Alle inzendingen over Paula Pausini

De Laura Pausini World Tour 96/97 was een groot succes en je gaf in het Vaticaan een bijzonder privé-optreden voor paus Johannes Paulus II. Pausini bij de paus. De oude snoeperd! In 1998 verscheen het Italiaanse album 'La Mia Risposta' en de Spaanse variant 'Mi Rispuesta'.…

Paula was klaar met koken, de tafel stond gedekt. “Lotte, Hans, Jennie, eten!” riep ze. Niets. Ongeduldig klopte ze op Lottes kamerdeur. Gesmoord klonk het: “Geen honger. Hoofdpijn.” Kribbig vroeg Paula: “En Hans?” “Moest onverwacht weg.” Paula liep naar de zoldertrap. “Jennie, eten!” Jennie gaf geen antwoord.…

Moeder was al meer dan twee jaar dood en Paula woonde met haar man en hun jongste zoon nu in vaders oude woning. "Lieve Wilma. Wanneer kom je me weer eens opzoeken. Ik mis je ontzettend, meid. Paula zegt, dat je niet meer bij haar woont, maar daarom kan je me toch komen opzoeken?…

Als Paula het goed vindt.’ Die knikte afwezig. ‘Wat is er?’vroeg ik. ‘Nou, ik ben aan het denken.’ ‘Waar aan?’ ‘Nou, waar jij moet slapen.’ Verdomd. Ze had gelijk. Weer een visioen, voorshands ongedefinieerd. Wie dan leeft ....…

Kyra is mijn naam. Ik kom uit Turkije. Uit de plaats Kusadasi. En heb ooit het moslim-geloof gediend. Dromen zijn meestal zoet. Maar mijn dromen waren niet zoet. Ze waren als hete kolen. Hete kolen waaraan ik me velen malen heb gebrand. Op de 15e verdieping van een oud flatgebouw woonde ik als 18-jarig meisje met een 27-jarige man. Ook een Turk…

Nadat hij de deur had dichtgesmeten durfde ik me een kwartier lang niet te verroeren. Bang dat hij terug zou komen. Na dat kwartier sloop ik naar de deur en luisterde met mijn oor of ik iets kon horen. Ik hoorde gelukkig niets. Moedeloos liep ik de kamer weer binnen en zonk neer op een stoel. Ik begon met schoonmaken maar had niet eens het juiste…

We hadden het heel goed thuis. Mijn vader was makelaar. En mijn moeder arts. Ik was het kind dat van het ene naar het andere familielid werd geslingerd. Ik beschouwde mijn opa en oma meer als een vader en een moeder. Maar toch genoot ik van de rijkdom die we thuis hadden. Ik was enig kind, mijn ouders wilden er niet meer. Daar hadden ze helemaal…

Mijn spieren deden pijn. Ik opende mijn ogen. Waar was ik? Ik keek om me heen. In een bed? Vreemd! Ik kon me niks meer herinneren. Ik keek nog een keer goed om me heen. Nu zag ik het pas. In een ziekenhuis. Daar zat een knopje waar ik op moest drukken. De bel. Haastig kwam er een verpleegkundige naar me toe. Ze vroeg aan mij wat er aan de hand was…

Waar was ik in beland? Ik knipperde een paar keer met mijn ogen. Was het maar een droom dan werd ik tenminste wakker. Maar het was werkelijkheid. Nee! Dit kan niet, schreeuwde ik. Nee! Wat gebeurt hier? Langzaam deed ik een stap naar voren. Ik stuitte tegen een hard voorwerp aan. Met bevende vingers zocht ik naar mijn zaklamp. Het vage licht maakte…

In de spiegel keken een paar ogen mij aan. Grote ogen. En blauw van kleur. De lange zwarte haren vielen losjes over mijn schouders. Kritisch keek ik naar mijn eigen gezicht. Waarom had ik eigenlijk een spiegel nodig? Ik wist zelf wel dat ik er mocht wezen. Velen vrouwen waren jaloers op mijn uiterlijk. Ik ben slank en heb de rondingen op de juiste…

Ik keek even achterom en stak joviaal mijn hand op. Dag! Tot vanavond! Mijn vriend lachte naar me en gaf mij een knipoog. Met een blij gevoel rende ik snel naar mijn auto. Ik moest opschieten anders kwam ik nog te laat op mijn werk. Harder dan normaal reed ik de snelweg op. Ik werk bij een dierenkliniek. Het werk fascineert me. Als dierenassistente…

De rouwkaarten lagen netjes op stapels voor mij op de tafel. Samen met mijn zus keken we of we niemand hadden vergeten. In totaal waren het er vierhonderd en vijftig. Ik keek naar beneden. Van mijn zwarte schoenen naar mijn zwarte trui. Ik snikte en dacht: Waarom was je toch weggegaan? Mijn kind. Tessa! O lieverd, je bent maar vier jaar geworden…

Ik wist me gewoon geen raad meer. Zal ik nu wel of niet gaan? Ik besloot er nog even over na te denken. Snel verstopte ik de brief in de kast onder mijn nachtjaponnen. Daar zou Yusuf niet gaan zoeken overtuigde ik mezelf. Opeens rook ik een verdacht luchtje. Haastig rende ik naar de keuken. Verdorie, mompelde ik. De aardappelen zijn aangebrand.…

Ik voelde dat er aan mijn arm werd gerukt. ‘Wat?….Wie?…’, stamelde ik slaperig. Ik deed mij ogen open en staarde in het gezicht van Yusuf. ‘Er is telefoon voor je. Ik weet niet wie het is. Maar ik ga dit zaakje grondig uitzoeken Kyra’. Nu zat ik helemaal rechtovereind in me bed. ‘Wie dan?’. ‘Ene Jorrit’. Mijn gedachten gingen razendsnel. Dat is…

De spaarpot van Yusuf zou een oplossing kunnen zijn, bedacht ik me ineens. Met bevende handen liep ik naar de spaarpot die onder zijn nachtkastje lag. Het was mijn enige redding. Stelen? Ik zou dat anders nooit gedaan hebben. Maar in een noodsituatie als deze moest ik wel. Ik kreeg de spaarpot niet open en werd steeds zenuwachtiger. Verdorie!, mompelde…

We hadden een spoedoverleg. In de eerste instantie was niemand het er mee eens. Ze moesten er wel hartelijk om lachen maar vonden het kwetsend, laat ik maar zeggen. En zeg nu zelf dat was het eigelijk ook wel. Dus was dit onderwerp van de baan dacht ik. Maar nee hoor. Toen ik mijn cliënt weer sprak, vroeg hij me of ik wat wist. Ik werd spontaan rood…

Medelijden vervulde mijn hart. Hoeveel gesprekken had ik wel niet met hem gehad. Ik bladerde door zijn dossier. Aha 25 al. En nog geen resultaat. Man 28 jaar. Opleiding: HBO. Uiterlijk: Lang,knap,breed geschouderd. En zo nam ik zijn gegevens eens door. Misschien vraag jij je af? Waar gaat dit over. Nou dat zal ik eens vertellen. Ik ben werkzaam als…

Ik stond met een injectiespuit in mijn rechterhand. Een eenzame traan gleed langs mijn wang. Dit moest de oplossing zijn. Ja, wel een erg laffe oplossing. Dat hoeft niemand mij te vertellen. Maar mijn verdriet is veel te groot. Hij had iets in mij los gemaakt. Een vreselijke pijn. Mijn gedachten dwalen terug naar ons laatste gesprek... ...Bas keek…

We zijn buren, en toch heb ik het gevoel dat hij heel ver van mij afwoont. Slechts een wand scheidt onze woningen. Maar onze harten bereiken elkaar niet, daartussenin staat een hoge muur die niet gauw te doorbreken is. Ik was al maanden verliefd en verzon allerlei smoezen om de man eens uit te nodigen. “Je moet hem op de koffie vragen”, zei mijn…

Eenzaam maar met een hart vol liefde voor de natuur loop ik langs het strand. Met mijn blote voeten in het koude water. Er is helemaal geen warmte te vinden in de woeste golven of in de trieste duinen. Toch heb ik het warm. Mijn wangen gloeien en mijn vingers tintelen. Mijn haren waaien wild omhoog, en uit mijn neus loopt water. Nee, mooi kun je mijn…

‘Weet je wel dat ik het altijd heb gewaardeerd dat je elke zaterdag een bosje bloemen voor me mee nam? En dat ik het heel lief vond als je de afwas voor me deed, terwijl je heel de dag hard gewerkt had?’ Je had een vreselijke hekel aan winkelen, en toch deed je het. Geduldig ging je de ene winkel in en de andere winkel uit. Ik liet het niet merken,…

Alle ogen waren op mij gericht. Mijn handen voelden zweterig aan. Een rode blos gleed over mijn gezicht. Oef…wat had ik het warm. Een lange jongen met een grote mond nam het woord. ‘Welkom op onze studentenvereniging! Zoals je al wel gehoord hebt, moet iedereen hier die nieuw is een soort van een opdrachtje uitvoeren’. Het sarcasme in zijn woorden…

Met een hulpeloze blik in mijn ogen keek ik naar de man naast mij. Deze had gelijk door dat er iets goed mis was. Met zijn vlotte babbel loog hij een goede smoes bij elkaar. Zijn smoes werd mijn redding. Hij vertelde dat mijn nieuwe paspoort in Nederland lag. De vrouw twijfelde en bleef met haar priemende ogen mij aankijken. Ik begon me steeds ongemakkelijker…

Het was alsof het zwaard in mijn linkerhand een zwaar gewicht had. Glanzend, scherp en met het doel om mezelf daarmee te doorboren. Maar het was nog de vraag of ik dit werkelijk zou gaan doen. Ik stond in een schemerige kamer, die verlicht werd door een zwak vlammetje. De eenzame kaars was al voor de helft opgebrand. Achter mij stond een tafel. Ik…

Ik leg mijn hand op mijn buik. Mijn ogen staan moe en angstig. Ik moet hier weg. Het kind kan elk moment geboren worden. Ik heb te lang gewacht om weg te gaan. Het gevaar licht op de loer. Traag sta ik van mijn stoel op. Ik voel een felle pijnscheut door mijn buik gaan. Ik pak met lome bewegingen mijn jas van de kapstok en trek die aan. Nog één keer…

Ik stond naast het sterfbed van mijn opa. Zijn klamme warme handen lagen op het laken. Ik keek ernaar. Ik hoopte op een wonder, maar wist dat dit er niet zou komen. Opa zou sterven. Zijn ademhaling ging steeds sneller en onregelmatiger. Een traan gleed over mijn wang, en drupte op het laken. Opa keek mij aan. ‘Kind…ik hou van je’. Het kwam er heel moeizaam…

Over een paar dagen is het weer dodenherdenking. Maar voor mij blijft het altijd dodenherdenking. Het is niet die ene dag voor mij. Mijn opa en oma zijn allebei omgekomen in de tweedewereldoorlog. Gestorven in onvrede. Begraven in verdriet. En herdacht in gemis. Ik stond voor een wit graf. Eén steen, tussen honderden. Maar juist die ene steen, is…

Hoe verdrietig en tegelijkertijd hilarisch. Het ene moment hoor ik Marco Borsato met zijn nummer ‘rood’, en het andere moment brengt het nieuws mij bij de keiharde werkelijkheid: een aardbeving, met als gevolg rode kleuren. Gewonden en doden. Ik bedacht me geen moment en probeerde die rode kleur eens anders te omschrijven dan liefde, rozen, en rode…

Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit. Ik dacht in de eerste instantie dat ik het verkeerd had gelezen. Ik vind Negativiteit Verschrikking en Duivels een betere benaming voor deze ziekelijke partij. Als deze partij zich doorzet, wat ik sterk betwijfel, ontstaan er rellen tussen goed en kwaad. Ik denk dat we even moeten bekijken hoe dit zich zou kunnen…

Jij zag mij, en ik zag jou. Even dat oogcontact. Toen wist ik het…met jou zou ik oud willen worden. Je keek mij aan, je blik was intens. Waarom zag je mij niet over het hoofd? Waarom moesten wij elkaar ontmoeten? Jouw armen hadden vanmorgen nog je vriendin omarmd. En nu lagen je armen om mij heen. Ik voelde me doodongelukkig. Ik wist dat ik je nooit…