De verdwenen kater

Ik heb onlangs twee ontdekkingen gedaan. Deze ontdekkingen hebben een link met elkaar. ‘Ja en?’ zul je zeggen. Ik wil dit met je delen. Je kunt er misschien je voordeel mee doen.

De eerste ontdekking is dat ik van het drinken van één glas prosecco een kater krijg alsof ik de avond ervoor ben begonnen met enkele biertjes, vervolgens ben overgegaan op rosé, een stuk of wat rode wijn heb gedronken, de maaltijd ben beëindigd met een dessertwijn en tot slot een koffie met twee duimen whisky tot me heb genomen.
Een paar weken geleden had ik dezelfde sensatie de dag na een gezellig etentje waarbij ik had genipt aan de zoete witte wijn met bubbels. Dit kostte me wederom uren om bij te komen van de bonkende ellende in mijn hoofd. Dit kan geen toeval zijn. Die dag dus zo'n zelfde hoofd vol drama. Met de nodige paracetamol en afleiding van mijn anderhalfjarige zoon en een bezoek aan oma was het net te doen (totdat ik bukte).

De tweede ontdekking was als volgt: op de terugweg van ons bezoek reden we naar het winkelcentrum. Mijn man sloot aan in de rij voor de parkeergarage. ‘Stap hier maar uit, dan kun je alvast je laarzen ophalen.'

Ik griste mijn portemonnee en het bonnetje van de hakkenbar uit mijn tas, stapte uit, sloeg de deur dicht, en zag toen dat mijn sjaal nog tussen de deur van de auto zat, terwijl mijn man gas gaf en richting de slagbomen reed.
Ik voelde de sjaal strakker om mijn nek trekken, klapte tegen de grond op mijn knieën en schuurde en passant mijn ribben langs de zijkant van de auto. Godzijdank hoorde hij mijn harde schreeuw en stopte.

Trillend van schrik kroop ik naar de stoep om ruimte te maken voor de volgende auto. Met kapotte kousen en geschaafde knieën hijgde ik na, me half bewust van mijn weinig elegante houding: zittend op de grond met mijn benen opgetrokken van de pijn en mijn rokje om mijn middel. Uiteindelijk besloot ik weer achterin de auto te kruipen.
Mijn zoon, die naast me in de maxi-cosi zat, legde zijn handje op mijn arm, hield zijn hoofd schuin, zocht mijn blik om het vervolgens uit te schateren. Ik lachte maar met hem mee. Hij had gelijk, het beste wat je kunt doen als je zo’n groots avontuur overleeft.

Nu komt het: mijn hoofdpijn was weg. Geen spoor meer van. Dit is de rest van de dag zo gebleven.

drank kater

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 6 stemmen 140