Alle inzendingen over We red

We reden door dezelfde straat ik wist dat je een omweg nam en dat er een afslag kwam we liepen op hetzelfde strand ik wist dat je een omweg nam en dat er een afslag kwam we leven op dezelfde planeet bij ieder van ons hang ik een telefoon aan de muur ik wilde niet dat er een afslag kwam ik wilde slingers nachten lang er is een straat…

"Kom op, sta op, we redden het wel! Ik help je, ik ben er voor je, ik zal mijn leven wagen voor jou!" Het enige wat ik van je vroeg was om me te geloven.. Je kon het niet, je wou het niet eens proberen. Je was te moe, te zeer uitgeput om me ook maar aan te willen horen. Je kon niet meer verder en je ging onder in het moeras der emotie.…

Het verschilt echt van straat tot straat, sommige straten durf je amper door, we reden gisteren door een straat waar in de deuropening van het café op de hoek een ongeschoren persoon in een voormalig wit onderhemd tegen de deurpost leunde, compleet met sigaretje in de mond en een flesje bier in de hand.…

En voor alle andere moeders, vaders, broers, zussen en andere familie die we zo hopen te redden.…

Het was een bijzondere tocht geweest en nog diep onder de indruk reden we de dijk af richting huis. Ineens zagen we een man in de verte, gebukt in het gras. Die is zeker klavers aan het zoeken voor zijn konijnen bedacht ik me. Toen we vlak in de buurt waren zei Yvonne: ”Wat doet u daar?…

We reden inmiddels op de snelweg en sloegen weldra af om langs de kronkelige Vecht onze tocht voort te zetten. Dat ging langzaam vanwege de sneeuw. De statige buitenhuizen, die de gegoede burgerij van Amsterdam op deze idyllische plaats had gebouwd, wisselden elkaar hier af.…

Zeker de middenstand, want die zijn helemaal niet te benijden natuurlijk, immers, wij - het gewone volk - redden het wel, we houden het vol met inmiddels wat extra gaatjes in het lijf vanwege de prikken natuurlijk maar we redden het wel, hebben ons aangepast aan het regime zoals men dat zo mooi kan zeggen.…

Terwijl we rijden over de dijk, komt er genoeg verkeer aan, logisch want iedereen geniet van het zonnetje, de waterkant ( we reden langs de IJssel en dat is al mooi op zich) en van elkaar. Hier en daar vriendelijk groetten we ook nog en niemand maakte ergens een probleem van totdat er twee wielrenners passeren.…

We reden wel eens naar een restaurant in een nabijgelegen plaatsje en dan tankten we daar ook. Een pompbediende herkende haar en zei ‘hallo, schatje’. Dat maakte me vreselijk jaloers... Personen uit haar omgeving probeerden mij ‘met goede bedoelingen’ te overtuigen dat ze een heel ander soort man nodig had.…

Met een vaartje reden we de parkeerplaats af en zijstraatjes in. Plotseling keerde hij het voertuig, ging een eindje terug en stopte. 'Hij staat er nog', zuchtte hij zichtbaar opgelucht. Zijn buitenlandse accent kon ik niet helemaal thuisbrengen. De wijsvinger van zijn rechterhand wees naar een auto die voor een garage stond.…

Er is 1 reden om voor mij te zijn.…

Ik had een verblijf gevonden bij een man van Algerijnse origine, die naar eigen zeggen de studentenrevolte in Parijs had meegemaakt en die ik had ontmoet op de vroegmarkt; we deelden een appartementje in Laken. 's Morgens ging ik de vader van mijn Marokkaanse vriend ophalen, met mijn ondertussen aangekochte auto, en we reden samen naar ons werk.…

Na enkele handdrukken reden we naar de locatie, die ik voor ogen had. We reden twee keer dood, maar daarna waren we er vlot. Ik was de dag daarvoor al op de lange steiger geweest om te oefenen, want mijn geheugen is een zeef. Ik zag het runenteken dat ik had achtergelaten.…

Dan tweemaal links en we kwamen weer op de hoofdstraat. Langzaam reed ze door, zonder lawaai te maken. Na een bocht stopte ze, deed de rits naar boven (‘anders vat ik kou’) en gaf vol gas. We reden ons reisdoel binnen. Een oud stadje aan een langzaam stromende rivier, met een citadel op een hoge heuvel, die het plaatsje overzag.…

Dan tweemaal links en we kwamen weer op de hoofdstraat. Langzaam reed ze door, zonder lawaai te maken. Na een bocht stopte ze, deed de rits naar boven (‘anders vat ik kou’) en gaf vol gas. We reden ons reisdoel binnen. Een oud stadje aan een langzaam stromende rivier, met een citadel op een hoge heuvel, die het plaatsje overzag.…

Waar geloof kan verblinden, kan de rede zo vol van zichzelf zijn dat er geen ruimte meer over is voor de waarheid.…

We reden naar het asiel en onderweg werd overwogen wat bij ons zou passen en wat we eigenlijk wilden. Ik had geen flauw idee, behalve dat ik zeer zeker wist, wat ik niet wilde.…

De golf is weer bezig met een opmars en dus houden we ons gedeisd, blijven zoveel mogelijk in onze eigen omgeving al is het alleen al omdat we geen risico willen lopen, maar dat ook zeer zeker niet willen zijn!…

We reden door mijn stad langs prachtige burgerinitiatieven. Ik sprak door de microfoon over mijn idee: 'De Holle Bolle Kikker'. Een foto van dit moment prijkt nu boven mijn column in zijn magazine. Een positieve schreeuw om hulp op de weg van de lange adem. Keurig naast het verhaal van Daan Roosegaarde, de man van de lichtgevende fietspaden.…

We reden de oprijlaan van de vrijstaande eengezinswoning op waar mijn oom en tante woonden. Met piepende remmen kwam de Japanner tot stilstand. Opgetogen werden we door het hoogbejaarde echtpaar verwelkomd: ze waren oprecht blij dat we hen met een bezoek vereerden. In feite waren ze na al die jaren nog geen spat veranderd.…

Wij vloeken als de pest maar het hielp niets want alles wat we zagen was de chauffeurs bezonnebrilde breed lachende gezicht in de achteruitkijkspiegel met zijn duimpje omhoog, die gilde door het bonken van de in kuilen klappende auto heen dat het veel korter was op deze manier. We reden niet harder dan dertig schat ik zo.…

We reden niet één baantje, nee, uren en uren achter elkaar krasten onze schaatsen, in hetzelfde ritme, over het ijs. Praten deden we niet. Dat was ook niet nodig. Zijn nabijheid was meer dan voldoende. Het was zo romantisch!…

‘Kom, we gaan even naar Opa.’ Anita had het beheer over mijn dagelijks leven doeltreffend overgenomen. De Harley ronkte sonoor. We reden naar de rand van de stad. Ze stopte bij een poort, waarboven een bord hing. “Piet Kroes. In lompen en oude metalen.” Anita glimlachte. ‘Opa was vroeger lorrenboer.…

We reden de deur uit en gingen met de lift naar beneden. Het liefst hadden we een route genomen waarop we geen mensen zouden tegenkomen, maar dat bleek onmogelijk, zodat we al snel te midden van een flink aantal verbaasd kijkende mensen voor een voetgangersstoplicht stonden te wachten.…

We wisten al dat we Olita provisie verschuldigd waren als we via hem een huis zouden kopen. We hadden ons namelijk in Nederland al goed voorbereid op alle rampen die er voor aspirant-kopers van een huis in Italië in het verschiet lagen. Het was opletten geblazen! Zich niet bewust van mijn argwaan reed Olita in volle vaart verder.…

We vulden twee koffers, een rode en een gele, en staken in de éne valies mijn kleren en in de andere valies kleren van Joren. Als hij uit het ziekenhuis mocht, zouden ze hem naar ons brengen. Sonja zette me in haar auto en we reden weg.…

Gerrit maakte het goed met een paar borrels en we reden luid zingend naar huis. Zelfs de koeien keken naar ons en een boerendochter zwaaide naar ons en wij terug zwaaien met kusjes tekens. Toen ik verhaaltje opschreef dacht ik, Kees waar ben je mee bezig, het goot buiten en het was koud.…

Het was op een vrijdagavond, redelijke temperatuur in het voorjaar, we zouden uitgaan in de binnenstad. Ze had een hoed op, want ze was artistiek, we kwamen op straat een groepje jongeren tegen, niet veel jonger dan we zelf waren. Ze liepen op haar af en begonnen haar te treiteren, spugen, hoed jatten.…

We reden naar huis en aten een broodje en hij besloot dat hij de avondmaaltijd ook wel bij ons wilde eten. Dan kon hij nog even met Opa spelen. Mama vond het ook goed en Bram vertelde dat hij vis wel lekker vond. We spraken af dat we die na school op de markt zouden gaan halen. ‘We kunnen die natuurlijk ook zelf vangen’ grapte ik.…

Plotseling was Pavel uit Oekraïne verliefd op Bjarne zoals bleek uit een droom die hij in een mailbericht had beschreven: “We reden naar het hotel, het personeel ontmoette ons en gaf ons een sleutelkaart voor de kamer, onderweg naar de kamer gingen we de lift in en kusten daar hartstochtelijk, toen je me aanraakte, had ik ongelooflijke sensaties over…