Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant (1) /In het Heidepark

Het Heidepark omringt als een beschermende gordel de gebouwen van "Amarant", de inrichting voor zwakbegaafden en de daar eveneens gevestigde hospice, met groene lanen waarin het licht en de schaduwen van een junidag hun spel spelen en waar een romantische, vervallen villa valt te bewonderen, die zich spiegelt in een vijver met waterlelies, en die doet denken aan het beroemde "Huis van Usher", eens zo voortreffelijk beschreven door Edgar Allen Poe, die er een magische, mystieke, onvergetelijke gestalte aan verleende.

Vele schitterende paarse, rode en roze rododendrons in volle bloei sieren de lanen van het park. Het is de zomer van mijn zestigste levensjaar en mijn wandelgenote bevindt zich nog altijd aan mijn zijde, maar heeft te lijden onder een zwaar verlies; het afscheid van een trouwe vriend; een wandelgenoot van weleer.

Om mijn metgezellin te troosten wijs ik haar op de rododendrons, op de fraaie lichtval en op de spiegelende vijver, waarin voor haar de gestalte van haar vriend vereeuwigd zou kunnen zijn, voorgoed zou kunnen zijn bewaard, mede omdat hij bij uitstek hield van de natuur.

Maar natuurlijk vormt mijn suggestie een verlegenheidsoplossing; haar rouw en verdriet schijnen vooreerst onherstelbaar en ongeneeslijk; de wonden willen vooralsnog niet helen; de pijn blijft schrijnen en branden en blokkeert het hart en en innerlijk van mijn ongelukkige vriendin als een ongeneeslijke wond die haar hart en ziel verkrampt en slechts genezen kan worden door de weldadige balsem van de altijd voortschrijdende tijd...

Schrijver: I. Broeckx, 20 juli 2013


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.5 met 2 stemmen 89



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
21 juli 2013
Email:
hmessielive.nl
Ineke, jouw verhalen blijf ik steeds in de gaten houden.
De tijd heelt alle wonden: dat is een gangbaar gezegde. Toch was het een mooie gedachte van jou om de aanwezigheid van haar vriend te veronderstellen in de pracht van de vijver en diens omgeving. Zijn geest zou zich daar misschien kunnen ophouden? Of vanuit Gene Wereld haar daar zien lopen? "De dood heeft niet het laatste woord" is steeds een gedacht met sterke troost.
Groeten van Han.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)