Alle inzendingen over Stille Oceaan

...overleden. In het ziekenhuis verwijderde men een klein verband van jouw kin, waaronder bloed uit een snee sijpelde. Jij werd 35 jaar en jouw as is in de Stille Oceaan verstrooid. Ike erfde jouw landgoed en een deel van de financiële opbrengst gebruikte hij voor het openen van een kliniek...

...over hoe hemels het op de eilanden in de Stille Oceaan is. Je kwam tot deze afvaart door de remake van de romantische film 'Blue Lagoon'. Daadwerkelijk was dat het eiland Bora-Bora in Frans-Polynesië. Je neemt nooit levensgevaarlijke risico's, want je hebt geen doodswens, maar je houdt...

...het dorp, het is al bijna avond." Snel verwijderden ze zich van de Drakenrots, waar de golven van de oceaan net als anders stuksloegen tegen de pieken van het rif.

...wie de baas is. Machteloos drijvende op een oceaan gevuld met angst terwijl gebeden de donkere met onweer gevulde hemel in worden geslingerd. Prevelende mannen die op hun knieën zitten af te wachten of zij hun vrouwen en kinderen ooit nog zullen zien. Masten die als lucifers knappen terwijl...

...zo ophogen, dat het water van de Atlantische Oceaan erin past. Samenlevingen kunnen niet failliet gaan, omdat het geen rechtspersonen zijn. Ze kunnen onaangenaam zijn of juist prettig, maar hoe ze ook in elkaar zitten, we kunnen hem niet laten verdwijnen. Overal waar geprobeerd wordt...

Oceaan Ik koester je om de inktvlekken die je mij kan laten vuil maken opdat jou De ijzige blik van je mond als je slaapt wandelt, je loop van stappen kent geen vastere grond onder je - dat weet je. De komma's die ik door je kan denken achter elke zin bestaat geen einde. Opdat je...

..."Brikama Berewuleng", die ik tevergeefs noteer op de brieven en de kaarten die ik niet meer verzend, moest jij je heil zoeken. Daar wacht jij nu je sterfdag af. De oceaan scheidt ons nu en ik zal niet kunnen treuren bij je graf. Ik bekeek de kleurige plaatjes van Brikama en de bruine gezichten...

Aan het eind van de oceaan weifelt de zee, de twijfel hoe ze aan land zal komen. Kabbelend in romige golfjes of toornig razend in schuimende koppen. Steeds weer terug naar de kust veroorzaakt deining, maakt haar ongerust. De onbesliste strijd, water en land.

Stille armoede bestaat niet, evenmin als stille bezuinigingen...

...mercy, maar een wankel vlot en een trap na richting de Atlantische Oceaan...

...de zon die hemellichamen in banen stuurt, de oceaan die vloeit in bochten. Alles, werkelijk alles is rond. Die naakte wintertakken, artificieel belicht, grijpen elkaar in spiralen en mijn ogen zien, alles is rond. Maar niet mijn liefde voor jou, mijn uitgesproken liefde. Die kwam recht...

...als een eiland in mijn geheugen - als een paradijselijk eiland, omgeven door een woelige oceaan met dramatisch hoge golven.....

(voor Lois Hamilton (1943 - 1999)) Jij bent geboren als Lois Irene Yanessa Hamilton op 14 oktober 1943 in Philadelphia. Jij was een Italiaanse barones, afstammend van de 11-de eeuwse adel in Napels. Jij studeerde aan de Temple University, in 1884 opgericht door de...

...nog je "Afrikaanse" portret van oude man en je zult je graf vinden aan de andere kant van de oceaan die ons voorgoed gescheiden houdt.....

...al onze illusies wegblaast maar ook onze dromen helderder maakt. En ons leert om te stralen in de nacht. De eenzaamheid is een stille storm die al onze angsten aanwakkert maar ook onze moed groter maakt. En ons leert om te vechten voor het licht.

...strand van Biarritz gesmeten. Ik had gesurft zonder plank en was even een stukje oceaan geweest.

...de dijk. Laat mij gaan, kanaliseer me niet, als een rivier wil ik vervallen in hoogte naar de oceaan. Terug naar de schoot van mijn bestaan.

...slechts nog die portretten van je nieuwe vrienden en je verslag van je bad in de oceaan.......

...snel aan 't gaan. Met dit stille beeld, verankerd op mijn lens, prevel ik een stille wens.

...en kajuit, maar de onstuimige, uitgestrekte oceaan zal met haar blauwe woestheid onze boot niet omklotsen en de overzeese territoria zullen voor mij altijd "terra incognita" blijven. Enkele schapen grazen doodgemoedereerd op groene hellingen die de rivier flankeren. Op een eiland dat we...

...een druppel in de woelige, hoog oprijzende oceaan van het leed, als het ware een vodderig zakdoekje, en thuisgekomen, zal men onverminderd en indien mogelijk als nooit voorheen overspoeld worden door het onzegbare dat men niet meer heeft kunnen verwoorden omdat de woorden er niet waren,...

...over de zee, langs de kusten van de Indische Oceaan, naar het Westen toe. Onder het reizen kreeg ze allerlei ingevingen van geestelijke aard. Allerlei ingewikkelde gedachten en vragen zonder antwoord schoten door haar heen. Misschien bleef ze daarom rond kringelen boven India, het land van...

...zich bewegen en trekt vanaf de Atlantische Oceaan naar Europa. Een goed ontwikkelde depressie neemt een hoeveelheid warme lucht mee en dat noemt men het warmtefront en wordt achtervolgd door koude lucht en dat heet weer koufront. De heren IJS en HITTE zijn nu pas tevreden, want ze...

...sinds mensenheugenis rust in de diepte van de oceaan. Licht en schaduw vallen over de wereld van het innerlijk. De waaier van de eigenschappen ontvouwt zich niet gemakkelijk voor spiedende blikken maar toont de dieper borende, naar binnen gerichte ogen haar donkere, felle en lichte tinten....

...exhibitionistische zelfverrijking. Zo zie je maar weer, niet alleen stille armoede is een probleem, maar stille rijkdom inmiddels ook. Het is ook nooit goed. Arme Kok.

...elkaars ogen, in elkaars woorden. Wie weet vinden we elkaar opnieuw in die stilte. Stilletjes wacht ik het af.

...ik wist het zeker! Op een mooie avond zou ik haar onder het bladerdak van een Lindeboom, onze stille getuige, vragen of ze de mijne wilde worden.

Een symfonie zou ik willen schrijven zo eentje die de hele wereld overgaat, probleem is da'k geen noot kan lezen, vandaar dat ik het maar overlaat,aan hen die hierin geschoold zijn. Een boek zou ik willen schrijven, dat als recensie meekreeg, dat ik altijd bekend zou blijven, de archieven...

Ik zou er, van binnen, hoog aan getrokken hebben zonder de kracht van het Woord; ik zou angstig en boos geworden zijn, toen een uit de kluiten gewassen en verrezen, arrogante, gepluimde rietstengel van twee meter hoog, uit de klappoortjes van de hoogste regionen a-sociale zaken kwam wandelen en mij...

Zoele zefier waait zacht door het veldje vol hoog gras. De bruingele pluimen deinen zacht, terwijl ze allemaal in dezelfde richting wijzen, trillen met tere weemoed, verlangen mee te zweven op die voortglijdende lucht. Maar ze hebben de edele gedachte dat ze zich zorgzaam moeten blijven buigen...