Alle inzendingen over familie

Het is een mooie herfst die mij, laat in mijn leven, nog geschonken wordt, naar het schijnt een gouden en een fortuinlijke herfst. Een milde atmosfeer beheerst op een vroege morgen de wereld. De bushalte is niet ver weg. Bomen omringen de snelweg. Ze dragen alle een andere, kleurige tooi. Een stoere chauffeur zal me naar het dorp brengen. Hij…

'Als een narcist woedend wordt, dek je dan maar', zeggen de lotgenoten uit het lotgenotencontact die dit hebben ervaren van hun eigen narcistische ouder of partner. 'Het is een vulkaan die uitbarst', zeggen ze. Sommigen roepen dat ze de duivel in de ogen hebben gekeken. Ze zijn serieus en menen wat ze zeggen. Het moet verschrikkelijk zijn als…

Ik had dus op haar gewacht vóór het station en mijn post en positie daar bezet en ingenomen als een standvastige soldaat in een wachthuisje in oorlogstijd tot ik haar tenslotte zag verschijnen; de trouwe en langjarige kameraad van mijn jeugdjaren. En zoals tijdens onze vroegere onvergetelijke en gedenkwaardige excursies en escapades, stammend uit…

Het boekje is nog altijd in mijn bezit. Het stamt uit de vijftiger jaren van de voorgaande eeuw en op de kaft vind je een illustratie in de stijl van die jaren. We schreven negentienzesenvijftig en in Hongarije was oproer. De tantes en ooms omringden mij zorgzaam en het boekwerkje getiteld ¨Barendje en het Hongaartje¨ was een geschenk van de tante…

Er is een moment geweest in het verleden waarop ik mezelf tot de orde geroepen heb: `Albert, neem je in acht. Niet overdrijven.' Ik weet niet of het een goed idee was mezelf dat voor te houden want denk met een zeker plezier terug aan de berserker die ik moet zijn geweest ten tijde van De Beeldenstorm. Ik heb mijn opa's niet gekend. Van die van…

De geharde lezer komt het volgende vast bekend voor. Dit wordt een sterk ingekorte versie van het originele verhaal in Rare Portrettengalerij (https://short-link.me/122vn). Ouwe koek dus, verse inzichten. Niet geschikt voor gevoelige zielen, maar voor wie van huiververhalen houdt is het amusant. Waarschuwing: eerdere publicaties leidden tot een aangifte…

Twee jaar geleden, toen ik mijn kroonjaar razendsnel bereikt had na een turbulent en getormenteerd leven, ontmoetten mijn laatste verwanten elkaar voor de eerste keer en welhaast aarzelend schudde mijn hoogbejaarde tante de hand van mijn beste vriendin. Hun ontmoeting bleek een succes en het werd vanaf dat moment een traditie elkaar te ontmoeten…

Ik ontmoette hem in de Aldi. Hij is ver in de tachtig. Ik ken hem al heel lang uit de baptistenkerk waar ik in 1991 gedoopt ben. Hij is de vader van een vriend van mijn ex. Ik hoorde het van zijn vrouw en zij noemde het, zacht met verbittering in haar stem, 'ziek'. Haar hoofd gebogen in berusting. Zijn vader knikt er een beetje bij want hij kan er…

De lezer hoefde geen gediplomeerde detective te zijn om al vroeg in dit verhaal te vermoeden dat Anton en zijn hospita het goed met elkaar konden vinden. Daar werd in de vertelling niet geheimzinnig over gedaan. Dus de Hercule Poirots onder de lezers kunnen hun vergrootglas weer opbergen. Een niet bestaand raadsel is zonet opgelost. Het verhaal…

Een terecht verwijt aan mijn penvoering is de opeenstapeling van personages. In een fictieve vertelling is dat makkelijk opgelost, want dan draai ik een aantal personen de nek om. In dit authentieke verhaal zijn personen bij bepaalde gebeurtenissen noodzakelijk. Anders zijn er geen gebeurtenissen. Als geheugensteuntje wie wie is en wie wat deed:…

Donderdagavond. Zelfde jas, zelfde route. Langs het lege bushokje, de donkere ruiten van het reisbureau, de kapper die al jaren dicht is. Hij duwt de deur open, stapt naar binnen, veegt zijn schoenen droog aan de mat. ‘Ha Ruud,’ zegt de barkeeper. Ruud knikt. ‘Een vaasje.’ Zijn plek is vrij. Altijd. Links achterin, half in het donker…

Naast hem, de "Captain of her heart", mijn geliefde vader, staat ze op de foto. Ze draagt de zelf-vervaardigde bloes en rok en de elegante schoenen, die ze nog zou dragen tot deze vervangen zouden worden door het lompe, grove. orthopedische schoeisel. De foto is genomen op de Rijnboot. Mijn ouders konden aan de vooravond van aftakeling, achteruitgang…

Een zijwaarts uitstapje… De opmerkzame lezer herinnert zich de geheimzinnige Lidl-tas waarmee Ben rond liep. De intrigerende inhoud heb ik achterhaald, maar inmiddels vreesde ik van mijn eigen vertellingen lichtelijk depressief te worden. De tas met de eraan vastzittende Ben parkeer ik daarom even. Voor de afwisseling iets opbeurends: Mooier kan…

"Vele wegen leiden naar Rome" zegt men, echter slechts één weg voert naar het huis van mijn hoogbejaarde tante in het dorp nabij onze provinciehoofdstad. Met vierennegentig jaar zegeviert zij nog altijd over de familieleden die niet meer te midden van de levenden zijn; de zussen en broers van mijn vader en moeder die in mijn jeugd goedgunstig om…

"Vader vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen." Dat wisten de mannen die Jezus kruisigden inderdaad niet. Ze meenden oprecht dat ze de opdracht hadden gekregen om een misdadiger te kruisigen. Zijn eigen volk had hen die opdracht gegeven. Ze wisten niet wat ze deden. Deze onwetendheid is niet van toepassing op een narcist. Die weet dondersgoed…

Bij tijd en wijle schreeuwt er een kind moord en brand in de bibliotheek omdat het zijn moeder kwijt is geraakt. Ik zit in de afdeling voor volwassenen die zonder muren grenst aan de kinderafdeling. De klanten werken gewoon door zolang het hen niet aangaat. De moeder, en tegenwoordig ook de vader, komt wel. Tot deze keer. Een twee turven hoge peuter…

De helgele, elegante treinen suisden met zachte vaart af en aan op het station van Eindhoven. Ik was op weg naar mijn zus; de dierbaarste; de nog overgeblevene van mijn familie die in onze kindertijd naast me stond, die me verdedigde als de buurmeisjes mijn dierbare pop hadden afgepakt. In Heeze wacht zij trouw op me en haar dartele, speelse hond met…

De vrouw door wie ik geboren ben gunt mij geen enkele blik. Ik voel onverhoeds de gemene zuigkracht van haar dwingende energieën die mijn boosheid moeten uitlokken. Hier was ik als kind aan overgeleverd. Ik had geen schijn van kans. Heden heb ik die kans wel. Want ik heb de familieband verbroken van buiten en van binnen. En daarom kan ik dit theater…

We zaten samen aan een tafeltje in het grand café van de stad waar ik woonde. Haar zwarte krulhaar in een losse staart, met enkele witgrijze haren bij de slapen. Net als mijn moeder en oma is haar vader door dezelfde ziekte getroffen. Sinds kort woont hij in een verpleeghuis. Na het overlijden van onze moeders vonden mijn nichtje en ik elkaar weer.…

Oh jazeker zijn ze er, ze laten zich niet zien niet echt dan maar ze zijn er zeker weten want: een twintigtal jaren geleden kwam er een goede bekende langs die meer wist en zag dan de doorsnee mens. Met die term wil ik niemand voor het hoofd stoten want er zullen altijd mensen zijn die meer zien dan een ander en zo ook deze. Hij kwam langs en maakte…

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus. De envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en van haar vriendin en hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand…

De foto toont ons, de beide zusjes, op een schommel. Saamhorig, kwetsbaar, argeloos, onschuldig. Omringd door boomstammen in het befaamde bosgebied van Oisterwijk. Als oudere, verantwoordelijke en wijzere zus toon ik de bescherming, de zorg en de liefde die ik het jongere meisje dat mijn zus is, zozeer toewens en toebedeel. Op de lang-vergeten…

Mijn arme, liefste, zieke zus is naar Tilburg, onze geboortestad, gekomen. Ze bracht postpapier mee, bedrukt met een afbeelding van een vrolijke regenboog die een klein poëtisch landschapje, een lieflijk dorpje met huisjes met rode daken overkoepelt, een tafereeltje dat bezwaarlijk de toestand of het verloop van onze tragische levens of die van het…

Het regende pijpenstelen, dus het was een perfecte dag voor een gezellige boedelverdeling. De boedelverdeling, oftewel de erfenis van onze langstlevende ouder, die weliswaar geen rijk had nagelaten waar de zon nooit ondergaat, maar door spaarzaam leven — denk aan het in zeer dunne laagjes uitsmeren van schoensmeer en nooit meer dan één klein lepeltje…

De nieuwe dag, die ons nog altijd geschonken wordt, heeft zich aangekondigd met uitbundig licht en met een bleke hemel achter het geboomte aan mijn venster. De Tilburgseweg, omringd door de pontificale villa's van de welgestelden, verbindt als vanouds Tilburg en Goirle. In het dorp ben ik welkom bij de bejaarde vroegere vriendin van mijn familie…

Onze oma hadden wij een bijnaam toegekend. We noemden haar met een erenaam "oude oma". Dit in tegenstelling tot de andere, meer levenskrachtige oma die zonder slag of stoot, ziekte, zwakte of misselijkheid haar leven voortzette tot aan haar drieënnegentigste levensjaar. "Oude oma" rustte steeds in languissante berusting op de sofa, langdurig…

Ook en vooral als men sinds jaar en dag moet verblijven in een inrichting ziet men zijn familie graag. Het zijn de broer en zus naast wie men in vroege kinderjaren de eerste, wankele aanzetten van het leven meemaakte. En zo ontluiken in de vroege lente de fragiele bloesems die uitgroeien tot volle, weelderige volwassenheid. De zussen en de zwager…

Toen de hemel bedekt was en een spatje regen neerdaalde en ons verraste, zou ze me komen bezoeken en ze zou op de fiets komen vanuit het naburige dorp. De lange, lange jaren waren gepasseerd en nu zouden we elkaar weerzien. En ik herinnerde me zozeer hoe ze als het ware deel uitgemaakt had van onze familie en hoe we geconfereerd hadden bij talloze…

Een frivool citroengeel vlindertje dartelde die morgen in de door haarzelf verzorgde voortuin van mijn drieënnegentigjarige tante. Het kondigde een nieuwe zomer aan, tevens een zomer in het leven van de oude mevrouw waar we zeer op hoopten maar die wellicht nauwelijks nog in het verschiet lag. We hadden via de provinciehoofdstad het dorp bereikt…

Mijn uitgever zei nog voordat het boek een titel had, dat 'Het Kleine Verschil Dat Alles Verandert' ook door mensen met een MBO-opleiding moest kunnen worden gelezen. Hoewel ik vaak hoor dat mijn teksten goed te lezen zijn, heb ik daar dan ook rekening mee gehouden. Mijn goede moeder belde me en vroeg of ik wist dat er een serie over de Sacklers…