Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een ongeluk is gauw gebeurd

Het huis waar de achtjarige Jennie en haar pop Rubberientje woonden, was groot. Een oud, zes kamers tellend landhuis. Een zolder strekte zich boven het hele huis uit.
Die zolder was vol rommel. Een zware kist en nog veel meer.
Mama kwam en zei: “weg allebei, ik wil deze zolder brandschoon maken!”
Maar vlug nog had papa een matje met een schommel voor haar gemaakt, met een trampoline daarnaast.
Zodat Jennie vanaf de schommel lekker op de trampoline kon springen.

De begrafenis duurde kort. Tante Paula was er natuurlijk. Oom Hans en tante Lotte waren er ook. De anderen kende Jennie niet goed, haar gedachten waren mistig, af en toe hoorde ze woorden als ‘vliegramp’… ’arm kind’… ‘familie?’… ‘verre familie geloof ik…’

Na de begrafenis woonden tante Paula, oom Hans en tante Lotte bij Jennie.

Zelf zat Jennie het liefst op zolder.
Naar de trampoline keek zij niet meer.
Verkleedpartijtjes met de spullen uit de kist waren vergeten.
Loodzwaar-Brandschoon-Loodzwaar-Brandschoon zoemde ze op de maat van haar geschommel. Dat waren papa- en mamawoordjes. Die moest ze niet vergeten, al wist ze niet waarom.

De dagen verstreken. Jennie zat weer te schommelen. Rubberientje hoorde ze liever niet met haar 'wees héél voorzichtig'.
Opeens kwam oom Hans de zolder op, Jennie had hem niet horen aankomen.
“Ha die Jen, fijn aan het schommelen?”
“Hmmm…”
“Heb je je pop niet bij je?”
“Hmmm…”
“Ben je je pop kwijt?”
“Hmmm… kweenie…”
“Kom eens van die schommel af, Jen, dan gaan we haar samen zoeken. Je pop heeft zich vast verstopt in die kist tussen al die kleren. Wedden? Zo’n ondeugd! Klim in de kist en verras haar, Jen!
Ik help wel, niet bang zijn voor het kistdeksel!”
Oom Hans hield met een hand het deksel vast terwijl hij met zijn andere hand tussen de kleren graaide. Jennie kwam voorzichtig dichterbij maar bleef staan toen zij Rubberientjes schelle stemmetje in haar hoofd dringend hoorde zeggen: “Blijf staan!”
Ze zag oom Hans zich diep over de kist buigen.
Ze zag ineens tante Lotte naar haar toe komen stormen.
Ze zag tante Lotte tegen oom Hans aanbotsen.
“Niet kijken, snel naar beneden,” klonk weer het schelle stemmetje.
Jennie ging gehoorzaam naar beneden.

Paula was klaar met koken, de tafel stond gedekt.
“Lotte, Hans, Jennie, eten!” riep ze.
Niets.
Ongeduldig klopte ze op Lottes kamerdeur. Gesmoord klonk het: “Geen honger. Hoofdpijn.”
Kribbig vroeg Paula: “En Hans?”
“Moest onverwacht weg.”
Paula liep naar de zoldertrap.
“Jennie, eten!”
Jennie gaf geen antwoord. Schouderophalend liep Paula terug naar de keuken.

’t Was nacht en doodstil in huis. Lotte sloop de zolder op. Haar ogen vermeden zorgvuldig de kist met…
Het gebeuren van die middag had haar behoorlijk aangepakt.
Maar vastberaden hield ze zichzelf voor: driehonderdduizend euro is een heel leuke som.
Ze wist dat Jennie de gewoonte had om vanaf de schommel op de trampoline te springen… als zij, Lotte, het voor elkaar kon krijgen om de trampoline los te schroeven en een stuk dichter bij de schommel weer vast te schroeven, zou Jennie, machteloos op de trampoline zittend, de schommel met dodelijk geweld tegen het achterhoofd krijgen. Voorzichtig begon Lotte te schroeven…

Die middag, aan tafel, zei Lotte: “Weet je wat, Jen? Jij kan toch zo prachtig mooi springen? Maar het gaat vast veel leuker als ik je opduw. Gaan we samen.”
Jennie keek tante Lotte stomverbaasd aan: zoveel tegelijk had tante nooit tegen haar gezegd.
En nog nooit had tante met haar gespeeld.
Ook Paula keek Lotte bevreemd aan, vervolgens argwanend; wat voerde Lotte in haar schild?
Toen ze klaar waren met eten, pakte tante Lotte Jennie resoluut bij de hand – “Kom maar.”
Samen klommen ze de zoldertrap op.
Paula wachtte even en sloop het tweetal toen behoedzaam na.
Zodra Jennie de zolder opkwam, zag zij dat er iets veranderd was, maar ze wist niet precies wat. Naast de trampoline zag ze Rubberientje liggen; ze had al een paar dagen niet met haar gepraat, omdat Rubberientje helemaal niet meer gezellig was en alleen maar dingen zei als ‘Pas op’ of ‘Wees voorzichtig’. Maar nu klemde Jennie het poppenhandje stevig in de hare; ze was bang.
“Rubberientje, help mij,” zei Jennie binnensmonds.
“Ga NIET op de schommel,” hoorde Jennie Rubberientje zeggen, weer met die nieuwe, waarschuwende klank in haar stemmetje.
“Klim er maar op, Jen, dan duw ik je.” Tante Lotte wiebelde de schommel uitnodigend heen en weer.
“Ga NIET op de schommel!!” klonk Rubberientje nog dringender.
“Ik ga NIET op de schommel,” zei Jennie haar na.
“Bang?” vroeg tante Lotte, “helemaal niet nodig, kijk, ik zal het je even voordoen.”
Tante Lotte wrong haar propperig lijf de schommel op en begon zich af te zetten.

Tante Lotte sprong vanaf de schommel op de trampoline – “Zie je wel Jen, niet moei…”
De schommel trof haar achterhoofd met een ziekmakende dreun.
Tante Paula krijste.
“Zeg me na, Jennie,” klonk Rubberientje bevelend – “Nu u hier tóch bent, kijk dan eerst even in de kist.” Rubberientjes stem had een barse intonatie die Jennie nog nooit had gehoord.
“Nu u hier tóch bent, kijk dan eerst even in de kist,” zei Jennie, Rubberientjes intonatie werktuigelijk nabootsend.
Ze zag tante Paula naar de kist lopen.
“Ga de zolder af en het huis uit, Jennie – nu meteen!!!” Het stemmetje klonk dringender dan ooit.

Paula keek in de kist. Bij het zien van de inhoud krijste de longen uit haar lijf.
Ze wankelde naar achter, botste tegen de trampoline aan, stak haar hand steunzoekend uit en voelde iets zachts, iets warms, iets weeks. Nog steeds krijsend draaide ze zich om. Keek. Zag. Haar gekrijs had nu niets menselijks meer. Ze zigzagde over de zolder, blindelings in de richting van de trap.

Onderaan de trap lag nu een verfrommelde hoop.

Buiten liep een klein meisje met haar pop.
Loodzwaar-Brandschoon-Loodzwaar-Brandschoon, klonk het in haar gedachten.
Dat waren woordjes van heel lieve mensen, wist ze.
Maar wie die mensen waren, kon zij zich niet herinneren.

Schrijver: Femmy, 9 maart 2005


Geplaatst in de categorie: algemeen

0.3 met 6 stemmen 1.077



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)