Alle inzendingen over Woemi

vraag ik Woemi. Nee, Woemi moet geen ijsje. ‘Je moet wel wat drinken’ stel ik. 10% vochtverlies is 20% prestatieverlies. Komen we nooit meer terug bij de auto. Dehydratie, Woemi, dehydratie. Maar nee, Woemi moet niet drinken. Het zal haar aan haar reet roesten. Want zo zijn vrouwen, en zo is Woemi als geen ander.…

Wat heeft het Woemi nu helemaal opgeleverd? Een ongewenste zwangerschap van een ongewenste lapzwans. Hopelijk is dat nu ook voorbij. 'Hij komt ook daar naartoe' beweert Woemi met grote stelligheid. 'Wat gaat hij dan doen daar?' wil Charlotte weten. 'Nou werken, hij vindt wel wat' zegt Woemi. 'En dan?…

Woemi staart me ongelovig aan. Dat je er trots op moet zijn omdat de poepluiers hebt verschoond en de pot geschrobd, dat wil er bij haar niet in. 'Binnenkort zal de vrouw die in de keuken staat hoger in aanzien staan dan de directeuse of de voetbalster, Woemi, mark my words'. 'Kijk, zegt Woemi, is dat niet een wandelvriendin van jou?…

Maar Woemi, mijn Woemi, ze is weer een beetje gelukkig. Dit is haar wereld, de wereld van mensen die er niet meer toe doen, die vaak nauwelijks meer bezoek krijgen, vergeten en verwaarloosd, afgeschreven.…

“Wie, Woemi?” Hij lacht verlegen, zijn ogen staren over de kalme zee en de verkoeling zoekende baders. Straks zal hij ook gaan. Honderd slagen heen, honderd terug. Soms meer, nooit minder. Een bijzondere man. Nee, Woemi wel. Woemi wilde alles. Maar Woemi is verleden, net zo definitief voorbij als de muziek van de Allman Brothers. Of?…

‘Er is wel voetbal’ ‘k’ Ok, Woemi, ik kom eraan.…

Mijn Woemi, haar Woemi. We drinken thee aan de grote tafel die bezaaid ligt met kranten, post, reclameblaadjes. Dezelfde tafel waar ze vroeger op Woemi en de rest van haar kroost zat te wachten. Met thee, een overjarig kaakje en een halve, vaak al uitgedroogde sinaasappel.…

Meestal stiefelt Woemi zonder boeh of bah voorbij. Dat mens spoort niet. Ze is heel tolerant, Woemi, behalve als je vaker dan eens per week stofzuigt. ‘We hebben geschaatst’ zegt ze nu trots. ‘Geschaatst? Ik dacht dat de ijsbaan allang dicht was?’ ‘Mooi niet dus’ lacht Woemi en ze duwt me naar binnen. Snel, Oorlog en Vrede.…

“Schaam je”zegt Woemi. Haar vader ziet echt niemand. Ja, de thuiszorg, vier keer per dag, die hebben geen corona. Ja, ik schaam me. Ik pak maar weer mijn fiets. Mijn rondje Noordwijk. Nu de wegen zijn afgesloten en de massa er niet meer kan komen hebben wij fietsers het rijk alleen. “Niet de bedoeling”zegt Woemi.…

Weer zo'n nooit voltooid Woemi-project. Op het bureau de studieboeken. Een uittreksel, een cassette. Hans steekt hem in de recorder. Klassiek. Vreemd, Woemi en klassiek. Piano, wel mooi eigenlijk. Satie begrijpt hij, als hij eindelijk het doosje gevonden heeft. Woemi en orde, gelukkig is niet alles gelijk veranderd.…

Maakt Woemi niet uit, als het maar spannend is, er lekker veel drama en bloed bijkomt. Maar nu zit hij net zo vaak bij de jongens. Ze kaarten en spelen Risk, tot diep in de nacht. Dan weer heerst dat stomme voetbal. Drie weken lang is er geen tijd voor Napoleon, en Woemi.…

Woemi vond het sowieso al niks. Te ver, te stil, te afgelegen. Pas toen het weer omdraaide liet ze zich weer zien. Hoog tijd, want mijn lid werd al aardig onrustig, en ik begon al een beetje om me heen te kijken. Zo gaat dat nu eenmaal bij ons soort. Vrouwen als Woemi weten dat ook feilloos te misbruiken. Nou ja, wat zou het ook.…

' Een sms, Woemi heeft haar mobiel gevonden. Ze heeft gelijk, het is tijd om naar huis te gaan.…

Woemi is thuis. [Voor de serie 'Het paddenjong' is dit een vervolg op 'Verder']…

‘Woemi, ik weet wat het is’.…

Hij doet niks liever, op Woemi heeft hij zijn kaarten gezet, met Woemi zal hij straks, later als ze groot zijn, de Citroen Break volgooien met kinderen en zooi en ermee naar Italië rijden, ondertussen zingend en gelukkig zijnd. Later ja, want nu zijn ze nog kinderen.…

vraag ik Woemi. ‘Vijfduizend kunnen we er zien met het blote oog. Met Google kan je straks 100 miljoen sterren en zo’n 200 miljoen sterrenstelsels bekijken.’ ‘Daar ben je wel een poosje zoet mee’ zeg ik wijs. Woemi lacht. Ondanks haar drieëntwintig jaren is ze al heel wijs.…

Woemi is er mooi klaar mee. Als ze thuiskomt zit de jongen op de bank. Niks bijzonders. Nu hij gestopt is met zijn studie zit hij wel vaker op de bank. Te vaak misschien. Werken bij de Coop, achter de computer, hangen voor de tv, af en toe naar een vriend of de disco, dat is nu zo'n beetje zijn leven. Woemi maakt zich zorgen. Ik niet.…

Woemi heeft haar benen opgetrokken - zit als een dood vogeltje in elkaar gedoken op de bank. Zegt niks. Charlotte begrijpt dat ze de verkeerde vraag gesteld heeft. Gaat naast Woemi zitten. Zal ze wel of niet een arm om dat breekbare wicht heen slaan? ‘Een abortus?’ Het hoge woord is eruit.…

Woemi heeft haar bh alweer aan. Voor haar is het klaar. ‘Eerst dat randje eraf, dan praten we verder’. Woemi, een vrouw met principes. En m’n kont ligt al open van het fietsen. Die verdomde Duitse pullen bier ook. Moeten we maar gewoon gezellig praten. Gelukkig is Woemi een vrouw met een brede belangstelling.…

Woemi is niet overtuigd, maar zet aan. Wat moet ze anders? En dus lopen we de duinen uit, ik genietend van de vroege voorjaarszang van vogels, Woemi druk bellend met een nog leeg huis. De jongen is nog op z’n werk, en als hij thuiskomt blijft hij heus wel even wachten. Hij heeft niet het ongedurige van zijn moeder.…

Woemi bemiddelt en brengt en passant de pomp tot zwijgen. Stilte. Dan André Rieux maar weer. Nog drie. Gelukkig krijgt ze hulp van een leerling. 'Eerst kamer 14 maar'. Maar die geeft nog weinig sjoege. Woemi aarzelt, dit ziet er niet helemaal goed uit. Kamer14 lijkt op weg naar onze schepper.…

Woemi. Ik ben bang dat het nog niet voorbij is.…

'De dood' zegt Woemi zacht. 'De dood, de dood?…

‘Maar hij hoort er beslist bij, dat wel’ stelt Woemi vast met haar kennersblik. Volgens mij heeft ze gesmokkeld. Dagelijks neuzelt ze op Hyves, Facebook en nu ze een I-pad heeft twittert ze er ook lustig op los. Ja, Woemi gaat met haar tijd mee. Zij wel. Tussen mijn Bach en Beethoven heeft ze nog iets gevonden. Lou Reed.…

Maar Woemi is me voor. Als eerste verdwijnt ze met een paar flinke slagen in de rimpelloze zee. Als een kind probeert ze flauw mijn speedo uit te sjorren. 'Je kunt het toch nog wel hè?' wil ze belangstellend weten. Je hebt vrouwen, en je hebt Woemi. En doodgaan, ach dat kan altijd nog wel.…

Maar Woemi? Mijn eigen Woemi? Ik weet niet of Cornelis helemaal gelijk heeft, maar sommige mensen, ja, die zijn uniek en onvervangbaar.…

Woemi is nieuwsgierig en probeert uit te vogelen hoe en wat. Maar veel laten ze niet los. Een schrijft er boekjes, adviseert ons een betere camping voor als we weer terug zijn en verder moeten we maar beneden vragen. En Woemi zou Woemi niet zijn als ze alles tot op de bodem uitzoekt.…

Woemi heeft melk gewarmd en opgeklopt, precies zoals ze het wil. Lekker. ‘Ze zijn hier toch lief voor je’ probeert Woemi nog. ‘We zullen wel zien’ zegt ze tenslotte. Woemi en ik kijken elkaar aan. De overgave is nabij. ‘Naar huis, hij bedoelde natuurlijk de hemel’ zeg ik tegen Woemi. Hij ligt in zijn kist.…

Woemi hield ervan de dingen mooier te maken dan ze waren. En het is vreemd, als ze over daar begon kon ik zomaar met haar meedromen.…