Hoe mijn leven veranderde.

Ik keek even achterom en stak joviaal mijn hand op. Dag! Tot vanavond! Mijn vriend lachte naar me en gaf mij een knipoog. Met een blij gevoel rende ik snel naar mijn auto. Ik moest opschieten anders kwam ik nog te laat op mijn werk. Harder dan normaal reed ik de snelweg op.

Ik werk bij een dierenkliniek. Het werk fascineert me. Als dierenassistente kan ik mijn liefde voor dieren goed kwijt. Van kinds af aan was ik al gek op alles wat dier was. Behalve spinnen. Nee, daar moest ik toch echt niets van hebben. Misschien vind je het raar. Maar ik zou nog liever een leeuw tegenkomen dan een spin.

Ik was te diep in gedachten verzonken en zag de vrachtwagen die me met een hoge snelheid wou inhalen niet. Totdat ik opeens heel hard hoorde toeteren. Van schrik stond ik boven op mijn rem in plaats van uit te wijken. Ik wist niet meer wat ik deed en verloor de macht over mijn stuur. De vrachtwagen knalde met een rotgang op mijn kleine fiat. Een pijn als van een mes die mij doorboorde gleed over mij heen. Ik zag een waas van rood voor mijn ogen. En duizenden glinsterende stukjes glas. Toen werd alles stil rondom mij.

....Een fel licht dat mij vanaf boven bescheen. Een warmte die comfortabel was. Een tevredenheid die over mij kwam. Ik was in een tunnel van vrede beland. Het was goed. Geen pijn en geen verdriet. Mijn vriend riep vanuit de verte naar mij. Maar ik kon hem niet verstaan. Hij bleef wazig. Terwijl het licht als maar helderde werd. Ik rook een geur van bloemen. Het maakte me blij. Maar ik balanceerde op een randje. En dat randje was de dood.

Toen mijn vriend werd opgebeld met de mededeling dat hij direct naar het ziekenhuis moest komen, raakte hij in een shock. Zijn vriend bracht hem naar het ziekenhuis. Hij zag mij liggen op de intensive care. Geheel buiten kennis. En aan allerlei apparatuur verbonden. Hij die nooit huilde, hij huilde nu als een klein kind.

Elke dag kwam hij bij mij. Maar er veranderde niets. Ik bleef in coma. Mijn arm was verbrijzeld, die zou ik nooit meer soepel kunnen gebruiken.

Er kwam een dag. Een dag waarop het vier maanden geleden was dat het fatale ongeluk gebeurde.
Mijn vriend kwam nou om de dag. En een verbitterde trek was op zijn gezicht te zien. Maar die bleef er ook. Zijn gezondheid had te kampen met een diep verdriet. Om wat ik was geworden. Een lichaam dat in leven werd gehouden door machines. Een lichaam dat leek als een pop.

Maar ik ontwaakte wel. Dat gebeurde op tweede kerstdag. Mijn vriend was net weg toen ik mijn ogen opende. Het leek wel of ik zweefde en heel hard terecht kwam op een stenen vloer. Toen opende ik mijn ogen. Bevreemd keek ik naar al die apparatuur die om mij heen stond. Ik probeerde te draaien. Net op dat moment ging er een fel lampje knipperen. Verzwakt staarde ik naar een arts en twee verpleegkundigen die mij kwamen begroeten. Ik lachte wat bevreemd en begon gelijk mijn ervaring te vertellen. De blik van medelijden op het gezicht van de arts ontging mij niet. Ik stopte abrupt met mijn verhaal over mijn bijna dood ervaring, en keek de andere kant op. Op al hun vragen gaf ik slechts een ja of een nee.

Mijn vriend was verwonderd en blij te gelijk. Ik huilde van blijdschap en we kusten elkaar. Het was een diepe bezegeling van onze liefde. Tenminste dat dacht ik. Want het ging vanaf die tijd niet goed met onze relatie. Hij begreep mijn ervaringen niet en beschreef dat als een soort fantasie. Ik zei hem dat het de werkelijkheid was. Hij wilde mij niet geloven. Dat was voor mij als een klap in mijn gezicht.

De resterende tijd die ik in het ziekenhuis moest verblijven verzocht ik hem mij niet meer te komen opzoeken. 'Ga weg en blijf weg' was het laatste wat ik tegen hem zei.

Onze liefde heeft niet lang stand gehouden. En ik haatte het ongeluk dat ooit in mijn leven was gekomen. Het heeft me mijn vriend en bijna mijn leven gekost.

Ooit hoop ik wel iemand tegen te komen die mijn bijna-dood-ervaring niet als een fantasie ziet maar als iets wat mij is overkomen.

BDE ongeval geloven ongeval geloven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.9 met 11 stemmen 1.236