Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De Dijk

Ik kwam niet veel buiten de laatste jaren, alleen met mijn man en meestal op weg naar zijn familie.
Toen ik ging scheiden veranderde er echt veel in mijn leven.
Wat meer ging ik alleen het dorp in en ontmoette mensen.
Mensen die bekenden werden en later soms zelfs vrienden.
Zo ontmoette ik ook Yvonne.
Ze was precies 1 week jonger dan ik en erg ondernemend.
”Ben je wel eens op de dijk geweest”, vroeg ze me op een keer.
Ze kende me inmiddels al wat beter en had de taak op zich genomen om mij wat meer van ons dorp te laten zien.
Een paar dagen later was het zover. Ze kwam me halen en vroeg of ik oud brood had.
Dat was voor de paarden zei ze.
”Paarden?”, ja dus, want er bleken dus ook paarden op de dijk te grazen.
Ze had wortels bij zich en ik nam wat oud brood en daar gingen we.
Ze reeds iets langzamer dan ik, dus zij ging voorop.
We reden eerst het dorp bijna uit, dat verbaasde mij heel erg.
Toch zag ik dat we met een bocht ook zo op de dijk belandden.
Het was een prachtig ver gezicht. 2 rivieren die bij elkaar leken te komen.
Later begreep ik dat het een splitsing van rivieren was en vanaf de andere kant was dat duidelijker te zien.
Een eind verder lagen er honderden ganzen, geen gewone, het leken wel fazanten, ze hadden in elk geval iets van hun kleuren.
Ik heb nooit geweten dat er meerdere soorten ganzen waren.
”Dit is een pleisterplaats voor hen”, vertelde Yvonne.
Het was prachtig op de dijk, ze wees zelfs aan waar ze eens een vos gezien had.
Er liepen veel schapen en het was heel landelijk en indrukwekkend.
Ik bedacht me dat ik toch wel op een fantastische plek woonde.
We reden almaar verder, totdat we over een soort rooster heen moesten.
De dijk liep verder en verder en nam een bocht naar links.
Het was alsof je in een enorme stil schilderij liep, er was geen geluid te horen.
Heel groots en het maakte diepe indruk op me.
We stonden stil en keken en lieten de stilte op ons inwerken, hoe bestaat het en dat op fietsafstand van mijn huis.
Verwonderd en erg dankbaar dat Yvonne me dit had laten zien, liepen er een paar tranen van ontroering over mijn wangen.

Yvonne was een grote vrouw, ze had aan zwemkampioenschappen meegedaan en dat was te zien.
Een bulderende stem en een schaterende lach, dat was Yvonne.
Ze keek naar me en zei zacht, dat ze dezelfde emoties had gehad toen ze hier pas woonde.
Dat ze dit zacht zei, was voor mij een bevestiging dat ze wist wat er door me heen ging.
Toen we dan ook verder reden voelde ik me erg prettig en begrepen en vol overgave praatte ik tegen de schapen en werd laaiend enthousiast toen ik de paarden ontwaarde.
We hadden de wortels en het brood, je kon ze roepen.
Dat deed Yvonne tenminste en inderdaad kwam er een voorzichtig kijken.
Even later stonden er zes achter het hek op een rijtje en om de beurt kregen ze wortels en brood.
Het was een bijzondere tocht geweest en nog diep onder de indruk reden we de dijk af richting huis.
Ineens zagen we een man in de verte, gebukt in het gras.
Die is zeker klavers aan het zoeken voor zijn konijnen bedacht ik me.
Toen we vlak in de buurt waren zei Yvonne: ”Wat doet u daar?“
Ik was de man alweer vergeten en wat de man antwoordde verstond ik niet, wel hoorde ik Yvonne hard zeggen:
”dan bent u een wildpoeper”!
Ze schaterde het uit en dat moet vanaf verre afstand te horen zijn geweest.
Brullend van het lachen vervolgden we onze weg naar huis.
Niet alleen de ontlading van alle emotie die ons bekroop toen we dit prachtige stuk Nederland bekeken, kwam er door dit lachen uit.

Het duurde niet lang totdat ik besefte dat er een nieuw woord geboren was.
Hoe had ze het verzonnen !!!
…..”wildpoepen".

Schrijver: Eva Mensch, 17 oktober 2005


Geplaatst in de categorie: natuur

1.7 met 6 stemmen 974



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)