Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

RUIME STOOM (deel 1)

Een mooi koopvaardijschip voer zelfbewust en doelgericht over de wijde oceaan. Over enkele dagen zou het weer in zijn thuishaven aanleggen.
In het grote ruim lagen heel wat waren uit verre landen. Die zouden straks kapitalen opbrengen!
Zo nu en dan liet de stoomfluit zich vol trots horen. Bij zonnig weer spoedde haar hoge klank zich naar de glanzende einder, verdween zacht sissend tussen hemel en zee. Als het stormde, sprong de stem van de stoomfluit hortend met de razende wind mee, ging telkens op en neer tussen de hoge golven. Andere schepen werden gewaarschuwd door dit gillende teken. Zo werd ervoor gezorgd om op die woeste zee een aanvaring te vermijden.
De mensen op het schip verheugden zich op de naderende thuiskomst. Nu, nog maar één dag. Het weer was prachtig. Maar opeens verschenen er zware, zwarte wolken. Harde, kwaadaardige luchtstromen suisden. Een zwaar orkaan heerste meedogenloos. Kokende golven wiepen brullend schuim tegen het schip aan. De stoomfluit wilde zich laten horen, maar kon het niet. Hoog opspattend water had haar verstopt.
Het wild deinende schip werd naar de kust gedreven. Daar liep het vast tussen klippen.
De hele nacht bleven de mensen op het schip, al waren ze nog zo angstig. Het schip lag zo muurvast dat het niet meer kon deinen of verschuiven. Geen gevaar van zinken.
's Ochtends gingen de mensen in een reddingsboot door de branding, en naar het strand. Het weer was heel rustig.
Heel wonderlijk, de scheepskok nam de stoomfluit met zich mee. Hoe hij dat zo kon, weten we niet. Die kok wou nooit meer varen. Hij kon voortaan werken in de keuken van een hotel.
Door een smid werd de stoomfluit kleiner gemaakt. Daarna werd ze opgehangen aan een wand van de hotelkeuken.
"Zo, oude fluitster," zei de kok. "Op het schip had je een luide stem. In deze keuken moet je tevreden zijn met een zwak toontje. Dat onbenullige stemmetje mag je laten horen, als het hier te heet en te dampig wordt."
"Mag ik maar een geluidje van niets voortbrengen?" vroeg de stoomfluit zich beledigd af. "Moet ik hier dienen als een kneus, die niets betekent? Zwijgen zal ik!"
Eens leek de keuken vol mist te komen. Wat een vochtige broeilucht! Die damp kwam in de stoomfluit. Maar haar metaal was zo neerslachtig, koppig tegelijk. Zij wilde zich niet laten horen. Alleen een zacht, onderdrukt gesis kwam uit haar opening.
"Ja, pronk jij maar met je verlopen stemgeluid," spotte de kok, terwijl hij zijn jasschort wanhopig neer smeet en de ramen open gooide.
Ook de baas van het hotel was allesbehalve met dat ding ingenomen. Hij zag een mooie kans om het kwijt te raken.
In de eetzaal zat een zwever aan tafel.
"Hoor eens, onvermoeibare wandelaar," sprak de baas. "Je krijgt een vorstelijke maaltijd voor niets, als je mij een plezier doet."
Andreas de zwerver spitste zijn oren.
"Als je na het eten meteen weggaat en die prullige stoomfluit meeneemt, zal het eten jou geen cent kosten."
Andreas smulde van tomatensoep, frietjes met postelein en biefstuk. Daarna volgde een griesmeelpudding.
"Zo, dat smerige heerschap zijn we kwijt," gniffelde de baas, terwijl de bedienden hem bewonderend aankeken.
Intussen stapte Andreas met de stoomfluit onder zijn arm de stad uit, over wegen, die omhoog en omlaag gingen.
"Ach, dat zware ding wil ik nu anders gaan dragen," zuchtte Andreas.
Hij spreidde zijn armen, droeg zo de stoomfluit op zijn schouders. Daarbij hield hij ook zijn benen ver van elkaar.
"Ik doe mijn naam eer aan," lachte de zwerver. "Zo heb ik de vorm van een Andreaskruis.

Schrijver: Han Messie, 25 mei 2017


Geplaatst in de categorie: reizen

4.0 met 1 stemmen 55



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)