Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

De verboden waarheid.

Het eerste jaar inas bracht ik door als een ongeïnteresseerde robot. De eerste stage was in een ziekenhuis, voor een half jaar. We mochten vijf maal per dag afwassen! Alleen op de kraamafdeling had ik het werkelijk naar mijn zin. En ik bleek een fantastische schoonmaakster te zijn, want als alles netjes en schoon was in de keuken, mocht ik meewerken op de babyafdeling. Die keuken glom en glitterde net zo stralend als ik wanneer ik naar 'mijn baby's' kon. Ik mocht ze de fles geven en vertroetelen en vergat de tijd. Ik had drie baby's bij elkaar gezocht: een zwarte, een rode en een witte. En ik had armen tekort. De meisjes moesten me na het werk losrukken, om naar onze kamers in het paviljoen te fietsen.
De tweede stageplek was een bejaardenhuis voor drie maanden. Ik werd daar knettergek van oudjes groeten en eten brengen aan de lopende-band. Zó kon ik niet met de oudjes omgaan die ik best aardig vond en een beetje wilde leren kennen. Alles wat ik in handen kreeg en breekbaar was, kletterde vanzelf op de grond. Een ander meisje die dit wel een leuke stunt vond, deed mij een graad erger na door een wagen vol met servies, via een loopgang boven de eetruimte naar een verdieping lager om te laten kieperen. Tot de dag van vandaag hoor ik de vrolijke ellende nog kletteren.
Aldaar ontmoette ik mijn eerste vriendje. Op de dag dat het 'aan' was sprintte ik naar de andere meisjes in het paviljoen om het goede nieuws te vertellen, maar viel onderweg plat in de modder.
Alzo aangekomen joelde ik: "Ik ben in de zevende hemel!"

De laatste stageplek was een architectengezin. Meneer en mevrouw en hun twee dochtertjes van vijf en nul jaar. De nonnen hadden mevrouw gevraagd om 'een moeilijk meisje' voor één maand als stagiaire te nemen. Mevrouw weigerde. Maar de hoofdnon - zo vertelde mevrouw me jaren later - had haar gesmeekt het toch één keer te proberen, waarop ze overstag ging.
En zo kwam ik voor een gesprek bij dit echtpaar.
Mevrouw vroeg me wat ik allemaal kon.
"Niets."
Dat vond zij gek, maar ik vond het doodnormaal.
"Wat dóe je dan zoal?"
Daar werd ik verlegen van, want ik dácht alleen maar dat ik wat was, zo was mij geleerd. Dansen durfde ik niet te zeggen want ik schaamde me voor mijn dikke kont. Schrijven durfde ik niet te zeggen want er was me ingepeperd dat ik dom was en schrijven was een intellectuele bezigheid.
"Tekenen."
Het echtpaar wilde tekeningen zien van mij. Vervolgens kreeg ik te horen dat ik talent had en men stuurde me naar het creatief centrum. Daar stond ik voor het eerst achter een echte schildersezel portretten te tekenen met houtskool. Tot verwondering van de leraar tekende ik treffend na wat ik zag.
Ik had het prima naar mijn zin in het gezin, maar in het huishouden was ik ongeschikt vond mevrouw. Nou, dat was een heel andere mening dan die van mijn moeder!
Mevrouw en ik lachten heel wat af, behalve toen ik de gehaktballen had laten aanbranden omdat ik was opgegaan in het knutselen met de oudste dochter. In de keuken zag alles blauw en zwart. Samen met beide kinderen werd ik opgesloten in de ouderlijke slaapkamer tot mevrouw alles weer schoon had gemaakt en wellicht haar woede had geventileerd.
Voor het examen moest ik een paar sokken breien. Daar had ik geen zin in dus breide ik twee lappen van grove witte wol en haakte elke lap aan elkaar met bruine wol zodat ik mijn voeten erin kon steken. Dat was snel klaar en best mooi. Apart! En zo werd ik door mevrouw 'eendenvoet' genoemd.
De nonnen waren minder blij omdat meneer me naar het creatief centrum had gestuurd en er sprake was van de kunstacademie óf de deva-vakschool.
Meneer vroeg: "Wat wil jij?"
Dat was me nog nooit gevraagd. Ik dacht dat meneer me zou bespotten als ik iets wilde want ik had niets te willen en moest niet denken dat ik wat kon, dus ik wist het niet.
Maar meneer was slim en tekende twee bomen. De een was keurig met nette lijnen en de ander expressief. De eerste ging voor de deva-vakschool en de tweede voor de kunstacademie. Ik koos voor de tweede omdat je niet binnen de lijntjes hoefde te blijven.
Via het creatief centrum waar een leraar van de kunstacademie les gaf, werd ik aangenomen! Ik op een academie! Dát kon toch niet!
Omdat ik geen mavo had gehad kwam ik op de avondschool.
Inmiddels was ik mooi slank geworden, want mevrouw die was bevallen van haar laatste dochtertje, wilde lijnen en ik ook en zo gingen we samen aan de lijn.
Mevrouw stopte met onze beroemde 'muizenhapjes' toen ze op gewicht was. Ik niet. Ik wilde me nooit meer zo'n dik smerig vies varken voelen als ik was geweest.
Ik was zeventien jaar.

En ik kon iets! Ik was kunstenaar! Ik was blij met de erkenning en dat men echt in mij geloofde! Dus vond ik het vreemd dat moeder niet blij voor mij was.
Moeder had een hekel aan meneer, want die man bracht mij op het verkeerde pad, zo vertelde ze mij. Maar toen ik de portretten van opa en oma van vaders kant treffend had getekend, zomaar even op een visite, moest dat de hele familie rond. Moeder was trots op wat ik kon ten overstaan van de familie, maar ten opzichte van mij bleef ze volhouden dat ik moest gaan trouwen en kinderen krijgen, want dat is voor de domme meisjes. Ze vertelde me zo vaak dat ik niet moest denken dat ik wat was, dat ik alleen maar in de belangstelling wilde staan, dominant was, hard en onverschillig, dat ik dat vanzelf ging geloven. Ze suggereerde dat ik een oude vrijster zou worden zonder niveau en erger. Ik werd er bang van, wat moeder me voorspiegelde over wat er van mij zou worden: iemand die niet in staat is om voor zichzelf te zorgen. Ik verzette me met grote boosheid, maar dat maakte de problemen alleen maar groter.
Van een van mijn broers hoorde ik jaren later, dat ook hij soms bang voor zijn moeder is geweest.
"Ik bind jullie aan bosjes en gooi jullie in het water."

Wordt vervolgd.

Schrijver: Susan, 9 maart 2020


Geplaatst in de categorie: familie

3.6 met 18 stemmen 100



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)