder het rood verstopt zit. Ach, een mongool, wat doet een mongool ertoe. Fantasie, enkel fantasie. De kok ziet dat zijn fornuis wordt opgevreten door de onderwereld. Dat zijn ziel wordt gegrepen door het duister. Iedere dag hoort hij de voetstappen. De mongool hoort iedere dag de stem… totdat ze de stilte accepteert…
De braadpan is overwoekerd door pieren. Het fornuis overgeleverd aan de diepte. De kok begraven in zijn hoop. Het regent maanden achtereen. Rode aarde wordt zwart. Een man bouwt een huis op het godverlaten drasland. Snoekbaars wil hij eten. Hij steekt wormen. Doet ze aan de haak. Vangt zeventien vissen. Zeventien dronken snoekbaarzen. Dronken door een teveel aan Margaux.
Inzender: Ger van Veen, 8 december 2005
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Kok
1.531
Geef je reactie op deze inzending: