Vlekje

Ach, ze wilden zo graag een poes en riepen: Hè, mam, toe nou! Ah, waarom nou niet?
Nou, dat was voor mij helder en klaar, ik had geen zin in een klein vies katertje dat steeds maar overal op of tegenaan pieste. Nee, voor mij hoefde het helemaal niet!
Maar ja, zij waren met twee en verbazend vasthoudend. En op zekere dag, vermoedelijk in een vlaag van verstandsverbijstering, stemde ik toe!
Vooruit dan maar weer, maar geen kleine kater dit keer. We reden naar het asiel en onderweg werd overwogen wat bij ons zou passen en wat we eigenlijk wilden. Ik had geen flauw idee, behalve dat ik zeer zeker wist, wat ik niet wilde.

We mochten rondkijken in het kattenverblijf en de eerste die onze aandacht trok, was een schattige jonge poes, die vrolijk naar ons toekwam en zich heel makkelijk liet aaien. De beslissing leek al haast genomen, wat een schatje! Toch wilden we de andere katten ook nog bekijken, maar dat vond ons Moortje niet zo fijn en hij volgde ons op de voet. Bij elk mandje waarin we keken, begon hij de andere kat uit te dagen. Toen hij ook nog aan één van ons begon te plukken, kreeg ik ineens een visioen. Die klein schat zag ik zo in de gordijnen hangen. Misschien moesten we dan toch maar een andere kiezen.

In het buitenverblijf zaten ook nog een aantal exemplaren, heel grote grijze katers, de één nog groter en zwaarder dan de ander. Eh, nee, de onze zat hier niet bij. Binnen bleven we aarzelen en kijken en aaien, tot één langzaam wakker leek te worden en zich wel wilde laten vertroetelen. Okee, we waren verkocht, niet in de minste plaats door zijn prachtige gevlekte vacht. Of zijn... het was dus een vrouwtje.
Aan de balie werd het paspoortje ingevuld, nog wat wetenswaardigheden uitgewisseld en Vlekje was van ons. Eén van haar hoedanigheden was 'heel lief voor kinderen' en ook 'beslist een buitenkat'.

Toen ze enkele dagen bij ons was, begonnen we echter aan de juistheid te twijfelen. Na enige malen aaien over haar kop, tilde ze heel langzaam haar voorpootje op, richtte de oren iets naar achter en ... pats, gaf ze een gemene krauw. Dit ritueel bleef zich dagelijks herhalen. Maar wie goed op de signalen lette, kon haar uithaal wel ontwijken. Toen ze veertien dagen binnen had gezeten, dachten we dat we haar een groot plezier zouden doen met haar buiten te laten spelen. Maar nee, ze vloog onder de barbecue en bleef daar zitten tot ze weer naar binnen mocht. We realiseerden ons, dat we dit slim moesten aanpakken en zorgvuldig. Dus werd ze elke dag een half uurtje naar buiten gebracht, dat was de bedoeling, maar eenmaal op de grond sprintte ze naar binnen. Op een dag leek de methode succesvol, want ze bleef een uur weg, twee uur, een halve dag, een hele dag, een week. Dat was nu toch ook weer overdreven, maar we waren zeer bezorgd. Alle hulptroepen werden ingezet, de dierenarts gebeld, de dierenbescherming, het asiel, de kattenopvang. Gelukkig was ze gechipt!
Uiteindelijk moesten we ons erbij neer leggen: Vlekje was verdwenen en onze hoop haar ooit terug te zien, vervlogen.

Zes weken later, miauwen aan de achterdeur en jawel, daar was ze weer. Bijna onherkenbaar, sterk vermagerd, kapotte poten en nagels en vier teken in haar oor. Onbegrijpelijk, waar ze is geweest, blijft een volslagen raadsel. Jammer dat ze niet praten kan.
En ja, wat heb ik haar gemist!

kat

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 606