Alle inzendingen over zandkorrel

De nietigheid van een zandkorrel in de gierende stormwind. Wie kan mij vasthouden in de naaktheid van het onbeschermde leven? Wat is mijn noodlot in de grijze zeemist op deze verlaten zandplaat? Het water dat mijn corpus omgeeft en mijn lichtheid verzwaart.…

Jullie kussen moeder aarde versmeltend met rollende zandkorrels die jullie dragend samen brengen, weer mengend met de tranen van de oceaan, terugkerend naar de bron waar jullie ontstonden. De cyclus van sterven, vergeten, herboren worden in dansende omarming van jouw altijd deinende bestaan.…

Leegte heerst in mijn innerlijk; de leegte van een eindeloze woestijn waarvan ik de zandkorrels schijn te moeten tellen. De stralende legende van onze liefde en vriendschap kwam ten einde......…

Op die dag wenste men elkaar "fijne dagen": op die enige, luttele dag, die zo snel zou passeren: als een zandkorrel in een woestijn, als een druppel op een gloeiende plaat, want in de keiharde jungle van de maatschappij, in de slangenkuil, in het gekkenhuis, maakt men elkaar van dag tot dag af, bedriegt, liegt, konkelt en manipuleert men, om nog maar…

De eenzaamheid was als een luchtledige dat de keel dichtschroefde, als een woestijn waarvan zij de zandkorrels moest tellen Mevrouw vluchtte vaak de stad in om op een terrasje in de reuring en het gewoel nog iets te zoeken, al was dat een surrogaat-warmte en een schijnliefde die niet kon concurreren of in de schaduw kon staan van de echte waarachtigheid…

De eenzaamheid was als een luchtledige, benauwend en verstikkend als een strak dichtgeregen korset, als een woestijn waarvan zij de zandkorrels moest tellen. En ze ging naar het zwarte water; het water dat haar nog niet tot zich wilde nemen.....…

De eenzaamheid was als een luchtledige, benauwend en verstikkend, als een strak dichtgeregen korset, als een woestijn waarvan zij de zandkorrels moest tellen. En ze ging naar het zwarte water dat haar nog niet tot zich wilde nemen.....…

(We hadden nog naar het paviljoen van Peerke Donders kunnen rijden met de rolstoel of naar het graf van de zoon in Baarn kunnen gaan, maar mijn diensten zijn voor mevrouw nietsbetekenend, als een zandkorrel in de Sahara en dus tot mislukken gedoemd). Ik moet haar achterlaten in een oceaan van ellende.....…

Net toen ik weer was opgestaan en me het zand uit de mantel had geveegd bemerkte ik dat er iets naar me keek.Dat bleek ikzelf te zijn die door het venster van een grote zandkorrel de duintop en mijn gestalte in ogenschouw nam.Ik weigerde echter de korrel weg te vegen. Mijn arm met de zandkorrel liet ik voorzichtig mijn oog naderen.…

Niettemin waren de zondagen zonder hem als een woestijn waarvan kennelijk de seconden door mij geteld dienden te worden als de evenzovele zandkorrels van het tropische landschap.…

De regen blijft roffelen en doet mij denken aan mijn regendrum, maar ook aan het ruisen van de bomen, aan het spel van rollend water op het strand dat miljoenen zandkorrels over elkaar laten vrijen.…

Niettemin waren de zondagen zonder hem als een woestijn waarvan ik kennelijk de zandkorrels moest tellen als het evenzovele zand van een tropisch landschap. Zeven jaar later vond ik een nieuwe vriend bij het kalm en vredig kabbelende water van de Rijn, bij Oosterbeek en Arnhem waar bevallige villa's schijnbaar vermoeid tegen de heuvels leunen.…

Het vraaggesprek is een zandkorrel waarover "georganiseerd" schermen, squash & tafeltennis in eendrachtige gezamenlijkheid kunnen struikelen. Men voelt zich gekneveld door de opgelegde omerta en toch circuleert er meer nieuws dan ooit. Vooral de "denk er om, dit is niet van mij afkomstig!…

Na herhaalde en hardnekkige ruzies met "vrienden" die, wegens hun verbintenis, waarschijnlijk geen weet hebben van de eenzaamheid - die is als een bittere, stroperige drank die men ten einde moet drinken, maar die men niet door de keel kan krijgen, of als een woestijn waarvan men van seconde tot seconde de zandkorrels een voor een schijnt te moeten…

Grote gele zandkorrels van slaap. De aarde legt zich er bij neer. Maar niet voor lang. Midden in de nacht droomt zij zich onrustbarend wakker. Het smaakt dan nooit naar meer. Vastgenageld aan de zwarte nacht wacht de maan geduldig op de ochtendstond. Strak en rond. Helder en vol. Met een oppervlak vol rimpels.…

Zandkorrels glijden en glippen tussen mijn tenen. Mijn voetzolen zakken dieper weg , terwijl het zeewater klotsend in kleine golfjes, op en af in schuimende kopjes mijn benen omcirkelen.…

Dat ene stipje zijn miljarden sterren, meer dan er zandkorrels zijn op alle stranden en in alle woestijnen van onze aarde.’ Je bent nergens. Ik kan het je niet vertellen. En ook weer wel. Plotseling begrijp ik het. Alles is het resultaat van de [i]Big Bang[/i]. We zijn sterrenstof.…

Als een tornado vlogen duizend zandkorrels heen en weer door mijn lijf en schuurden langs mijn ingewanden en aderen, zodat ik van binnen schoon en gladgeschoren eindigde. Jij liet me dansen, jij liet me zingen van vreugde. Ik kon mijn geluk niet op wanneer ik jou sprak.…

bord met een fraaie tekening van een atoom en legt uit: “In de ruimte achter het bord staat het schaalmodel van het atoom, vergroot tot de afmeting van een eengezinswoning, ergens midden in dat denkbeeldige huis schemert een dansende kern ter grote van ’n speldenknop en ergens langs de dakpannen scheren met grote snelheid elektronen ter grote van een zandkorrel…

Maar een waterdruppel kan de oceaan niet omvatten, noch een zandkorrel de woestijn, noch het menselijk brein Gods Geest. “God is Liefde, en wie in de Liefde blijft, blijft in God en God in hem”, zegt Johannes. Bovenpersoonlijk! “In Hem leven wij, bewegen wij ons en zijn wij,” zegt Paulus tegen de filosofen op de Areopagus.…

Zelfs bij uitzicht met zandkorrel. Vader ik omhels je met duizend armen in het paleis der ingewanden. Kruik en kling bij alle huisbroei en schaduwmaan voor mij blijft elke dag vaderdag.’ Hij lachte uitbundig bij die laatste woorden. De spotvogel, het secreet. ‘Je bent een kanjer mijn zoon. Dubbeldik zand op je boterham.…

Zandkorrels tussen de tenen. Zoetwatermeer, spiegelwater, biotoop van de intieme natuurpoëzie. Groot genoeg om er een hele middag te blijven varen van oever naar oever. Tussen de knobbelzwanen, meerkoeten, futen, eenden en meeuwen. Op het spiegelende water. Samen zwijgen op de fluisterboot. Niets anders dan zwijgende liefde.…

Zandkorrels knisperden toen ik er moedig bovenop stapte. Vóór ik wegzakte. In drijfzand waaruit een werpvisser me met een stevige tweedehands hengel redde. Later zag ik zeeraket tussen drie scholeksters bloeien. Anderen spotten zelfs gelobde melde. Hopelijk een fragiel blijvertje. Wormenlegers maken kwartier, opdat de steltlopers straks komen.…

In een madeliefje vindt hij zijn vezels terug en in een zandkorrel zijn verloren gedachtenwereld. De aria van een wolf blindeert hem, terwijl het harpspel van een lieveheersbeestje zijn zinnen opent.…

De zweetdruppels die als parels over zijn lichaam gleden raakten de bosgrond, vulden de zandkorrels die waren blijven liggen. Toen de kuil helemaal vol was met zand stampte hij het nog eens extra aan met zijn laarzen die hij speciaal voor deze gelegenheid had aangetrokken.…

De warmte trilt boven de zandweg en een mysterieus uitziende figuur trekt de kap van zijn djelebba, teneinde zich te wapenen tegen de nietsontziende zandkorrels, ver over zijn gezicht. Hier herleeft het verleden. Het centrum is ver weg en de stilte drukkend.…

Helaas heeft wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat niet een zandkorrel de bron is voor parelvorming maar een indringer, zoals een parasiet. Een organisme wat van buiten de schelp binnendringt zet de mantel aan tot parelmoer vorming.…

Wij laten zandkorrels achter die tot glazen geblazen worden. Drinken dan de goede wijn eruit en proosten in het heelal op elkaar. Soms zit ik buiten in de tuin en kijk naar de sterrenhemel. Hij zit op zijn veranda en ziet de maan. De ander was er niet en dus werd het een gedachte van ons alleen.…

Wier is zeegras, dus beschut door zeegras, lekker warm terug in onze warme slaapzakken, aangenaam, ondanks de zandkorrels die erin geslopen waren. En we kwamen terug, godzijdank. Moe en getergd door angstvisioenen, door elkaar opgeroepen. Geen slaapzaalbezoeken die nacht, over en weer een sterke behoefte om rustig en ongestoord te gaan slapen.…

Hoor ik de zandkorrels zachtjes knisperen onder zijn zware schoenen. Als ik in de duinen vrij met een prachtig meisje, priemen zijn ogen me in mijn rug. Dit stukje strand is van hem. Dit is zijn terrein. Hij houdt de wacht. Ik ben de enige die hem kan zien. Ik heb geprobeerd tegen hem te praten. Hij zweeg tegen de wind in.…