Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

De verboden waarheid.

De dood heeft drie keer mijn pad gekruist.
Als eerste toen ik een pasgeboren baby was. Ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis en moeder meldde dat ik niet wilde eten. Maar haar baby had honger. Moeder had me verwaarloosd.
De tweede keer door anorexia gecombineerd met alcohol. Ik woog 46 kilogram met een lengte van 1,66 meter, toen de huisarts met het ziekenhuis begon te dreigen. Ik was twintig.
De derde keer dat de dood mijn pad kruiste was door een doodsbedreiging van mijn moeder: "Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent." Ik was om nabij de vijftig.

Aan het einde van de lente van 1957, werd ik geboren als eerste kind in een welgesteld gezin aan de rand van een klein dorpje in Twente. Mijn ouders waren katholiek en pas getrouwd en het was nog niet de bedoeling dat er kinderen kwamen. Mijn moeder had onder de plak van haar moeder gezeten, want voordat ze met mijn vader mocht trouwen moest ze eerst zeven jaren koeien melken.
Mijn moeder was een van de laatste telgen uit een kinderrijk boerengezin en ze haatte koeien melken en ze haatte haar moeder des te meer die volgens haar niks anders deed dan boeken lezen. Ze minachtte het boerenbedrijf van 'hard werken in de stront en weinig verdienen'. Dus toen ze trouwde was ze eindelijk vrij om te doen wat zij zelf wilde en dat was: geld. Veel geld.
Kinderen zouden er later komen. Maar moeder werd toch zwanger. Van mij.
Mijn vader was blij met mijn komst. Moeder was niet blij en liet me huilend in de wieg liggen, omdat ze wilde werken en geld verdienen, totdat ik met ondervoeding moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Moeder vertelde dat ik niet wilde eten, maar haar hongerige baby meldde een ander verhaal en er werd geconstateerd dat moeder een postnatale depressie had.

Mijn vader was een ondernemer. Hij had het beginnend bedrijf van zijn vader overgenomen. Van mijn vader werd gezegd dat hij een eerlijke zakenman was. Mijn moeder werkte mee en samen waren ze vooruitstrevende en succesvolle tweeverdieners wat in die tijd wat minder applaus opleverde dan nu.
Om de groeiende kinderschare en het huishouden onder de hoede te houden werd onze buurvrouw ingeschakeld die zelf geen kinderen had en dat vol passie deed. 'Tante' was er meestal als wij uit school kwamen. Dan deed ze twee handen op elkaar of ze maakte een vuist en vroeg: boterham zo of zo?
'Tante' luisterde glimlachend naar onze verhalen. Voor een van mijn broers is zij meer dan zijn eigen moeder geweest.
Ik was een beweeglijk kind en hield van dansen en van gymnastiek. Van toneel, schrijven en taal, tekenen, met poppen spelen én met de kleine kinderen uit de buurt, waar ik vaak op mocht passen. Ik was dol op baby's.
Mijn jongere zusje was de poppen eerder ontgroeid dan ik en zo kreeg ik er zes bij en droomde dat ik met al 'mijn kinderen' op een bootje zat op de grote oceaan en ze beschermden. Ik wilde later twaalf kinderen hebben en een hele grote pan soep op tafel zetten. Ik was blij dat ik een meisje was, want dan hoefde ik niet naar de oorlog en niet naar het werk. Ik wilde thuis blijven bij de kinderen.
Eens was er een meisje uit mijn klas die vertelde dat ze goed kon praten met haar vader. Praten met je vader? En konden 'domme boeren' dat? Er schemerde voor het eerst een vaag besef door, dat het heel anders kon gaan in een gezin dan bij ons en dat boeren niet zo dom waren als moeder beweerde.
Een van mijn broers zou later zeggen dat hij als kind liever naar andere gezinnen ging waar de moeder in de keuken rommelde.
'Tante' was er niet altijd. Ik herinner me dat ik de vrijheid, zonder al te veel volwassen toezicht, wel prettig vond. Soms nam ik een advocaatje en deed alsof het gele pudding was.
Onze moeder had buiten haar werk af en toe interesse in haar kinderen. Dan las ze verhaaltjes voor uit een groot sprookjesboek met plaatjes en wij zaten in pyjama gezellig om haar heen. Of ze speelde een spelletje voor het slapen gaan zoals 'voetjes vangen'. Wij sprongen dan op blote voetjes op de overloop en moeder stond op de trap een stukje beneden ons om onze voetjes te pakken. Dat was enorm spannend en soms werd dat best eng, want ze deed heel goed haar best.

Wordt vervolgd.

Schrijver: Susan, 3 maart 2020


Geplaatst in de categorie: familie

4.3 met 7 stemmen 73



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)