Alle inzendingen over reizen

Op 7 oktober zat de kou al in de lucht. Tijdelijk nam ik afscheid van Tilburg, van "mijn" Tilburg; van de Noordhoekring en van de Hart van Brabantlaan en van de helblauwe neonletters die de aanduiding "Résidence Noordhoek" weergeven, van de Westermarkt waar het fruit, opgetast op de marktkramen, lag te blinken onder vaalwit zeildoek. Mijn bus drong…

"Ach,ach," mompelde de man. "Wat heb ik vandaag de studenten verteld? O ja, over de Griekse wijsbegeerte. Daarna iets over de eerste sterrenkijkers, die ruim vierhonderd jaar geleden werden gemaakt. Vol vuur was ik aan het woord. Maar een meisje herinnerde me er opeens aan dat ik het vandaag over de verste sterren zou hebben. Inderdaad moest dat.…

Ergens, boven de golven van de oceaan, verhief zich een heel grote, hoge rots. Misschien kon je het beter een eilandje van stenen en keien noemen. Tussen die rotsblokken groeide geen enkele plant, zelfs geen grassprietje. Op zekere nacht stormde het erg hard. Daarbij klonken de donderslagen van een verschrikkelijk onweer. Golven van wel dertig meter…

Open Monumentendag. Ik dacht, ik waag het erop. Via internet leek mij Breda een goede optie. Ik had een twee literfles Spa bij me en een energiedrankje met biologische ingrediënten. Ik wilde allereerst graag het Kasteel van Breda bezoeken. Via het heerlijke park in de binnenstad, met die majestueuze fontein, sloot ik me wat onnozel bij een groep toeristen…

In het centrum van Caïro was het warm. Heet. Heel heet. In de opengestelde piramide van Gizeh was het warmer, heter, vies heet. Daarentegen zeer zeker meer dan de moeite waard. Het Egyptisch Museum, dat jaarlijks ongeveer 2,5 miljoen bezoekers trekt, was ook voor wat betreft gradenniveau aanmerkelijk aangenamer. Vanuit hotel Beirut, inmiddels alweer…

Geen idee waar hij ineens vandaan komt. Hij zegt ons te kennen. Mijn reisgezel en ik scannen hem van top tot teen en van teen tot top. Er daagt ons niets. Een vorig leven misschien? Dat we samen op pad zullen gaan, hoeft niemand van ons uit te spreken. Hij neemt ons mee naar het strand. Twee bebaarde mannen met een paar kromme tanden verschijnen…

Mijn vrouw Anchie en ik mochten een heerlijke vakantie bleven. Bij Emmerich rijdt onze bus met 30 mensen Duitsland binnen. Onze tocht gaat door uitgestrekt boerenland Verrast rond zien in Duits grasland: overal graast Nederlands bont vee. Verder gaat het. De hele dag tussen beboste hellingen door, af en toe afgewisseld met industriesteden…

Deze week gebeurde mij wat vreemds. Ik kom bijna dagelijkse bij onze Oosterburen. Met mijn auto rijd ik naar en door het Ruhrgebied. Meestal zien de wegen er prima uit. Het eerste stuk mag ik onbeperkt doorknallen. En eerlijk gezegd doe ik dat regelmatig. Als het wat drukker is niet, dan heeft dat weinig nut. Al dat accelereren en afremmen is vermoeiender…

Lang, lang geleden, maar wel in ons land hadden treinen ramen. Tegenwoordig niet meer. Tegenwoordig zie ik al mijn reisgenoten, als ik even opkijk, maar hun telefoon kijken. En als ze niet naar een telefoon kijken, hebben ze wel een ipad voor zich of een laptop op hun schoot en kijken ze daar naar. Daarin zien ze films, nieuws en zelfs digitale boeken…

De Middellandse zee heeft bij het opgaan en het ondergaan van de zon een rijkdom van kleuren. Paars, oranje, diep groen en pastelblauw deinen rustig voort, gaan vloeiend in elkaar over. O, dat mooie zeiljacht voer 's avonds zo graag naar het Westen, mee met de ondergaande zon. 's Morgens was het leuker om in Oostelijke richting te gaan, de rijzende…

Ik snap veel. En wat ik niet snap probeer ik te snappen. Maar het gebeurt me ook weleens, dat de situatie kansloos is voordat ik aan het snappen toe kom. In mijn hoofd staat een denkbeeldig aapje met bekkens tegen elkaar te rammen om de leegte op te vullen. Mijn gevoel stuurt in paniek SOS berichten naar mijn hersens: jongens, wat moeten we!? In…

Het komt wel eens voor dat ik ergens beland door omstandigheden. Vroeger toen ik nog de illusie had dat het leven louter uit hoogtepunten zou bestaan, ging ik die uit de weg. Maar, ouder en wijzer, heb ik geleerd om de treurnis in het leven te romantiseren. Een gave waar je niets aan hebt. Tenzij je schrijver bent. Het was ergens diep in Duitsland…

In de enorm luxueuze, gigantische lounge van het hotel, waar zij diep wegzakte in leren fauteuils, waar de asbakken verwisseld werden als zij met haar ogen knipperde en waar serveersters af en aan liepen met drankjes naar keuze, zat zij met haar verbeten mond die verwrongen was door neerslachtigheid en zwaarmoedigheid. In het klassiek-Duitse prieel…

Ik heb afscheid genomen van het station met het gewelfde dak dat trots de naam van mijn geboortestad draagt en afscheid van de oude buurt waarin ik zo lang gewoond heb, van de groene, zware toegangsdeur van mijn flat, van de rustieke balkons met uit steen geweven vlechtwerk.... Toen ik afscheid nam begroette ik al in stilte de bezienswaardigheden…

Van Viidna-flessen in overvloed was geen sprake, maar haar tent was er tegelijkertijd ook niet van gevrijwaard. Gelukkig maar...! Deze Samische brandewijn Viidna zou onze lijven in de vaart der graden doen opstomen...! Van een buitentemperatuur van rond de 23 graden vorst naar een binnententtemperatuur van diezelfde 23 graden in de plus. Tijd heeft…

Nooit had hij de blauwe meren bij Luzern en Genève gezien, maar hij had zich een voorstelling gemaakt van het paradijselijke en etherische blauw: het staalblauw van de berghellingen, het donkerblauw van de rimpelende wateroppervlakten en het milde blauw van de alles overkoepelende, oneindige Zwitserse hemel. En hij zou dit alles zien, zij het eenmaal…

De foto siert nog mijn wand; op de voorgrond de oude, beroemde Karelsbrug met de beelden en een scherp geprofileerde, zwarte lantaarn en in de schimmige, blauwe verte de bebouwing in het overige stadsgedeelte waarboven de kathedrale kerk trots uittorent.... Het was een merkwaardig uitstapje voor doorgewinterde, notoire kantoorslaven, doorgaans gekluisterd…

Geweldig een uitje naar het bos, nemen de binnenweggetjes en dan besluiten we van het pad af te wijken, door tussen de bomen te gaan lopen. Eventjes denk ik terug aan vroeger, toen we op juist die plaatsen tikkertje met de bomen speelden, maar dat was toen. Nu zijn de bomen een welkome gast in het bos, waar je jezelf af en toe vast kunt houden. We…

Hij zat maar onbeschaamd en hardnekkig te zwijgen en mij woordeloos in het gezicht te staren als maakte ik op hem de indruk van een levenloze, versteende mummie. Zijn hand droeg de dubbele gouden ring ten teken van zijn voorbije huwelijk en (huidig) weduwnaarschap. We waren op een uitstapje met de BoodSchappenPlusBus, tegenwoordig Opstapbus genaamd…

Mijn meter, een non in het Sint-Lioba klooster, trakteerde me op een weekje naar Frankrijk. Dat was na mijn kloostertijd. Het was een roomsgetint evenement naar het bedevaartsoord Paray-le-Monial. Midden in de nacht stopte de bus bij een wegrestaurant, waar ik ineens mijn eerste liefde zag zitten, d.w.z. ik was smoorverliefd op haar, maar voor haar…

De volgende dag ga ik op pad. Eerst knip ik mijn broekspijpen af voor wat koelte, koop in het winkelcentrum Sarinah een soort van Indiana Joneshoed en een mooi vlindermes. Gewapend met deze, wat geld en een camera op mijn borst stap ik met volle moed een taxi in met de taal die ik een beetje bemachtigd had richting treinstation. Deze laat drie uur op…

"Ze is naar huis gestuurd Francis", vervolgt Tini's jongere zus. "En ze zou graag willen dat je naar haar toe komt." Ik pak het briefje aan en stop het snel in mijn zak en loop terug onze tuin in en sluit het hek af. Het was een blauw envelopje beschreven met een rode pen. "Pa kijk nou, ze woont in Cilicap!" "Ik zweer het je", lach ik dom…

De zee zag ik voor het eerst bij Scheveningen. Ik was nog een kind. Plotseling toonde zij mij haar weidse, overweldigende grandeur, nadat we eerst nog ingesloten en omringd waren geweest door bebouwing en nadat we de barrière van de duinen hadden genomen. Het was op een uitstapje met mijn ouders waarbij ook de popperige, petieterige bouwwerken van…

Het balkon ademde reeds angst, terwijl de mensen zich meer en meer lieten gelden. Ook zijn laatste woorden, net als die van haar, waren repressief, hoewel deze stroom vrijwel niemand meer interesseerde. Laat staan imponeerde. Deze stad heeft na jaren van repressie de onderdrukking achter zich gelaten. Naar het zich laat aanzien, voorgoed. Alweer ruim…

Nog steeds was het donker. toch kon Joost zien dat er een boel zeehonden en grote vissen om zijn bootje zwommen. "Aha, met mijn hellebaard ga ik wat van die dieren vangen," dacht Joost. "Dan zal ik eens lekker smullen." Hij ging rechtop staan, wilde met zijn wapen toestoten. Alle zeehonden en vissen doken weg, waren verdwenen in de diepte. Teleurgesteld…

Vlakbij de zee, misschien in Zandvoort, Domburg, Blankenberg of Oostende, woonde een oude man. Joost heette hij. Gelukkig voor hem had hij veel vrienden. Maar vrouw en kinderen waren nooit in zijn leven gekomen. Joost vermaakte zich elke dag. Vaak voer hij met zijn roeibootje heen en weer langs het strand. "Vroeger had ik best verre reizen willen…

Wat ben ik toch blij met wulpse Alie. Ze is wel bijna zeventig, maar ze ziet er uit als zestig, echt wulps in haar korte leren rok met daaronder die roomkleurige dijen. Ze had bij de warme bakker twee slagroom gebakjes gehaald en die zaten we voor het raam gezellig op te peuzelen met een bakkie koffie. ''Krijg nou wat ouwe, er stopt een grote…

Op 2 augustus 2015 zag ik de uitzending van Spuiten en Slikken op Reis, wat hoogst interessant was en veel boeiender dan de uitzendingen, die enkel over de talloze variaties op seks- en drugsgebied gingen. Tim maakte een documentaire over Vissarion, de nieuwe Jezus Christus. Filemon dook onder in de trieste wereld van de dakloze drugsverslaafden in…

Afgelopen vrijdag was het bloedheet en klam. Wat je dronk, zweette je meteen weer uit. Ik wilde naar Nuenen of naar Sittard. Ik dacht dat je per spoor naar Nuenen kunt, maar daarvoor moet je de bus nemen en daar was het me helemaal te heet voor. Bovendien heb ik geen OV-chipkaart. Maar dat wist ik nog niet toen ik in Eindhoven uitstapte. Ineens…

Op het perron van station Emmerich kijk ik mijn ogen uit. Overal staan groepen jongeren. Uitgedost alsof het carnaval is. Hoeden, brillen en pruiken. Hun kleding fel. Verrassende combinaties. Een jonge vrouw met Heidistaartjes draagt twee flessen wijn als waren het skistokken. Een tiener zeult met twee kratten bier. In de coupé is het een lawaai…