KOPJE THEE DAN MAAR ?

Nou ben ik niet zo snel geneigd uit eten te gaan en ook bij familie zal ik niet snel blijven eten; mochten ze me überhaupt ooit eens uitnodigen. Niet om het een of ander hoor, maar we zijn al eeuwen geleden het ouderlijke nest uitgevlogen en iedereen heeft zo zijn eigen levensvisie en stijl al of niet ontwikkeld. Wij vormen een familie, waar-van de leden een zeer uiteenlopende kijk op het leven hebben en ja dat creëert of je wil of niet toch enige afstand. Er zijn onzichtbare muurtjes waar je niet over heen gaat staan loeren, om gewoon de lieve vrede te bewaren. Je laat iedereen in zijn waarde, dat is een stilzwijgende afspraak bij ons. En laat mij maar eerlijk wezen dat werkt goed. Maar het voorkomt wel dat je met de meesten geen echt diepgaand contact meer hebt.

Is dat erg – nee, waarschijnlijk niet, want de meesten hebben hun eigen stam opgezet en hebben daar genoeg aan. Zo gaat dat soms en het oude nestgevoel, dat wat we ooit eens samen deelden, vervaagt achter een dichte laag mist. Je beseft amper dat het nog familie is en de meesten zien elkaar slechts op de verplichte nummertjes – de verjaardagen.

Ik was dan ook erg verbaasd dat in dat praatprogramma van Coen Verbraak, broers en zusters nog heel close met elkaar omgingen, ondanks hun al wat oudere leeftijden. Het bestaat dus nog wel terdege. Aan de andere kant zag ik een keer een poging in het programma Familiediner, waarin geprobeerd werd een broer en zuster weer met elkaar in contact te brengen, waarbij de zus te kennen gaf helemaal niets met haar broer te hebben en ook nooit te hebben gehad – dus nee.
Onze familie zit er tussenin, met de een heb je iets meer dan met de ander. Nee, geen haat of nijd, echt niet, maar de verschillen zijn te groot geworden.

Maar waarom ik niet zo snel bij familie ga eten, is gek genoeg omdat ook de verschillen in wat men eet zo divers zijn.
Bij de een komt er een half geroosterd varken op tafel te liggen, druipend in z’n vet en als je dan een bescheiden stukje neemt, wordt er gesuggereerd dat je vermoedelijk ziek bent of een lichte vorm van anorexia hebt ontwikkeld. Man, een varkensbil is heerlijk, kom neem nog een karbonaadje. En voor je het weet is hij op je bord gedropt en moet je wel.
Begrijp me goed van een stukje vlees ben ik niet vies, maar in het kader van ‘vleesschaamte’, beperk ik me.

Bij een ander is het de macrobiotische levensstijl die de boventoon voert. Je zit dan aan tafel en waant je in een konijnenhol. Zo’n konijn dat nog volop leeft en die in zichzelf zegt: ik ben een konijn en dus eet ik groenvoer. Allemaal koude groente, zo rauw als de pest. En dan wordt je verondersteld te zeggen: ‘wauw, je proeft nog de echte natuur, heerlijk. Waar vind je dat nog’, en onder-tussen probeer je het kiezelzand en restjes modder ongemerkt weg te moffelen.

En bij een ander is het weer zo dat als je erin toestemt om mee te eten, je de ‘menukaart’ van de plaatselijke snackboer onder je neus krijgt geschoven. Uit pure nood bestel je dan maar een kroketje, ook al walg je ervan, maar ja, die is wel het snelst weggewerkt.
Zegt de gastheer: ‘Ach, joh, niet zo bescheiden, ik neem wel een patatje kapsalon extra voor je mee, dat vult tenminste een beetje.’
Je krijgt dan een portie voorgeschoteld waar je thuis met het hele gezin een paar dagen van zou kunnen eten.
Het schiet door je hoofd, dit wordt wel drie weken lang extra trainen in de sportschool, om je lichaam weer enigszins in model te krijgen.
Dan het toetje – nee joh, ik zit vol. Was het niet lekker of zo, je gaat mijn vrouw toch niet beledigen, ze doet zo haar best. Heeft alles besteld en opgehaald. Nou goed klein toetje dan. En daar komen de half literse yoghurtbekers op tafel. Oneindige veel soorten, met banaan, aardbei, Griekse met 10% vet, met stracciatella, room en nog enkele ondefinieerbare soorten. Ik mocht als eerste kiezen en na de keuze werd die half liter voor mijn neus gezet. Nou goed, kom maar op met jullie kommetjes. Wat bedoel je we gaan toch niet delen – gewoon die hele bak oplepelen.

Ja, dan komt die onuitgesproken regel van het elkaar in z’n waarde laten naar boven, elkaar niet kwetsen en dus eet je het maar op. En dan uitbuiken op de bank, terwijl zijn vrouw gelijk komt aanzetten met enkele halve liters van de firma Heineken. Hè, daar kan ik lekker onderuit. Sorry bij mijn medicijnen is alcohol dodelijk en ik moet nog rijden.

Ja wat ik ondertussen heb gemerkt is dat veel mensen tegenwoordig marktconform eten. Alle krankzinnige, in mijn ogen amper eetbare dingen, worden geconsumeerd. Alles wat in die idiote reclames wordt aangeprezen wordt ook echt verkocht en opgegeten. Vind je het gek dat wat ik vandaag meekreeg op het nieuws mij niet en wel verbaasde? De doorsnee man weegt 85 kilo, de doorsnee vrouw 72 kilo! Mijn lot als man is bezegeld, ik ben qua grote iets onder het landelijk gemiddelde namelijk 1.80 meter, maar weeg ongeveer 74 kilo! Oei, ik moet echt oppassen, straks wordt ik nog verplicht om me te laten ombouwen. Gelukkig zal dat met de ellenlange wachtlijsten wel meevallen.

Nou, een kopje thee dan maar. Komen ze verdorie met een heel arsenaal aan thee aanzetten. Net als met de yoghurt de meest krankzinnige smaakjes. Toen werd het me echt even teveel, ik schreeuwde het uit, ik wil gewoon een KOPJE THEE, alsjeblieft, GEWOON! Ceylon, Earl Grey of English Melange.

Verbaasd kijken ze me aan. Met zo’n blik van: ja hoor hij weer, moest vroeger ook altijd al de alternatieveling uithangen in de familie.