Wassen in de modder.

"Vader vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen."
Dat wisten de mannen die Jezus kruisigden inderdaad niet. Ze meenden oprecht dat ze de opdracht hadden gekregen om een misdadiger te kruisigen. Zijn eigen volk had hen die opdracht gegeven. Ze wisten niet wat ze deden.
Deze onwetendheid is niet van toepassing op een narcist. Die weet dondersgoed wat hij of zij doet.

Mijn moeder is een narcist. Een narcist die weet wat zij doet, want zij zegt letterlijk: "Laat mij nu maar, ik weet dat het verkeerd is, maar ik moet dit nu eenmaal doen."
Dan slaat ze toe om vervolgens te jammeren dat je het nu niet meer terug kunt draaien. Heel de familie redderde door het huis om de zaken weer op orde te brengen, roepende 'dat ma het niet wist en dat ma dat niet kon weten'.
Op de gezichten van mijn broers ligt deze ontreddering vastgeplakt. De zogenaamde weerloze moeder met haar brave zonen die klaar staan als soldaten om al haar fouten goed te praten. Dat heet bij ons familie loyaliteit.

Mijn zus heeft dit masker afgezet. En ik kan mij niet herinneren het ooit te hebben gedragen, want ik ben niet meegegroeid in dit theater omdat ik naar een internaat werd gestuurd als 'moeilijk opvoedbaar meisje'. Vader was ertegen om een kind het huis uit te zetten, maar moeders wil was wet. Uiteindelijk kwam ik er beter vanaf dan de rest van de familie omdat ik als prille puber al niet meer onder de directe invloed van moeder stond. Van mijn jeugd af aan ben ik buiten gesloten. En de enige die een bewust christen werd.

Volgens mijn medegelovigen moest en zou ik mijn moeder vergeven, want ze wist niet wat ze deed. Zo werd mij verteld. En zoals ik later hoorde, hebben meer lotgenoten deze trauma herhalende christelijke psychische terreur ondergaan. Het verhaal wilden ze niet horen. Zij zagen alleen mijn aandeel. Het ging nooit over het aandeel van mijn moeder in deze ruzies met haar. De kortzichtigheid hiervan deed pijn en zette me aan het denken. Na lang overwegen kwam ik tot het besluit mijn moeder niet te vergeven voor al haar misdaden tegen mij en tegen haar hele gezin, want zo heeft Jezus het mij voor gedaan als hij aan het eind van het Johannes evangelie zijn volgelingen met vrede zegent, de geest over hen blaast en zegt: "Als jullie iemands zonden vergeven dan zijn ze vergeven; vergeven jullie ze niet, dan zijn ze niet vergeven."

Met het oog op narcistische personen is deze uitspraak van Jezus zeer belangrijk om niet in het web van de narcist verstrikt te raken. Een narcist die vraagt om vergeving, meent er dikwijls niets van.
Mijn moeder deed dit. Vals berouw met als doel mij opnieuw voor haar kar te spannen nadat ik met haar had gebroken. Zij had mij nodig om me te betrekken in haar misdadige plannen tegen mij om de schuld op mij te kunnen leggen.
Dit was de laatste keer dat ik erin trapte en tot het besef kwam dat mijn moeder een gevaarlijke leugenaar is.
Het was een geweldige schok. En zo komt het dat ik mij jarenlang buiten-kerkelijk en buiten de traditie om heb beziggehouden met de vraag wat 'vergeving' nu eigenlijk inhoudt.

Vergeving moet gevraagd worden lees ik in de bijbel. En de veroorzaker moet worden aangewezen De betere psychologen beweren dit ook. Dit is niet meer dan logisch. Wie niet weet dat hij kwaad doet, kan geen vergeving vragen. Wie wel weet en niets vraagt, wil niet vergeven worden. Doorgaans laat ik dan los. En geef al mijn verlangens naar vergelding aan God. Zo heb ik dat gedaan betreffende mijn moeder, die zich bewust is van haar misdaden, zeggende: "Als ik oud ben dan rolt het tapijt zich terug."
Ze verwacht de rekening.

Mijn broers weten oprecht niet wat ze doen. Ze zijn afgericht om de kolen uit het vuur te halen voor hun moeder en om mij als de oorzaak van de familieproblematiek te zien. Ze zijn niet in staat om op grond van een eerlijk onderzoek een conclusie te trekken omdat ze slechts één kant van het verhaal willen horen. Voor hen zijn zowel moeder als ik goed en fout.
"Die twee", zegt een van hen met dezelfde minachting als zijn moeder. En ook ik heb mij schuldig gemaakt aan deze minachting totdat ik me ervan bewust werd dat dit de overdracht van onze moeder is. Toen legde ik de minachting af als een jas die mij niet past.

Mijn broers zijn volwassen kerels die van kind af aan zijn besmet met het narcistisch gif van minachting. Zij zitten muurvast in het verleden. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, aangezien ik zelf jaren achtereen in deze modus heb gezeten en zij veel langer dan ik, als kinderen onder haar invloed stonden. De weg uit dit doolhof is zoiets als 'jezelf wassen in de modder'.
En dat is mogelijk.

Eén van mijn vele lotgenoten is slachtoffer geweest van ouderverstoting. Opgejut door zijn narcistische moeder, heeft hij zijn vader levenslang gehaat uit de grond van zijn hart. Hoewel hij nu weet dat hij nog maar een kind was, weet hij ook dat hij ermee doorging toen hij als volwassene inzag dat hij werd opgejut door zijn moeder. Wanneer de narcist voor je is omdat je zijn of haar spel meespeelt, voelt dat aangenaam aan. Hij nam dit zichzelf kwalijk nadat hij zijn 'grote misdadige' vader klein en aangetast door een ziekte in een doodskist zag liggen.
Twaalf jaar na de dood van zijn vader had hij een droom waarin vader en zoon vrede sloten. Hij schreef er een gedicht over en nu is zijn vader in zijn hart. Voor altijd is het vergeven.

Als een man zich niet kan verweren ten opzichte van zijn narcistische vrouw, zelfs niet om zijn kinderen te beschermen, dan schaamt hij zich. Die schaamte is onterecht.
Mijn broers zijn daar nog lang niet. Mijn zus inmiddels wel, ze is niet meer bruikbaar voor moeder. Een onterechte schaamte blokkeert de volledige bewustwording.

In ons gezin van herkomst is bewustwording een taboe, want onze moeder is bang voor ontmaskering. Daarom beweert ze stellig dat bewustwording iets voor fijngevoelige mensen is en wij zijn harde werkers die geen tijd hebben voor dat soort 'spinsels'. En wee wie tot andere opvattingen komt dan moeder! Je wordt onherroepelijk buitengesloten.

Wij, volwassen kinderen, hebben de bizarre opdracht onze moeder te verraden om onszelf te bevrijden uit haar waan. We moeten een samenleving vol stuurlui aan wal trotseren en misschien houden we geen vriend meer over. Aan het eind van deze wasbeurt in de modder komt het volle besef dat ons leven nep was, niets dan acteurs in het theater van onze narcistische moeder.

Een normaal mens wil vergeven worden, een narcist heeft niks verkeerd gedaan. Vindt zij zelf. Ik heb haar uiteindelijk losgelaten, niet vergeven en daarmee ben ik in vrede, omdat ik doe wat God van mij vraagt.

narcisme vergeving loslaten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 109