Wordt vervolgd...
Vandaag zou het gebeuren, mijn bijdrage aan 'Man bijt hond' door middel van het gedicht 'De panter' van Rainer Maria Rilke.
Ik was behoorlijk kalm voor mijn doen, al stond ik wel lang voor de badkamerspiegel mijn dikke haren met geurige gel achterover te werken.
De verslaggever belde me of ze wat eerder konden komen. Prima, geen bezwaar, hoe eerder, hoe beter. Ze aten nog een broodje in de binnenstad. Even later zag ik de auto met Man-bijt-hond-print voor mijn woning parkeren. Ik had de rommel in mijn flat achter dichte deuren gegooid, maar gelukkig vroegen ze of ik beneden kwam. Na enkele handdrukken reden we naar de locatie, die ik voor ogen had. We reden twee keer dood, maar daarna waren we er vlot.
Ik was de dag daarvoor al op de lange steiger geweest om te oefenen, want mijn geheugen is een zeef. Ik zag het runenteken dat ik had achtergelaten. Ik drukte de liefdessteen van mijn allerliefste stevig in mijn linkerhand. De verslaggever zei dat ze eerder die ochtend een filmcamera hadden verloren door de regen, het aan- en uitknopje werkte niet meer, ze zijn speciaal uit Hilversum een nieuwe camera komen brengen. We liepen naar de lange steiger in de Reeuwijkse plas en de verslaggever en de geluidstechnicus vonden de locatie ook geweldig. Ik kreeg een witte dwangbuis aan, wat best fris was, maar het was tenminste droog. Er was geen bootje op het water, wat de desolaatheid en de weidsheid vergrootte.
Het voordragen gelukte mij wonder boven wonder boven mijn eigen verwachting en zij waren ook dik tevreden. De opnamen duurden een uur schat ik, ik kreeg steeds even mijn jas omgeslagen vanwege de bibberkou. De beginscène is een shot van mijn ogen, daar het gedicht begint met 'Zijn blik is van het lopen langs de stangen zo moe geworden, dat hij niets meer ziet dan stangen'.
Ik bewoog zo weinig mogelijk en ik deed mijn uiterste best voor het beste resultaat. De opnameheren waren zeer vriendelijk en relaxt, komisch en ongedwongen, wat de arbeid vergemakkelijkte. Ze rookten er gezellig bij, boden mij een sigaret aan, maar daar ben ik mee gestopt, toch vriendelijk aangeboden.
Tenslotte wilden ze nog een lange afstandsshot, terwijl ik het laatste couplet reciteerde, wat wederom lukte en toen was het bijna voor elkaar, ik liep de lange steiger hen tegemoet, langzaam, want ik zag dat ze storende bouwgeluiden aan het wissen waren.
Wat er toen opeens gebeurde is niet te filmen, op de valreep tilde hij de camera op, die met een dubbele tape was vastgezet, want het ontbrekende deel van het statief was met de eerste, gesneuvelde camera meegenomen. Door een scheve wending plonsde de camera in één keer in de Reeuwijkse plas. Bizar, schokkend, waanzinnig en dramatisch.
Hij trok hem zo snel mogelijk eruit, maar de ramp had reeds plaatsgevonden, de camera naar de kloten en de tape eveneens, einde oefening.
Teleurgesteld, maar niet moedeloos, reden we gedrieën terug naar mijn woonplek, we zouden het t.z.t. over doen. Het was een geslaagde repetitie.
Al snel die middag werd ik gebeld door Annemarie, de superaardige, superijverige, zeer betrokken directrice, die meteen een nieuwe afspraak met mij maakte, ruim twee weken later.
Ik ben dus nog niet klaar met 'De panter', moet er blijvend mee verbonden blijven, in mijn kop geprint houden, een hele opgave voor een vergetelheidaanbidder zoals ik, maar ik vertrouw erop dat het dan ook goed zal gaan, zonder cameraverzuiping/camerasuïcide.
Of zou Rilke erachter zitten, wil hij dat ik zijn gedicht in het Duits voordraag? Vindt hij die dwangbuis maar pathetisch, a-poëtisch?
Nee joh, het was gewoon een ongeluksdag en dat zonder poeha, gelul, gekut, gezeik. Het zal wel ergens in de sterren staan. We rommelen maar wat voort.
Ongelooflijk komisch!
Geplaatst in de categorie: rampen
Wordt vervolgd...
1.145
Geef je reactie op deze inzending: