Verhalen

Zijn beschermengel

Oh jazeker zijn ze er, ze laten zich niet zien niet echt dan maar ze zijn er zeker weten want: een twintigtal jaren geleden kwam er een goede bekende langs die meer wist en zag dan de doorsnee mens.

Met die term wil ik niemand voor het hoofd stoten want er zullen altijd mensen zijn die meer zien dan een ander en zo ook deze. Hij kwam langs en maakte de opmerking: je zult wel veel last van je rug hebben, ondanks dat hij daar niets van wist of gehoord had.

En ja, hij had veel last van zijn rug en de beste man zei: daar kan ik wel verlichting in aanbrengen…
Weet je, wat niet weet deert niet en dus, gaat hij “aan de slag“ en als ik een paar uur later thuis kom is de beste man gesloopt en mijn eigen mannetje rugpijn-vrij.

Dat dit een slopende actie was, dat was te merken ook. Hoe het precies werkte weet ik heden ten dage nog steeds niet (want de vriend is niet meer) maar in de weken erna kwam hij regelmatig langs.

Dan zegt hij tijdens een soort ‘sessie‘ dat ene Willem over hem waakt, maar hoe we ook peinzen, denken en piekeren er komt helemaal geen Willem in onze gedachten boven drijven!

Vreemd toch? Dat zo’n naam je bezig houdt is natuurlijk logisch, maar als we veel later beiden in bed liggen, het licht uit en welterusten gezegd hebben, schiet ik omhoog en roep: ohhhh Ome Willemijndert!

Het licht gaat weer aan en we kijken elkaar stomverbaasd aan, verroest, die is het! Die moet het wel zijn. Immers noemden we hem nooit voluit bij zijn naam maar zeiden altijd: Ome Willem!

Nee, hij is (ook al) niet meer onder ons maar één ding is zeker: Ome Willemijndert zorgt voor hem, is er als hij hem nodig heeft en na de enerverende decembermaand zeiden we vorige week wederom:

Dank je wel Ome Willemijndert, dat je nog maar lang zijn beschermengel mag zijn.