Alle inzendingen over familie

Onze vader was er zelden, behalve op zaterdagavond en dan kwam er limonade met een kozak voor de kinderen en spelletjes op de tv. Vader kreeg een biertje en ik mocht de schuim eraf happen. Wij waren een van de eersten met een tv en wij waren beter dan andere mensen, volgens onze moeder, omdat wij ri...

De dood heeft drie keer mijn pad gekruist. Als eerste toen ik een pasgeboren baby was. Ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis en moeder meldde dat ik niet wilde eten. Maar haar baby had honger. Moeder had me verwaarloosd. De tweede keer door anorexia gecombineerd met alcohol. Ik woog 46 kil...

De reis was onaangenaam door de dorpen met de tot wanhoop stemmende bebouwing waarover het licht van een bleek, onheilspellend januarizonnetje speelde maar in jouw huis heb ik op dit late tijdstip liefde, zorg, aandacht en steun gevonden.....Onze genen, onze erfelijke eigenschappen moeten toch wel g...

Toen het nieuwe jaar inzette, vroeg in januari, hoorde ik onverwacht in mijn appartementje de bel overgaan. Mijn lang-vergeten neef en zijn vrouw stonden aan de deur en zij beklommen even later de trappen naar mijn voordeur. Zij kwamen op instigatie van hun moeder en schoonmoeder een jas brengen; ee...

Nou ben ik niet zo snel geneigd uit eten te gaan en ook bij familie zal ik niet snel blijven eten; mochten ze me überhaupt ooit eens uitnodigen. Niet om het een of ander hoor, maar we zijn al eeuwen geleden het ouderlijke nest uitgevlogen en iedereen heeft zo zijn eigen levensvisie en stijl al of n...

De flitsen van een ver eindexamenfuif trekken door m’n hoofd. Ik schrik wakker, we zijn vijf decennia verder. Persoonlijke chronologie dreigt uit te glijden over mijn geheugen. Na die langvervlogen zomer kon een bruiloft in een Limburgs kasteelhotel of een Keulse carnavalszitting mijn gelukzalighe...

Je vader noemde je zijn "zondagskind". Hij was je grootste liefde en je gaf later je baan op om voor hem te zorgen. Je vermeldde deze feiten zo vaak gedurende je zo getormenteerde, turbulente leven. Je dierbare zoontje, onze broer, die je onder je hart gedragen hebt, bleek zwakzinnig. Wij droegen al...

Ik noem haar "tante Greet" en hoop dat de liefkozing in mijn stem hoorbaar is. Ze is een lady die met haar sterke geest hoog uittorent boven het leed en de rouw die haar overvallen maar nooit omver geworpen hebben en zij is mij nog als enige gebleven als de eenzame noordelijke ster die triomfant...

De lieflijke, kwetsbare, onschuldige opgezette dieren staan opgesteld in de glazen vitrines van het Brabants Natuurmuseum aan de Spoorlaan, gevestigd in de lokalen van de oude Ambachtsschool, in onze midden-Brabantse stad, het centrum van onze provincie en representatief voor haar. De opgezette voge...

Van de week kreeg ik bevestigd wat ik al heel lang wist. Ons leven is niet veel anders dan een film of een boek. Je speelt je rol daarin en welke rol je speelt weet je in een film wel, maar in een boek niet. De acteur ontvangt het script en krijgt voor z’n rol betaald en weet precies waar zijn ro...

'Komt u eten?' vraag ik aan mijn oom. Hij ligt op de bank met zijn rechterhand op zijn hart. 'Ik heb een beetje druk op de borst. Heb de planten even water gegeven om half vijf.' Hij veert op. Druk op de borst heeft hij wel vaker. Ik schrik niet meer zo gauw. Hij staat nog dagelijks op het ...

Tante had me opnieuw genood in haar dorp bij 's-Hertogenbosch waar ze na de dood van haar tweede echtgenoot haar jeugdvrienden heeft teruggevonden.... We zouden een restaurant bezoeken dat hoog uittorent boven uitgestrekte groene velden, doorsneden door een water dat haast demonisch aandoet (voor...

Zestig jaar is het geleden, of zelfs meer, zegt ze, we woonden in een hartstikke klein huisje, een flatje kun je het amper noemen. Een huisje geschikt voor twee personen, maar nu zaten en woonden er negen mensen in, van klein naar groot! Geboortebeperking was nog geen voorkomend gebeuren, zodat er i...

De tante; de enige tante die ik nog bezit te midden van een familie waarin de dood heeft huisgehouden en toegeslagen als een stormvlaag en een pestepidemie, is naar Tilburg, haar dierbare geboortestad gekomen..... Ik ken de trekken van de verbittering, van het hardnekkige en langdurige leed in ha...

.....en zo herinner ik me degenen die vóór mij leefden; die zozeer geleden hebben en die het leven, als was het een estafettestokje, aan mij doorgaven; degenen van wie ik afstam; van wie de genen krioelen in mijn cellen en bloed; mijn trotse en gevoelige ouders. En zo zeg ik stilletjes voor mij ui...

“En? Hoe ging de wandeling?” vraagt mijn man belangstellend bij de lunch. Ik wandel ‘s morgens altijd met Bodo, onze nu net eenjarige labrador-mix. Het gaat twee stappen vooruit, een achteruit. En dat bedoel ik figuurlijk en letterlijk. De ene dag gaat beter dan de andere dag. En die morg...

Toen de regen tegen mijn ramen kletterde en kletste op een late januaridag die op de een of andere manier het voorjaar vervroegd scheen in te luiden, bracht ze mij het kleed. Het vormde een late en onverwachte herinnering aan de liefste, genaamd Cecilia, sinds lang niet meer in leven, die de liefli...

‘Zie jij dat ook, opa? Dat daar, die ene wolk, dat lijkt Poekie wel en die daarachter rent, lijkt sprekend op Knabbeltje, mijn konijntje.’ ‘Jazeker, opa herkent ze wel,’ liegt opa. ‘En zie jij wel waar ze naar toe rennen kereltje?’ ‘Nee opa, ik zou het niet weten.’ ‘Nou jongen,...

Op mijn vitrinekast pronkt een wit knuffelbeertje: een teder relict; een armzalig en lieflijk voorwerp; een brevet van onvermogen, als symboliseert het een laatste toenadering van Haar, die mij zo lief is. De hand werd nog uitgestoken; de hand die zij uiteindelijk terug moest trekken en een stilte t...

Het ligt daar aan de grens van een bosgebied, genaamd de "Herbertusbossen", in de kunstenaarskolonie Heeze waarin mijn goede zwager trouw zijn diensten verricht en ik zou er willen komen, willen zijn en willen blijven voor altijd. Daar hoeden mijn zus en zwager een hondje, een zwart en levendig dier...

Het kleine restaurant aan de Noordstraat ademt een Franse sfeer en eveneens Franse, lang-vergeten chansons weerklinken er. Een nieuwe dag scheen aangebroken en een onverwachte, lente-achtige atmosfeer hing in de lucht die scheen te duiden op de voorspoed, zo lang al verwacht, die was uitgebleven ...

Hij was de broer van vader. In het gezin waren drie broers; ook Guus die is vertrokken naar Australië en een dochter, Cecile, die het leven niet kon dragen. Allen stonden rond mijn wieg en toen ik nog een kleuter was tekende en kleurde ik met de potloden van cederhout met hun heerlijke geur en ook ...

Ach, mijn kameraad, mijn vriendin, mijn enige zus, hoe liepen we samen eens in lang-vergeten tijden zij aan zij de lange weg en hoe zou ik voorgoed aan je zijde willen lopen over de lange, bochtige en kronkelend-onvoorspelbare weg van het leven. Een nieuwe dag is aangebroken, een nieuwe winter he...

Het Burgemeester Stekelenburgplein bij het station in Tilburg wordt sinds kort gelardeerd door kennelijk vrolijk en opgewekt opspattende en bruisende fonteintjes die het plein opluisteren en eer aandoen. In de koffieshop aldaar wacht ik en moet de onoprechte glimlach weerstaan van jonge meiden ac...

In de vroege morgen gaan de lichten aan in de langgerekte ziekenhuisgang. Een serveerster haalt een doek over het glazen blad van de tafeltjes bij de koffieshop en plaatst er een fragiele witte roos in een vaasje op voor de bezoekers. Hier wacht ik, na mijn bezoek aan de longarts, op de allerliefst...

Liefste zus, Ik heb een klein panorama aan mijn venster: een landschap met hoge dennenbomen dat als het ware een nieuwe zomer inluidt: ik heb de halve sikkel van de maan in de nacht boven mijn landschap. Ik heb de straten van mijn stad met de bonte, krioelende mensenmenigte, dag aan dag. Ik...

Zo leerden we hem kennen en zo hield hij stand aan onze zijde als een kameraad en vriend: mijn stoere, trouwe zwager die in zo lang vervlogen tijd voor het eerst de kamer van mijn zus betrad. Met zoveel blijdschap herken ik hem aan de baard, aan de mannelijke schouders die zoveel gedragen hebben en ...

Aan de lezer De hoofdpersoon van onderstaand verhaal, Matti, is sinds ik dit verhaal schreef in gunstiger omstandigheden gekomen: hij woont nu op een gezellige afdeling met meerdere mannen waar hij een goed thuis gevonden heeft. Het Naaimachineboek Ieder jaar ga ik, ruim vóór de 17e juni,...

De Cockerspaniël van mijn Russische bondgenoot keek droevig in de camera. Maar het was een lieve hond en dat liet ik mijn bondgenoot ook weten. Ik kon de pijn door de pijnstillers redelijk verdragen, maar als ik er een biertje bij dronk begon ik te zweven. Dan keek ik in de ogen van die Russische...