Alle inzendingen van . I Broeckx

Voor mijn bejaarde ouders was het kleine, hardstenen beeldje, voorstellende twee grijsgeaderde olifantjes aan weerszijden van een dobbelsteen. Ik schonk het hen ter gelegenheid van hun verhuizing van het grote, vooroorlogse huis waarin ik mijn jeugd had doorgebracht, naar de kleine bejaardenflat. De symboliek die ik met mijn geschenk beoogde, werd…

In de tijd dat The Beatles hun successen vierden, was mijn tante Angie secretaresse bij een van die horlogefirma's in het land van de Bergen en Meren. Wij waren nog kinderen. In ons kleine huisje in de volksbuurt hing - een beetje misplaatst - de kalender aan de muur die ze ons ieder jaar zond, waarop de afbeeldingen te zien waren van majestueuze sneeuwbedekte…

Het oude park, waarvan de plattegrond een driehoek vormt, ligt ingeklemd tussen de straten en strekt haar boomkruinen bereidwillig en beschermend boven zijn bezoekers uit. Het herbergt homo's en hetero's, zombies, zonderlingen en zwervers, kinderen en dieren. De stammen kunnen een geheim bewaren; de ingekerfde initialen en harten blijven voor altijd…

AAN DE LEZER De hoofdpersoon van onderstaand verhaal, Matti, is sinds ik dit verhaal schreef in gunstiger omstandigheden gekomen; hij woont nu op een gezellige afdeling met meerdere mannen waar hij een goed thuis gevonden heeft. Ieder jaar ga ik, ruim vóór de 17e juni, de naaimachinefolders halen. Gewoonlijk zeg ik tegen de verkoopster zoiets als…

Mevrouw S., de buurvrouw uit onze jeugdjaren, had twee zonen, van wie de ene altijd een militaire jas droeg met brede epauletten (hij emigreerde naar Australië) en de andere, een elegante, aantrekkelijke, maar hoogst excentrieke vrijgezel, af en toe voor alle kinderen uit de buurt poppenkastvoorstellingen gaf (op die foto uit 1962 zie je onder anderen…

De atleten, zwemmers en tennissers die in een bonte optocht aan onze ogen passeren tijdens de zoveelste aflevering van "Studio Sport" hebben kennelijk bovenstaande zinspreuk van de moderne Olympische Spelen tot ultiem motto, Leitmotiv en parool voor hun hele leven gebombardeerd, maar wat zijn het nut en de weldaad voor henzelf en voor de wereld van…

Na de hittegolf van deze julimaand, die velen méér gekweld heeft dan ook maar enigszins wenselijk was, was de koelte weer ingetreden en ben ik mijn jaarlijkse bezoek aan de Tilburgse Kermis af gaan leggen, nog voordat de attracties weer onttakeld zouden zijn en we ze op de Ringbanen voorbij zouden zien komen, geladen op grote trucks en we ze weemoedig…

Ik noemde hem mijn poolvos en hij scheen te luisteren naar die naam. Toen ik eens terugkwam van mijn werk was hij blij en onbekommerd achter mijn fiets aan komen huppelen; blij en onbekommerd staken we over bij de stoplichten, roekeloos en in weerwil van het in dubbele rijen aanstormende verkeer. Vanaf die dag bleef hij bij ons en hij zou gedurende…

Ze woonde aan de Gouverneurslaan, de "vriendin" die mij altijd onbekend is gebleven. Ik had wel eens een vluchtige blik proberen te werpen door de zware, dichtgeweven vitrage voor haar ramen en dit had een indruk bij me nagelaten van sfeerloosheid en van een eenzaamheid die zij met niemand deelde. (Voor zover ik kon waarnemen, stonden er in de achterkamer…

Toen de avond viel op de 16e juli j.l. had zich een menigte verzameld in het Reeshofpark in Tilburg. "Ceux qui se savent désirés, se font attendre" zegt men in Frankrijk en dat gold op die avond ook voor de heren van de band "Cookies and Cream", maar toen ze eindelijk verschenen, presenteerden ze zich formidabel en onweerstaanbaar heftig met aanzwellende…

Zij draagt het kleine leren portemonneetje om haar hals en inspecteert de minimale inhoud ervan ontelbare malen per dag. Ze is in het WAO-gat gevallen en haar totale conversatie is sindsdien beperkt tot frasen als: "Wat kost het?", "Hoe duur is het?" en "Dat kan ik niet betalen". Sinds die ongeluksdag waarop zij is afgekeurd voor de arbeidsmarkt…

Onze oude aarde zweette en zwoegde die dag en hulde zich in tropische hitte, alsof de evenaar door onbekende hand was verlegd naar het noorden en zijn onbarmhartig regime deed gelden in het doorgaans natte Nederland. Op die dag kocht ik de meloen. De vrucht, omgeven door de maïsgele, dikke, door de natuur geaderde schil, woog zwaar in mijn beide tengere…

Het Heidepark omringt als een beschermende gordel de gebouwen van "Amarant", de inrichting voor zwakbegaafden en de daar eveneens gevestigde hospice, met groene lanen waarin het licht en de schaduwen van een junidag hun spel spelen en waar een romantische, vervallen villa valt te bewonderen, die zich spiegelt in een vijver met waterlelies, en die…

Het was een warme dag in juli en lange, antracietgrijze schaduwen legden zich over de wereld. Zijn naam was August en ik vergeleek die met de naam van mijn lang-vergeten oom wiens as op het verre continent rust en met die van mijn favoriete schrijver: August Strindberg. We hadden afgesproken samen naar "Peerke Donders" te gaan, een etablissement…

De volle, weelderige boomkruinen die elkaar ontmoetten en omstrengelden boven de straat zijn onttakeld: de bloeiende bomen zijn gereduceerd tot kale staketsels, die pijnlijk scherp afsteken tegen de voorjaarshemel en doen denken aan een schilderij met angstvisioen van Edvard Munch. "Vanwaar deze kaalslag?" vroeg ik aan een medewerker van de Gemeente…

Men riep mij bij de naam van mijn vader en grootvader: "Broeckx". Het ontroerde mij. De daar aan voorgaande nacht nog was mijn beschermer en grote voorvechter, mijn vader, in mijn droom verschenen, jaren na zijn dood en had hij mij het geld "geschonken" voor de achterstallige huur. Ik zag de biljetten nog voor me, terwijl ik tegelijkertijd mijn…

Verscholen in een uithoek van onze stad, achter de Moskee die aan de Wandelboslaan haar twee trotse, fiere, scherp gepunte torens, die haar lichtgroene koepel flankeren, de zomerhemel in steekt, als een handreiking aan het onbekende Opperwezen, in een gebied dat vandaag de dag "De Bokhamer" genoemd wordt, staan kleine, witte huisjes, de zogenaamde…

De meisjes fietsten zomer en winter met hun ouders naar de inrichting, waarin het broertje was. De fietswielen draaiden hun parallelle cirkels over het asfalt van de lange fietspaden. En zo prentten de ouderlijke imperatieven zich in de gevoelige kinderlijke hersenen en de trouw werd een absoluut voorschrift, een bevel voor hun hele leven, onverbiddelijk…

Lange tijd bestond mijn enige gezelschap uit twee goudvissen, die vreedzaam maar doelloos rondzwommen in de glazen kom op mijn bureau, niet begiftigd met de menselijke vermogens maar al evenmin behept met hun gebreken. Uit de bolle, zwarte kraaloogjes waarmee ze mij trouwhartig aanblikten vanuit hun waterig verblijf trad mij geen intelligentie tegemoet…

Je was zeven of acht jaar oud. Je wist dat het tijdstip was aangebroken als de mevrouw met de mintgroene kaarten in de klas kwam. Je wachtte lijdzaam tot je naam werd genoemd, je kwam naar voren en liep mee naar het busje. Vervolgens werd je in het geblindeerde voertuig, via een jou onbekende route, hobbelend en schokkend door de halve stad vervoerd…

Het is geen mooie stad, maar ik ben er geboren. Zij kan mij verleiden tot een onverklaarbare sentimentele ontroering, die ik, ondanks mijzelf, soms verfoei. Eens sloeg ik haar zomerse kermis gade vanuit de hoge uitkijkpost van het Gemeentehuis; de opeengepakte, voortschuifelende mensenmenigte ver beneden mij om de bonte carrousels met de paarden en…

Ik had het beeld met tranen in mijn ogen gekocht en ze hadden het verpakt in een juist geschikte doos en er cadeaupapier, gedecoreerd met fleurige vlinders tegen een zwarte achtergrond omheen gedaan. De dames van de New Age winkel zijn heel klantvriendelijk, maar het is ook hun taak en professie liefdeloze of wellicht juist liefdevolle mensen bij te…

De klokken in Bangkok, Toronto en Moskou tikken gelijkluidend in hetzelfde ritme. Hun wijzers spoeden zich om steeds dezelfde trajecten langs hun wijzerplaten af te leggen. "Bid voor ons in het uur van onze dood!" Het uur van onze dood? Het uur van mijn vaders dood? Waar en wanneer zal het prijsgegeven worden? Is het het volgende uur, het daaropvolgende…

In mijn kamer staat een citroengele, bolronde vaas met slanke hals. Een smalle en een bredere zwarte lijn omcirkelen haar, zoals een ceintuur het lichaam van een corpulent persoon omspant. De vaas is een familiestuk. Aan haar kan men vanzelfsprekend bezwaarlijk gedachten of gevoelens, geheugen of waarnemingsvermogen toedichten. Maar stel eens dat de…

Mama koesterde de foto. Deze nam een ereplaats in op het dressoir. De man voor wie de vlaggen in de stad dramatisch halfstok hingen, de man die door een hele natie gemist werd, was afgebeeld op het kiekje. Hij stond hierop zij aan zij met mama's verstandelijk beperkte zoon, die mijn broer is, ergens buiten bij een restaurant, solidair en geamuseerd…

Op mijn bureau staat een foto in een lijst, voorstellende een zandkleurig stenen standbeeld uit de dertiger jaren van een moeder met twee kinderen. Het beeld bekroont een brug in Den Haag, waarover dag en nacht onafgebroken een intensieve verkeersstroom haar weg zoekt naar andere delen van de metropool. De contouren van dit beeld tekenen zich op de…

De man met het kleine zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste maal paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot. Wordt het leven tussen veertigjarig eikenhouten meubilair hem te veel? Is…

Ik duw mijn hoofd tegen haar lange, zachte, grijzende haar dat neervalt tot over haar schouders. We zijn vriendinnen. Ze is manisch-depressief en op het moment depressief. We klampen ons aan elkaar vast als de drenkelingen op het vlot van de Medusa. Maar ik bereik haar zieke wezen niet dat zich teruggetrokken heeft in de ondoordringbare cocon van haar…

Lang lag mijn ziel in een stoffige kast, bedolven onder nodeloze zorgen, onduidelijke tobberijen en onverklaarbare angsten. Tot ik de CD van Elgar kocht. Het was in dat voorseizoen van de lente waarin ons aarzelend meegedeeld wordt door de natuur, door de zacht kwetterende vogels in de vroege morgen en door de eerste wilgenkatjes die ons verlegen…

De Sacramentskerk met haar boogvormige ramen herinner ik me uit mijn jeugd. Van binnen was zij mooi en schitterend als in de mist van mijn bijziendheid het hele panorama van bloemen, kaarsen, gouden beelden en andere parafernalia vervaagde en zich vermengde als verfklodders op een schilderspalet en werd tot een als het ware impressionistisch vlekkerig…